Nog voor ik iets tegen Jonah kon zeggen, ging mijn telefoon opnieuw. Ik nam op in de veronderstelling dat het Emma was, maar aan het geschreeuw hoorde ik meteen dat het mijn moeder was die aan de lijn was.
‘Liva!!?? Waar zit je verdomme? Als je niet onmiddellijk naar huis komt dan heb je een enorm probleem!’
Ik probeerde mijn tranen weg te slikken, maar kon niet voorkomen dat er een aantal mijn ogen ontglipten en over mijn wangen rolden.
‘Mam, ik kan nu niet komen. Ik moet zo aan het werk enn..’ ‘
Kan me niet schelen. Als jij niet binnen een uur thuis bent, dan zet ik je spullen op straat en dan zoek je maar een andere plek om te wonen.’
Ik hoorde aan haar stem dat ze het meende en besefte dat ik geen keuze had. Ik moest terug gaan naar huis gaan om te proberen haar een beetje tot rede te brengen. Nadat ik zei dat ik zo snel mogelijk zou komen, hing ze op en stopte ik mijn telefoon weer in mijn tas.
‘Het is niet goed he?’ zuchtte Jonah, terwijl hij naar me toe liep.
‘Nee.. Het is niet goed..Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Waarom denken ze dat jij dit hebt gedaan?’
Ik liet mijn hand over de blauwe plek op mijn wang gaan en zuchtte.
‘Mensen geloven alles wat ze zien en verzinnen daar een eigen verhaal bij. Mijn manager is er niet blij mee. Een aantal boekingen hebben al gebeld om verhaal te halen.’
Ik sloeg mijn armen om zijn middel en legde mijn hoofd op zijn borst. Een aantal uur geleden had alles nog zo perfect geleken en nu was het alsof alles kapot was. Hij legde zijn armen om mijn schouders en leunde met zijn kin op mijn hoofd.
‘Het spijt me Jonah.. Ik had me gewoon nooit in jouw leven moeten mengen. Nu raak je door mij al die klussen kwijt.’
‘Dat zal wel meevallen. Vanmiddag vlieg ik naar New York en daar regelen ze dat er een persconferentie komt, zodat ik kan vertellen wat er aan de hand was.’ Ik slikte en liet hem los.
‘En wat ga je ze vertellen? Ik bedoel.. Wat ga je ze vertellen over ons?’
Hij lachte en drukte een kus op mijn voorhoofd.
‘Dat ik een ontzettend leuk meisje heb leren kennen dat mijn hart gestolen heeft, maar dat ik dat gedeelte van mijn leven heel graag privé wil houden.’
Ik glimlachte en knikte. Natuurlijk wist ik niet waar onze relatie op uit zou lopen, maar het zou heel erg fijn zijn om samen de kans te krijgen om dat te ontdekken, zonder dat de pers op onze hielen zat.
We hielden elkaar nog één keer vast, voordat ik hem losliet en mijn kleren aan ging doen.
‘Wanneer vlieg je?’ Vroeg ik zo nonchalant mogelijk.
‘Om twaalf uur.. Dus over een uurtje ga ik richting het vliegveld.’
Ik bond mijn haren in een staart en zuchtte.
‘Oké, dan is dit dus het afscheid…?’
Hij knikte en liet zich op het bed zakken. Hij bleef zitten en liet zijn handen om mijn middel rusten, terwijl hij naar me opkeek.
‘Als ik nu zou mogen kiezen, dan bleef ik bij je. Dan ging ik nooit meer bij je weg.. Maar…’
‘Maar dat kan niet.’ zei ik zachtjes.
‘Vannacht was geweldig en ik hoop niet dat je vertrek betekent dat we elkaar nooit meer zullen zien. Ik wil je dolgraag beter kennen, maar je moet aan je carrière denken. Ik wil niet dat je ooit iets op hoeft te geven voor mij.’
Hij lachte en liet zijn handen over mijn rug gaan.
‘Dat is het probleem nou juist. We kennen elkaar nog maar net, maar ik wil nu al alles opgeven voor jou, om nog heel even langer met je door te kunnen brengen…’ Ik slikte en veegde de traan die over mijn wang liep snel weg.
‘Ik moet gaan.. Mijn moeder… Ze gaat door het lint als ik niet thuis kom.’
Jonah stond op en sloeg zijn armen over elkaar.
‘Doet ze dat vaker?.. Je slaan bedoel ik?’
Zwijgend knikte ik en wendde mijn blik af.
‘Ik weet niet beter dan dat ze dat doet..’
Hij legde zijn wijsvinger onder mijn kin en duwde hem zachtjes omhoog, tot onze ogen elkaar weer ontmoetten.
‘Als er ooit een moment is dat je weg wil, dat je moet vluchten of dat je hebt besloten dat het genoeg is.. Bel me dan.. dan zorg ik dat het allemaal goed komt.’
Hij pakte een kaartje met daarop zijn telefoonnummer en gaf hem aan me. Ik knikte en gaf hem vlug een kus.
‘Dank je Jonah.. Niet alleen voor dit.. maar voor alles. Bedankt dat je me de kans hebt gegeven om te proeven aan het leven waar ik altijd van heb gedroomd.’
‘Binnenkort zal dat ook jouw leven zijn. Ik weet het zeker.’ zei hij zachtjes, waarna hij me snel nog een kus gaf. Ik pakte mijn jas van de grond en deed hem aan. Het was tijd om te vertrekken en met lood in mijn schoenen liep ik naar de deur.
‘Dag Jonah.’
‘Tot ziens Liva.’
Ik voelde zijn ogen in mijn rug branden terwijl ik door de gang liep en hoorde net voordat ik de lift instapte zijn deur sluiten. Tijdens de weg naar beneden en de daaropvolgende weg naar buiten, verbeet ik mijn tranen en probeerde ik er niet teveel bij na te denken dat het misschien wel een definitief afscheid zou zijn. Hoe zou een relatie met hem kans van slagen hebben als hij aan de andere kant van de wereld zou zijn?
Ik trok mijn sjaal over mijn haren en zette mijn leesbril op. Wonder boven wonder kon ik zonder problemen langs de menigte buiten lopen, die allemaal op zoek waren naar Jonah. Toen ik mijn fiets eindelijk gevonden had, haalde ik hem van het slot en fietste ermee naar huis. Met een hart dat als een bezetene tekeer ging, liep ik de galerij trap omhoog. Zonder aan te kloppen vloog de deur open en werd ik aan mijn arm naar binnen gesleept. Met haar vers gemanicuurde nagels tikte ze keihard op de voorpagina van de krant, waar mijn foto op stond.
‘WAT IS DIT? Je zegt dat je zogenaamd moet optreden, terwijl ik je dat al verboden had en ondertussen de hoer loopt uit te hangen met één of andere muzikant?’
‘Maar ik heb ook opgetreden, ik heb zelfs een kaartje voor je achtergelaten.. Het was geweldig mama, je had het echt moeten zien.’
Woedend keek ze me aan.
‘Wat denk je nou zelf? Hoe vaak moet ik het nog zeggen Liva? Je hebt geen talent, je kunt helemaal niets. Je zult NOOIT zangeres worden. Het enige waar jij goed voor bent zijn nutteloze baantjes totdat je een vent vind die je kan onderhouden en je een paar kinderen laat werpen.’
Verbijsterd luisterde ik naar alles wat ze tegen me zei en hield mijn adem in om de alcohollucht uit haar mond maar niet te hoeven ruiken. Hoewel ik eerst boos was geweest, werd ik nu alleen maar verdrietig van haar woorden.
‘Mam, alsjeblieft.. Stop hiermee.. Ik zal het niet meer doen..’
‘Nee dat is je geraden! Jij maakt nooit meer muziek! Daar ga ik persoonlijk voor zorgen!’
Ze verliet de kamer en ik liet mijn betraande gezicht in mijn handen vallen. Ik ging er vanuit dat ze naar haar kamer zou gaan en zich klaar zou maken om weg te gaan, maar toen ze terugkwam, had ze iets groots in haar hand. Ik herkende het meteen, het was de gitaar van mijn vader.
‘Nee mama! Wat ga je daarmee doen?’ vroeg ik, terwijl ze hem boven haar hoofd hield.
‘Iets dat ik al heel lang geleden moeten doen. Ik had kunnen weten dat je net zo’n mislukkeling als je vader zou worden toen ik je een beetje vrij liet. Maar het stopt hier. Het is GENOEG!’
Met een enorme zwaai slingerde ze de gitaar over haar schouder, waardoor hij keihard tegen de grond aan kwam en vrijwel direct versplinterde, Overal vlogen stukjes hout in het rond en in haar hand had ze slechts nog de hals van de gitaar vast, met daaraan de los bungelende snaren.
Huilend stortte ik me op de grond, terwijl ik de kleine stukjes hout bij elkaar schraapte.
‘HOE kon je dat doen?? Dat was het enige dat ik nog had van mijn vader!’ snikte ik.
‘Wees blij. Net als je vader kun je sommige dingen beter kwijt dan rijk zijn.’
Met die woorden knapte er iets bij me.
‘Ik wilde dat jij degene was die weg was gegaan. Niet hij! Dan had ik niet zo’n waardeloze moeder gehad als nu.’
Vanaf de grond zag ik hoe haar hand zich samenbalde in een vuist en even dacht ik dat ze me daarmee zou gaan slaan. Maar voordat ik doorhad wat er gebeurde, sloeg ze me keihard met het overgebleven gedeelte van de gitaar tegen mijn slaap. Het laatste wat ik nog zag voordat alles zwart werd, was een stukje hout, met daarop een geverfde rode roos..
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier.
