Het laatste lied | Hoofdstuk 1.

by Tamara

Proloog.

Tien jaar geleden.

Met ingehouden adem liet ik mijn microfoon zakken. De zaal was doodstil en ik durfde mijn ogen niet te openen. Zouden ze het goed vinden? Had ik die ene hoge noot wel gehaald? Zachtjes hoorde ik iemand klappen, er volgde nog eentje en voor ik het wist, was de hele zaal aan het klappen en aan het juichen.

Opgelucht ademde ik uit en opende ik mijn ogen. In de grote kantine van de school zaten wel vierhonderd mensen, als het er niet meer waren. Allemaal waren ze voor mij aan het klappen en massaal riepen ze mijn naam. Een beter gevoel dan dit was er niet.

Ik draaide mijn gitaar op mijn rug en wierp het publiek een kus toe, waarna ik het podium verliet, op weg naar de enige persoon die waarschijnlijk niet zo enthousiast zou reageren op mijn prestatie van net. Ze had het al verschrikkelijk gevonden dat ik mee had willen doen aan deze talentenjacht en ik had haar amper zover gekregen dat ze zou komen. Maar ergens hoopte ik dat ze me had horen zingen en een beetje trots op me zou zijn.

Ik zag haar in een hoekje staan, met naast haar een man met een grote snor en een pak aan. Zo te zien waren ze in een verhitte discussie belandt en ik besloot haar niet te storen, maar toen de man me zag, wenkte hij me meteen en stak zijn hand uit.

‘Liva was het he? Mijn naam  is Jonathan Miles, ik ben talent manager bij een grote platenmaatschappij en.. .’

‘Nee sorry meneer Miles, ik heb al gezegd dat we geen interesse hebben. Kom Liva we gaan naar huis.’

Mijn moeder pakte mijn arm beet en probeerde me mee te trekken, maar ik verroerde me niet en bleef staan.

‘Sorry, een platenlabel zei u?’

De man lachte: ‘Ja, ik werk bij Underhill Records, zegt dat je wat?’

Mijn ogen werden groot terwijl ik knikte. Underhill Records was de platenmaatschappij waar alle grote en nieuwe artiesten tekenden. Als deze man echt de Jonathan Miles was, dan was dit de manager die eigenhandig al vele artiesten naar de top had geleid. Ik keek naar zijn handen en zag dat hij een ring droeg met een grote adelaar erop, het logo van Underhill Records.

‘Ik was ontzettend onder de indruk van je optreden net Liva, je stembereik is geweldig. Dat zie je niet vaak op jouw leeftijd.’

Ik voelde dat ik bloosde en keek naar mijn moeder die kwaad naar de man keek. Ik wist nu al dat ik het zou moeten ontgelden thuis en dat we waarschijnlijk dagen ruzie zouden hebben om dit. Maar als deze man me zou kunnen helpen, was dat het me volledig waard.

‘Mevrouw Rose, ik meen het wat ik net zei, uw dochter heeft zoveel talent, het zou zonde zijn om daar niets mee te doen, we kunnen haar helpen groot te worden, ik weet zeker dat ze dat kan!’

Mijn moeder greep mijn arm weer vast en stapte boos naar de man.

‘Wij maken zelf wel uit of dat zonde is. Het zal wel dat ze talent heeft, maar Liva zal nooit zangeres worden. Ik ken jouw type mannen en ik wil er niets mee te maken hebben. Alles wat jullie doen is zorgen voor teleurstelling en valse beloftes die jullie niet na kunnen komen.’

Na die woorden keek de man mijn moeder verbaasd aan, maar nog voor hij wat kon zeggen, stormde ze weg, terwijl ze mij aan mijn arm mee trok. Nog voor we de school uitliepen hoorde ik nog dat ze mijn naam omriepen..

Ik had de talentenjacht gewonnen, maar ik ging al weg voor ik mijn prijs kon ophalen.

Maar op dat moment was er niets dat me nog blij zou kunnen maken, die prijs niet, het feit dat iemand me net een contract wilde aanbieden niet.. Terwijl mijn moeder me op de achterbank van de auto duwde, voelde ik alleen maar verdriet en hoorde ik die paar woorden keer op keer door mijn hoofd gaan. De woorden die ervoor zouden zorgen dat ik nooit mijn droom in vervulling zou brengen.

‘Liva zal nooit zangeres worden.’

Hoofdstuk 1.

Heden.

Zacht neuriënd liep ik door de zaal. Als ik mijn ogen sloot en het geroezemoes wegdacht, kon ik me bijna voorstellen hoe het zou zijn om hier te zingen. Op de plek waar vele artiesten me al voor waren gegaan.

‘Zeg ruim je die tafels nog op of hoe zit dat?’ schreeuwde mijn baas vanachter de bar.

‘Ik doe het meteen Tony.’

Direct kwam ik van het podium af en liep ik naar de tafels die ik begon af te ruimen. Ik werkte nu drie jaar in dit café, aanvankelijk om te sparen voor een studie omdat er niets was wat ik liever wilde doen dan naar het conservatorium. Maar helaas viel er niet zoveel te sparen van het geld dat ik verdiende. Al het geld dat er binnenkwam moest ik direct thuis bij mijn moeder inleveren, die het gebruikte voor de rekeningen en daarnaast om te gaan shoppen, naar de kroeg te gaan of te gaan gokken.

Ik had al zo vaak gevraagd waarom ik het niet gewoon mocht houden als ze het toch aan onzin uit zou geven, maar ze was onverbiddelijk. Zolang ik nog onder haar dak woonde, zou zij bepalen wat er gebeurde met het geld dat ik verdiende.

In de afgelopen jaren had ik een heleboel baantjes gehad en inmiddels was ik degene die ons huishouden draaiende hield. Jaren geleden had mijn moeder ook gewoon gewerkt, maar sinds een val op haar werk vijf jaar geleden, had ze veel last van haar rug en kon ze niet meer werken. Of tenminste, dat was de leugen die ze aan iedereen vertelde. In werkelijkheid was ze een aantal keren dronken op haar werk aangekomen en was ze ontslagen.

Omdat er geld binnen moest komen, besloot ik na de middelbare school geen vervolgstudie te gaan doen en uiteindelijk proberen om in de avonduren mijn diploma te halen, zodat ik overdag kon werken om ons te onderhouden. Het zou eerst maar tijdelijk zijn, maar inmiddels werkte ik meer dan fulltime en leek het volgen van een studie verder weg dan ooit.

Ik was inmiddels drieëntwintig en ik wilde dolgraag het huis uit, maar het kon niet. Hoe mijn moeder me ook behandelde, als ik weg zou gaan had ze niets meer en zou ze uit haar huis worden gezet. Dus ik had geen andere keuze dan maar gewoon door te gaan met werken en het beste ervan te maken.

Om de eindjes aan elkaar te knopen had ik twee verschillende baantjes. Overdag werkte ik als schoonmaakster in een hotel, in de avond werkte ik in het Nachtegaal Café.

Café deed het gebouw overigens geen eer aan. De voorkant van de zaak was weliswaar een klein cafeetje waar je overdag koffie kon drinken en een broodje van de niet echt indrukwekkende menukaart kon bestellen, maar als je door de klapdeuren naar achter liep, kwam je in een zaal waar met gemak vijfhonderd man in pasten. Aan de achterkant van de zaal was een podium met daarachter kleedkamers en een ruimte waar alle instrumenten opgeslagen stonden. Hier werden de grootste feesten gegeven en hadden al een aantal van de beste artiesten opgetreden.

Ik ruimde snel alle tafels af en begon de stoelen neer te zetten voor de optredens van vanavond. We organiseerden regelmatig ‘Open Mic’ avonden waar iedereen die het maar wilde zich op kon geven om te zingen. Heel af en toe organiseerde mijn baas Tony wel optredens van echte artiesten, maar over het algemeen was hij te krenterig om mensen te betalen voor hun talenten. Een paar keer had ik tijdens zo’n avond voor het podium gestaan, klaar om de microfoon aan te pakken en te gaan zingen, maar er was iets dat me tegen hield. Een paar kleine woordjes op een rijtje die elke keer door mijn hoofd gingen als ik het podium op wilde gaan.

‘Liva zal nooit zangeres worden.’

Vijf woordjes die van het één op het andere moment mijn zelfvertrouwen zo erg de kop hadden ingedrukt, dat ik nooit meer op een podium had gezongen. Sterker nog, ik had überhaupt nooit meer voor anderen gezongen. De keren dat ik mijn stem liet horen was tijdens het werken hier als ik de tafels aan het afruimen was, of als ik onder de douche stond en mijn moeder me niet kon horen.

‘Liva, als je klaar bent met die tafels en stoelen, wil je mij dan helpen? Tony wil dat we al die lijsten aan de muur nog afstoffen voor vanavond.’

Ik keek op en zag mijn beste vriendin en collega Emma bij de muur staan met een emmer sop in haar handen en knikte. Ik wist niet wat er aan de hand was, Tony was normaal al een pietlut, maar vandaag was hij extra erg. Het was net alsof we belangrijke gasten zouden krijgen vanavond, hij liep zo te stressen en te mopperen dat alles netjes moest zijn. Ik schoof nog twee stoelen richting het podium en daarna liep ik naar Emma, om de talloze lijsten met posters van albums en platen schoon te maken. Emma zong zachtjes mee met het liedje dat ze luisterde via haar oordopjes en ik giechelde zachtjes om de valse noten die ze zong. Meteen toen ze doorhad dat ik om haar lachte, begon ze nog harder en valser te zingen, net zolang tot Tony eraan kwam en zei dat we stil moesten zijn en moesten doorwerken.

‘Ohhh ik hou van dit liedje!’ lachte ik terwijl ik één van haar oordopjes aanpakte. ‘Jaa het is de nieuwe van Jonah Gray! Gaaf is hij he? Die stem van hem is echt.. Gewoon wauw!’

Emma wierp me een verliefde blik toe om duidelijk te maken hoe geweldig ze hem vond.

‘Ja, vind je zijn muziek goed of loop je gewoon op hem te geilen?’

‘BEIDE Natuurlijk! Ik bedoel, ik zou het niet erg vinden als hij in zijn blootje een liedje voor me zou zingen hoor.’

Ik schudde mijn hoofd en zong met het liedje mee.

Cause you were mine for the summer

Now we know it’s nearly over

Feels like February snow

But I always will remember

You were my summer love

You always will be my summer love.

Emma keek me met grote ogen aan en schudde haar hoofd.

‘Je moet echt meer gaan doen hoor met die stem van je. Het is zonde dat je je talent zo verspilt met tafels poetsen terwijl jij degene zou kunnen zijn die daar vanavond op het podium staat.’

Ik deed de oordopjes uit en schudde mijn hoofd.

‘Nee, ik zal nooit een zangeres worden. Ik heb een kans gehad en die heb ik niet gegrepen, dus het is niet anders.’

‘Je bent gek jij, je gaat toch niet je droom opgeven door iets dat je moeder heeft gezegd toen je tien was.’ zuchtte Emma, terwijl ze haar oordopjes weer in deed.

Ik pakte één van de lijsten van de muur om hem af te stoffen en keek naar de foto en het bijschrift dat erop stond.

‘Wonder’ door Emily Jones, zes keer platinum.

Emily Jones is een artiest van platenlabel Underhill Records van Robert Hill, gemanaged door Jonathan Miles.

Op de foto stond een man met de grote snor en de gouden ring, samen met een meisje van mijn leeftijd. Jaren geleden was ze begonnen bij Skyhigh records, maar na een breuk had ze getekend bij Underhill en vanaf die dag was het ineens snel gegaan. In de afgelopen jaren had hij haar gevormd van een meisje met een beetje talent, naar een internationale superster die hele zalen uitverkocht. Ik had al talloze keren met deze plaat in mijn handen gestaan en elke keer had ik maar aan één ding gedacht.

Dat meisje daar op de foto, de veelbelovende Emily Jones..

Dat meisje had ik kunnen zijn….

 

Meteen verder lezen? Je koopt ‘het laatste lied’ hier!

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.