De weken verstreken en het derde trimester brak aan. Hoewel Lars heel druk bezig was met versneld afstuderen zodat hij klaar zou zijn voor de baby er was, bracht hij iedere vrije minuut met mij door. We lagen op mijn bed en ik legde een hand op mijn buik, waar de baby druk tegenaan schopte. Ik pakte Lars zijn hand en legde hem op mijn buik.
‘Hier moet je voelen, ze schopt echt heel hard.’ zei ik.
Hij wachtte een paar seconden, waarna hij zijn hand weer van mijn buik afhaalde. ‘Ik voel niks.’ mompelde hij en hij ging weer verder met het lezen in zijn studieboek.
‘Dat komt omdat je het niet lang genoeg probeert, je moet even geduld hebben.’ Hij zuchtte: ‘Sorry Lex, ik heb hier gewoon geen tijd voor nu. Ik moet dit echt lezen.’
Ik zuchtte en klom uit bed, waarna ik naar mijn balkon liep. Het was winter en behoorlijk koud buiten. Het had vanmorgen heel hard gesneeuwd en het strand was helemaal wit van de sneeuw.
‘Ga daar nou niet staan zonder jas, dan word je ziek.’ mopperde Lars.
‘Alsof dat jou wat kan schelen.’ zei ik zachtjes.
Lars negeerde me en las verder in zijn boek. Ik aaide over mijn buik en voelde het kleine meisje daarin druk bewegen. Het was vandaag tien weken geleden dat ik voor het laatst iets van Ralph had gehoord en ik snapte nog steeds niet waarom hij niets meer van zich liet horen. Die ochtend was geweldig geweest, ik was bereid om alles en iedereen te negeren en er gewoon voor te gaan met hem, maar meteen toen ik weg was, reageerde hij nergens meer op. Het enige dat hij me had gestuurd was een berichtje dat hij niet mee kon naar de echo en toen ik hem stuurde dat ik een dochter zou krijgen, las hij het berichtje, waarna hij mijn nummer blokkeerde. Ik had hem een aantal keren geprobeerd te bellen, maar keer op keer ging de telefoon meteen naar voicemail en hoe vaak ik hem ook huilend in had gesproken, hij belde nooit terug.
Sinds de ruzie was het contact tussen mijn vader en mij nogal bekoeld geraakt. Hij was langs geweest om zijn excuses aan te bieden en had duidelijk spijt van zijn woorden, gezien de hoeveelheid cadeaus die hij voor mij en de baby had gebracht en het tempo waarin hij mijn appartement had afgemaakt, maar ik kon hem niet vergeven voor wat hij gezegd had. Hij had mijn dochter een fout genoemd en dat zou ik nooit vergeten.
De kerstvakantie was voorbij gekropen en net zoals vorig jaar, was de stemming tot onder het vriespunt met kerst. We pakten met zijn allen cadeautjes uit en we kregen heel veel mooie dingen voor de baby. Terwijl mijn vader en Lars aan de tafel bleven zitten, praatte ik over mijn gevoelens met mijn moeder.
‘Ik snap niet waarom hij niets meer laat horen mam.’ snikte ik.
‘Hij was zo lief en hij wilde er helemaal voor gaan, maar toen ineens was hij weg en zocht hij helemaal geen contact meer.’
Mijn moeder gaf me een knuffel en schonk een kopje thee voor me in.
‘Misschien kreeg hij toch koudwatervrees? Mannen vinden het vaak heel eng om vader te worden en hij wist niet eens zeker of het zijn kind was.’
Ik haalde mijn schouders op: ‘Maar het klopt gewoon niet, het ene moment is alles goed en het volgende moment is hij weg. Ik snap het gewoon niet.’
Ik zag dat mijn vader in de deuropening stond en keek hem kwaad aan.
‘Lexie, ik zou willen dat het anders was.’ zei hij.
‘Nee, dat wil je helemaal niet. Je hebt altijd al een hekel aan hem gehad en je bent alleen maar blij dat hij weg is.’
Ik pakte mijn jas van de kapstok en zei tegen Lars dat we weg gingen. Hij probeerde de boel nog een beetje te sussen, maar dat lukte niet. Ik wilde voor geen goud nog een seconde langer blijven en wilde naar huis.
En zo was het in de afgelopen weken steeds blijven gaan, ik vertelde dat ik me zorgen maakte over Ralph en iedereen bleef maar volhouden dat hij vast gewoon koudwatervrees had en geen contact meer wilde, tot ik maar gewoon besloot er niet meer over te praten.
‘He Lex? Ik ga hoor, ik moet zo naar school. Red je het een beetje?’
Zonder iets te zeggen knikte ik en wachtte tot hij weer weg zou gaan. Het was niet zo dat ik niet meer van Lars hield, want mijn gevoelens voor hem waren niet veranderd, ik wist gewoon niet wat ik met mijn gevoelens voor Ralph aanmoest. Als Ralph me nou eerlijk had verteld dat hij het toch niet zag zitten en dat hij niets met mij of de baby te maken wilde hebben, dan had ik tenminste duidelijkheid gehad. Maar nu wist ik niets en voelde het alsof ik iets af moest sluiten wat er nooit geweest was.
Ik ging even op bed liggen en ineens kreeg ik een berichtje van Maud, dat er een pakketje was bezorgd bij de bar waar ze werkte en dat mijn adres erop stond. Er werd wel vaker post verkeerd bezorgd en met een zucht stond ik op en liep ik naar beneden. Ik liep de bar binnen en hoorde keihard een heleboel mensen ‘Verrassing!!!!’ roepen. Ik keek om me heen en zag al mijn vriendinnen, mijn moeder, mijn oma en zelfs mijn tante Katja. Overal waar ik keek hingen roze slingers en ballonnen en op één van de tafels stond een grote roze taart. Ze hadden zoveel lieve dingen voor me geregeld, een fotoboek met allemaal babyfoto’s van mij, een hele tafel vol met mijn lievelingsdingen en ze hadden allemaal de liefste en leukste cadeautjes uitgezocht. Ondanks dat ik niet in de stemming was geweest voor een feestje, vond ik het zo ontzettend lief dat ze dit gedaan hadden en had ik uiteindelijk de leukste middag sinds tijden.
Maar de grootste verrassing kwam wel toen Lars ineens naar me toe kwam lopen, hij had een pak aan en een bos lichtroze rozen in zijn hand. Nog voordat ik wist wat er gebeurde, ging hij op zijn knieën zitten.
‘Lieve Lexie, vanaf het moment dat ik jou daar zag zitten op het strand, wist ik dat jij ooit mijn vrouw zou worden. Nu gebeuren sommige dingen iets sneller dan verwacht, maar ik beloof je dat ik voor altijd voor jou en onze dochter zal blijven zorgen. Liefste Alexandra, wil je alsjeblieft met me trouwen?’
