Het laatste lied | Hoofdstuk 12

by Tamara

Ik rende langs de toiletten en de garderobe naar buiten, waar ik de koude lucht inademde. Het was november en hoewel het nog niet vroor ’s nachts, was het toch behoorlijk koud buiten. Maar de kou voelde heel fijn na de warmte binnen.

Ik ademde diep in en uit. Mijn fiets stond nog bij het hotel en ik zou een half uur moeten lopen om er te komen, maar ik wilde heel erg graag naar huis. De avond was tot nu toe geweldig geweest, maar dat was in één klap voorbij toen Emily had verteld dat Jonah maanden weg zou gaan. Hoe had ik me zo kunnen laten gebruiken? Hij had me het gevoel gegeven dat er misschien een kans was dat ik ooit wel mijn droom zou kunnen waarmaken, maar hij had het allemaal alleen maar gedaan om me het bed in te krijgen.

Ik slikte en veegde een warme traan van mijn wang. Het ergste was dat ik hem écht heel erg leuk vond, niet op de manier waarop een fan hem leuk zou vinden. Ik begon echt gevoelens voor hem te krijgen, maar ik wist nu dat het toch op niets zou uitlopen.

Ik trok mijn jas wat dichter om me heen en begon te lopen. Net toen ik de hoek om wilde lopen, hoorde ik iemand mijn naam roepen. Het was de laatste persoon die ik op dit moment wilde spreken en ik besloot gewoon door te lopen. Al snel hoorde ik zijn voetstappen dichterbij komen en geërgerd draaide ik me om.

‘Wat wil je nou? Je hebt je pleziertje gehad en het was leuk, maar ik heb hier geen zin in.’

Ik wilde me net weer omdraaien, toen hij snel om me heen liep en voor me ging staan.

‘Liva? Laat het me je uitleggen. Zo zit het helemaal niet. Ik wilde het je wel vertellen maar..’

‘Maar je wilde eerst wachten tot we seks hadden gehad?’

Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en keek hem boos aan.

‘Nee, absoluut niet. Dat was helemaal niet mijn bedoeling. Of nou ik wil het wel, maar niet op deze manier.’

Ik haalde een hand over mijn gezicht en zuchtte.

‘Wat wil je dan? Je geeft mij de hoop dat er echt een kans is dat ik mijn droom kan waarmaken, je laat me samen met je zingen en je zoent me zelfs. Maar dan ga je zonder iets te zeggen ineens weg? Was je wel van plan afscheid te nemen?’

Hij zuchtte en haalde een hand door zijn haren.

‘Liva, luister. Het is gewoon lastig. Ik ben al acht maanden op tournee en deze week hier maakte daar deel van uit. Het stond altijd al vast dat ik weer weg zou gaan.. Maar…’

‘Maar je besloot toch om mij hoop te geven voordat je weg zou gaan?’

‘Nee, dat wilde ik niet zeggen. Ik wilde zeggen dat ik voor het eerst in al die maanden niet uit kijk naar de volgende bestemming. Het liefste zou ik gewoon hier blijven.. Bij jou..’

Hij pakte mijn handen vast en zuchtte.

‘Ik hoop dat je het me kunt vergeven dat ik niets gezegd heb. Normaal weet iedereen om me heen waar we naartoe gaan, ik was even vergeten dat wij elkaar nog niet zo heel goed kennen. Al wil ik dat wel heel graag.. Je leren kennen.’

Ik zag dat hij oprecht was en dat hij het heel erg jammer vond dat ik zo gekwetst was. Ergens snapte ik het ook wel, hij was een man die zich nergens voor hoefde te stellen, iedereen wist wie hij was en de mensen om hem heen wisten alles over zijn doen en laten. Hij was al acht maanden op tournee en iedereen om hem heen wist al zijn bestemmingen. Natuurlijk hadden we ook niet heel erg veel met elkaar gepraat in de afgelopen week, dus hij had ook niet echt de kans gehad om het te vertellen.

‘Liva ik…’ zei hij, maar voordat hij uit kon praten ging ik op mijn tenen staan en kuste ik hem.

Ik voelde dat zijn lippen zich onder mijn kus tot een lach vormden en dat zijn handen onder mijn jas over mijn rug gleden. Op dit moment waren er twee dingen zeker, morgen zou hij weggaan en ik zou hem verschrikkelijk gaan missen. Dus ik wilde zoveel mogelijk van hem genieten, zo lang het nog kon.

‘Wil je hier weg?’ mompelde ik in zijn oor, waarop hij meteen knikte en mijn hand vastpakte. We liepen snel langs een groepje mensen naar de auto’s, toen ik ineens iets hoorde waar ik al bang voor was. 

Het begon met een heleboel flitsen van camera’s en al snel werd er ook van alles geroepen.

‘OHHHHH KIJK! Is dat Jonah Gray????’

‘Jonah!! Kijk eens hierheen!’

‘Het is hem echt!’

‘Mogen we een foto?’

Een hele groep mensen vormde zich om ons heen en toen iemand me duwde, liet ik Jonah’s hand per ongeluk los, waardoor ik meteen weggedrukt werd tussen de groep mensen die om hem heen stonden. Hij deed zijn best om iedereen te voorzien van een handtekening en een foto, maar het werden er meer en meer en er kwamen nog steeds mensen bij.

Ik draaide me om en zag de auto’s staan, waar de chauffeurs nog in aan het wachten waren. Snel liep ik er naartoe en tikte op het raam. De chauffeur was dezelfde man als ook bij het hek had gestaan toen ik moest repeteren en hij leek me gelukkig nog te herkennen.

‘Ik geloof dat Jonah in moeilijkheden is, hij wilde naar de auto lopen en…’

Meteen rolde Anton met zijn ogen en stapte uit.

‘Fucking groupies. Ga maar alvast zitten.’

Met een noodgang liep hij door de groep heen naar Jonah en hielp hem door de mensenmassa heen naar de auto. Snel stapte ik in de auto en hield de deur open voor Jonah. Ik snapte niet helemaal waarom, maar de mensen waren ook talloze foto’s van mij aan het maken. Wat wilden ze daarmee doen?

Jonah schoof naast me op de achterbank en deed snel de deur op slot. Buiten klopten de mensen op het geblindeerde glas en ondertussen ging het gegil maar door.

‘Rijden alsjeblieft Anton.’ zei hij en Anton startte meteen de auto.

Ik merkte aan hem dat hij echt even moest bijkomen en pakte zijn hand vast.

‘Sorry daarvoor.’ zei hij zachtjes.

‘Nee, ben je gek? Het geeft niks. Het lijkt me vooral heel erg ongemakkelijk voor jou.’

‘Ik ben dol op mijn fans, maar af en toe zou ik willen dat ik gewoon niet overal herkend zou worden, dat ik zonder problemen op straat een meisje zou kunnen zoenen en gewoon kon doen en laten waar ik zin in had.’

‘Waar willen jullie naartoe?’ Klonk het vanachter het stuur.

Hij zuchtte en zachtjes kneep ik in zijn hand.

‘Wil je dat ik je naar huis laat brengen?’

Snel schudde ik mijn hoofd.

‘Nee, ik geloof dat ik nog iets van je tegoed heb..’

Hij keek me verbaasd aan en lachte:

‘Je mag ons wel naar het hotel brengen. We zijn daar iets vergeten.’

 

Meteen verder lezen? Je koopt het ebook hier.

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.