Vlak na de uitzending ging mijn telefoon.
‘Heee Jonah! Wacht ik loop even naar Em haar slaapkamer zodat we rustig kunnen praten!’
Emma maakte een vies geluid en snel gaf ik haar een duw, waarna ik naar haar slaapkamer holde. Ondertussen had hij de camera aangezet en stiekem baalde ik er een beetje van dat ik mijn make-up er al afgehaald had. Ik ging bewust een beetje in een donker hoekje zitten zodat hij de hechtingen in mijn gezicht niet zou zien, al was dat bijna onmogelijk.
Als ik een beetje mijn gezicht afwendde dan viel het gelukkig niet zo op.
‘Heb je de persconferentie gezien?’ vroeg hij enthousiast.
‘Ja! Heel goed gezegd! En bedankt dat je gevraagd hebt of ze me een beetje met rust laten.’
Hij lachte : ‘Ja natuurlijk. Je hebt gezien hoe ellendig al die groupies kunnen zijn, dat wil ik je niet aan doen.’
Ik lachte en keek achter me omdat ik dacht dat ik iets hoorde en meteen hoorde ik hem geschrokken inademen.
‘Liva! Wat is er ge..’
‘Mijn moeder.. Weer.. Maar ze kan me nu niets meer doen, ik ben bij Em ingetrokken.’
Hij zuchtte diep en ging op een wat rustiger plekje staan.
‘Liva…. Kan ik iets voor je doen? Ik weet niet wat ze gedaan heeft, maar je gezicht.. Heb je nou zelfs een hechting?’
Ik knikte en legde een hand op mijn wang.
‘Ze heeft mijn vaders gitaar vernield, het enige dat ik nog van hem had. En daarna sloeg ze mij ermee…. Maar ik ben nu weg. Ik heb mijn spullen gepakt en ben weggegaan..’
‘Oh meisje… ‘ zuchtte hij zachtjes.
‘Ik mis je.’ floepte ik er ineens uit.
‘Ik jou ook. Ik vond het vreselijk toen je die lange gang in liep. Drie maanden is te lang hoor. We moeten echt kijken of we elkaar eerder kunnen zien.’
Ik hoorde aan zijn kant dat iemand hem riep en hij knikte.
‘Ik moet gaan.. De auto staat klaar om ons naar het hotel te brengen. Maar we houden contact.. Goed?’
Ik knikte en blies een kusje naar de camera.
Hoewel het niet zo was, voelde het een beetje alsof ik tegen hem had gelogen. Ik had gezegd dat ik nu van mijn moeder af was, maar dat was niet zo. Dit was niet de eerste keer dat ik weg was gelopen en als ik los wilde komen van mijn moeder, dan was daar meer voor nodig dan een aantal ingepakte tassen en een plek waar ik tijdelijk kon slapen.
Ik liep naar de woonkamer en zag dat Emma ook met iemand aan het videobellen was.
‘Ohhh Emily! Kijk hier is ze! Liva! Emily wil gedag zeggen!’
Ik lachte en stak mijn hand naar haar op.
’Hee Liva! Ik zorg goed voor je vriendje hoor! Maak je maar geen zorgen!’
Ik zuchtte: ‘Hij is niet mijn vriee…’
‘Ohhh maar dat wil hij wel! Al sinds we vertrokken zijn heeft hij het alleen nog maar over jou! Normaal is hij al vermoeiend met zijn geklets, maar nu hij verliefd is helemaal.’
Ik lachte verlegen en hoorde Jonah op de achtergrond iets zeggen.
‘Oh Liva, hij zegt dat we je over moeten laten vliegen. Dus we moeten even kijken of dat gaat lukken! Ik denk dat onze fans dat ook wel leuk gaan vinden.’
Ik kreeg meteen een warm gevoel bij die gedachte, maar dat maakte al snel weer plaats voor teleurstelling.
‘Ik zou wel willen, maar ik kan niet… Ik moet werken..’ Emily keek om naar Jonah die iets zei en moest lachen.
‘Ohh laat Jonah maar met Tony praten. Het komt helemaal goed!’
Lachend nam ik afscheid van Emily en zwaaide nog even naar Jonah die ook in beeld kwam. Daarna was het wel echt tijd om te gaan slapen, want de volgende ochtend zou ik gewoon weer moeten werken in het hotel.
De dagen erna verliepen heel erg rustig. Zelfs de pers leek gehoor te geven aan het verzoek van Jonah en ze lieten me vrijwel allemaal met rust. Wat ook maar goed was, want wat ik nu in mijn gezicht had zitten was een stuk erger dan slechts een blauwe plek en ik wilde niet dat er nog meer roddels de wereld in geholpen zouden worden. Ik werd wel een aantal keren herkend en poseerde zelfs twee keer voor een foto met iemand die bij het concert was geweest, maar verder gebeurde er gelukkig niet zoveel.
Van mijn moeder hoorde ik helemaal niets. Na onze ruzie was ze kennelijk vertrokken, terwijl ik bewusteloos op de grond had gelegen. Ik had verwacht dat ze misschien een dagje weg was gegaan en daarna woedend zou bellen waar ik was, maar het was inmiddels vijf dagen geleden en ik had nog steeds niets gehoord. Niet dat ik dat heel erg vond, want hoewel de wondjes in mijn gezicht langzaam heelden en de hechtingen eruit waren, was ik nog niet vergeten wat er was gebeurd. Het was de druppel die na drieëntwintig jaar van ellende de emmer liet overlopen en ik was er echt helemaal klaar mee. Ik wist niet waar ze nu was en om eerlijk te zijn kon dat me ook niet schelen. Vroeg of laat zou haar geld wel weer op zijn en zou ze vanzelf wel weer opduiken.
‘Livaaa.. Waar zit je met je hoofd joh? Weer bij mister Lover Lover zeker?’
Ik keek op en zag Emma met een grote grijns naast me staan.
‘Ga weg jij!’ lachte ik en ging verder met de tafeltjes schoonmaken.
‘Heb je nou gehoord wat ik je al vier keer heb gevraagd?’
‘Huh? Nee? Wat vroeg je dan?’
Emma zuchtte:
‘Het is af en toe net alsof ik tegen een muur aan praat bij jou.. Maar goed. Ik vroeg dus of je vanavond hier wil zingen. Tony heeft te weinig deelnemers en er zijn sinds dat concert met Jonah heel veel mensen die naar jou vragen.’
‘Naar mij? Hoezo dat dan?’
Emma zette haar handen in haar zij en rolde met haar ogen.
‘Ehh, omdat je geweldig bent misschien? Maar ga je het doen of niet? Dan zet ik je op de lijst.’ Ik keek haar verbaasd aan en twijfelde. Sinds die ruzie met mijn moeder waarbij ze mijn vaders gitaar kapot had gemaakt, had ik nog niet weer gezongen. Het was alsof mijn liefde voor zingen en muziek samen met de gitaar kapot was gegaan en ik wist niet hoe ik dat weer op moest pakken.
Maar ik wist dat als ik nu niet zou doorzetten, ik nooit meer zou zingen, dus ik knikte en meteen zette ze me op de lijst. Veel tijd om zenuwachtig te zijn was er niet, want die avond was ik al meteen aan de beurt.
Zonder mijn eigen gitaar en Jonah om me te kalmeren, raakte ik lichtelijk in paniek. Tony stond backstage naast me om me wat moed in te spreken, maar zijn woorden vielen in het niet bij de woorden van mijn moeder die keer op keer voorbij kwamen.
Je hebt geen talent, je kunt helemaal niets. Je zult NOOIT zangeres worden.
Je kunt helemaal niets. Je zult NOOIT zangeres worden.
Je zult NOOIT zangeres worden.
Ik hoorde Emma mijn naam zeggen op het podium en ademde diep in. Ik sloot mijn ogen en zei vier woordjes tegen mezelf, die alle andere woorden wegvaagden.
Ik kan dit WEL.
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
