Het laatste lied | Hoofdstuk 15

by Tamara

Bzzzzzt. Bzzzzzt. Bzzzzzt.

Ik knipperde met mijn ogen tegen het felle licht en probeerde een beetje overeind te komen. In de verte hoorde ik vaag een geluid dat ik herkende, maar niet helemaal kon plaatsen. Mijn hoofd bonkte en al het licht in de ruimte deed zeer aan mijn ogen. Langzaam maar zeker begonnen mijn ogen aan het licht te wennen en weer hoorde ik dat geluid. Ik krabbelde overeind en liep naar mijn tas, maar ik mijn telefoon zag overgaan. Op het scherm stond dat Emma belde en zonder er bij na te denken, nam ik op.

‘Liva? Gaat alles goed? Waar ben je?’

Ik hield me vast aan de kast en keek op me heen. Alles draaide, maar aan de meubels kon ik zien dat ik in de woonkamer van het huis van mijn moeder stond. ‘Ehh, gewoon thuis..’

‘Liva? Wat klink je raar. Wat is er gebeurd? Moet ik naar je toe komen?’

Ik merkte dat alles maar bleef draaien en besloot dat het misschien maar goed was als er iemand zou komen.

‘Ja, heel graag.. Wil je komen alsjeblieft?’

Emma zei dat ze er meteen aan zou komen en ondertussen liet ik mezelf op de bank vallen. Er ging een tijdje voorbij, maar al snel hoorde ik Emma binnenkomen en mijn naam roepen.

‘Liva? Livaa? Waar ben je?’

Haar stem klonk bezorgd en het leek alsof ze had gehuild.

‘Emm? Ik ben hier.’ zei ik zachtjes.

Meteen zag ik haar de woonkamer inlopen, waar ze een hand voor haar mond sloeg.

‘Wat is er hier in godsnaam gebeurd? Liva! Je gezicht! Je bloed helemaal!’ Ik hield een hand tegen mijn gezicht en keek naar mijn vingertoppen, die rood kleurden. ‘Blijf zitten, ik ga een doekje en water pakken.’ zei ze.

Snel liep ze naar de keuken waar ik de kraan hoorde lopen. Daarna kwam ze naast me zitten en deed ze een poging om mijn gezicht schoon te krijgen.

‘Liva? Heeft je moeder dit gedaan? Ik denk dat je naar het ziekenhuis moet. Er zitten allemaal splinters in je gezicht.’

Ik knikte, met vlagen kwam er weer binnen wat er gebeurd was en meteen begonnen de tranen weer over mijn wangen te stromen. Ik bukte me en pakte een klein stukje hout van de grond, waar een rood roosje op stond.

‘Ze heeft hem kapot gemaakt… Het enige dat ik nog van hem had..’

Emma sloeg haar armen om me heen en aaide over mijn rug.

‘Kom, ik breng je naar het ziekenhuis. Daarna komen we wel om hier alles op te ruimen.’

Ik knikte en liep aan haar arm de voordeur uit en alle trappen af. Ze hielp me in de auto en samen reden we naar het ziekenhuis.

Die hele dag ging een beetje aan me voorbij. Ik merkte niet dat de artsen in het ziekenhuis zonder verdoving de splinters uit mijn gezicht trokken en twee stukjes moesten hechten. Het enige wat ik deed was voor me uit staren, terwijl het moment dat mijn moeder de gitaar versplinterde, keer op keer door mijn gedachten ging.

Op de terugweg van het ziekenhuis, pakte Emma ineens mijn hand vast.

‘Liva, we gaan nu naar je huis. Je gaat je spullen pakken en daarna ga je met mij mee. Het spijt me, ik weet dat je je moeder wil helpen, maar ik kan niet langer toestaan dat je zo mishandelt wordt. Waarom was het deze keer? Had je niet genoeg schoongemaakt? Of was het omdat je nou eens je droom achterna bent gegaan en deed waar je gelukkig van werd?’

Ik haalde mijn schouders op.

‘Nee, ik zei tegen haar dat ik liever wilde dat zij weggegaan was in plaats van mijn vader.’

‘Nou, daar heb je gelijk in. Sorry hoor, maar wat is zij nou voor een moeder? Hoe kan een moeder haar kind nou zo belemmeren in wat ze graag wilt doen?’

Ik zuchtte en keek uit het raam, terwijl we de wijk weer in reden. Samen met Emma liep ik alle treden van de trap weer op en eenmaal boven begonnen we spullen in tassen te stoppen. Ik nam alleen mee wat echt van mij was en een aantal spullen die me heel erg dierbaar waren. Op weg terug naar buiten liep ik de kamer in en pakte het kleine stukje hout op en stopte het in mijn broekzak.Voor de laatste keer trok ik de deur achter me dicht en zuchtte van opluchting.

Eindelijk was ik vrij…

Die avond was de Nachtegaal gesloten en kropen we samen met een fles wijn op de bank. Ik was net in de badkamer om mijn haar vast te doen, toen Emma keihard riep.

‘Liv! Kom op! Je vriendje is op tv! De persconferentie begint!’

‘Hij is niet mijn vriendje!’ riep ik terug, maar toch liep ik zo snel mogelijk terug naar de woonkamer, waar ik naast haar op de bank ging zitten.

Ik zag Jonah zijn gezicht verschijnen en kon een glimlach niet onderdrukken. Het was zo gek dat we vanmorgen nog bij elkaar in bed lagen en dat hij nu uren vliegen verderop op tv verscheen.

De verslaggeefster vertelde kort iets over de foto’s die van Jonah en mij waren opgedoken. Ze waren er inmiddels achter dat ik degene was die op de foto’s stond en lieten een stukje van het concert zien waar ik aan het zingen was. Ik had mezelf nog nooit horen zingen en zeker niet op tv, maar ik moest toegeven dat het wel heel erg gaaf was. Bij het stukje waarop Jonah en ik Once in a Lifetime zongen, kreeg ik kippenvel en Emma pakte meteen mijn hand vast.

‘KIJK NOU hoe geweldig jullie samen zijn! Als jullie niet gaan trouwen en over een paar jaar geweldige zingende baby’s gaan maken weet ik het ook niet meer hoor!’ Lachend gaf ik haar een duw en gebaarde dat ze stil moest zijn, want Jonah kwam aan het woord.

‘Meneer Gray, zoals u waarschijnlijk wel weet zijn er foto’s opgedoken van u, samen met nog een andere vrouw waarvan we inmiddels weten dat het Liva Rose is, de zangeres die samen met u aan het optreden was bij Willow x Oak. De diverse foto’s lieten jullie samen zien bij het verlaten van de club Scepter. Het lijken doodnormale foto’s te zijn, echter heeft mevrouw Rose op enkele foto’s een flinke kneuzing op haar wang. Kunt u dit verklaren?’

Jonah knikte: ‘Er is iets in Liva’s privéleven gebeurd waarbij ze de blauwe plek heeft opgelopen, dit heeft ze me in vertrouwen verteld en dit is niet aan mij om naar buiten te brengen.’

‘Dus u ontkent dat mevrouw Rose die blauwe plek heeft opgelopen door uw toedoen?’

Jonah’s gezicht werd wat harder.

‘Ja dat ontken ik. Ik weet niet of u wel eens wat gehoord heeft over mijn jeugd, maar ik ben wel de laatste die een vrouw pijn zou doen.’

‘Ik heb zelf wel een aantal dingen gelezen, maar voor degenen die er niets van weten, zou u dat kunnen toelichten meneer Gray?’

Jonah trok zijn wenkbrauw op en nam een slokje water.

‘Ik vind dit niet de plek of het moment om hier uitgebreid over te gaan vertellen, maar in het kort had mijn vader losse handjes en ben ik op mijn negende samen met mijn moeder en doodzieke zusje gevlucht. Mijn moeder heeft nu de littekens nog van wat die man haar heeft aangedaan en jullie kunnen me erop vertrouwen dat ik niemand dat ooit aan zal doen.’

De journalist knikte kort en liet een ander aan het woord.

‘Kunt u wat vertellen over de relatie tussen mevrouw Rose en u?’

Bij die vraag lachte Jonah zachtjes en knikte:

‘Zoals jullie hebben kunnen zien, is Liva een waanzinnig getalenteerde zangeres. Maar behalve dat, vinden we elkaar ook erg leuk. Het is nog heel pril allemaal en ik vraag jullie of jullie ons misschien de mogelijkheid kunnen geven om elkaar eerst een beetje te leren kennen. Ik deel veel van mijn leven met mijn fans, maar ik vind dat Liva die keuze voor zichzelf moet kunnen maken.’

‘Maar jullie gaan wel vaker samen zingen?’ Vroeg een andere vrouw. ‘Absoluut! Alleen mag ze mijn liedjes niet meer zingen, dan ga ik straks failliet omdat ze haar versie mooier vinden.’

Zowel de zaal daar als wij tweetjes op de bank schoten in de lach. Hij had het niet mooier kunnen zeggen en hoewel ik al niet twijfelde aan mijn gevoelens, wist ik nu dat ik écht verliefd op hem was.

Meteen verder lezen? je koopt het boek hier!

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.