Ralph.
Ik staarde naar mijn scherm en zag dat Lexie stuurde dat ons vermoeden juist was en ze een meisje kreeg. Met pijn in mijn hart drukte ik het berichtje weg en blokkeerde ik haar nummer. Het voelde verschrikkelijk om dit te doen, maar ik kon niet anders. Ik wist dat het het beste voor haar was als ik afstand zou nemen en geen contact meer met haar zou hebben. Ik dacht terug aan die ochtend, een paar dagen terug. Ze lag naast me in bed te slapen en ik kon niets anders doen dan naar haar kijken. Ze had zich nog niet aangekleed en de dekens waren afgezakt tot haar heupen, waardoor haar hele bovenlichaam zichtbaar was. Haar arm bedekte haar borsten en haar buik vertoonde al een flinke bolling van waar de baby zat.
Ik herinnerde me nog precies die dag dat ik haar voor het laatst zag voordat ik zou verhuizen. Het was zo ontzettend moeilijk om afscheid van haar te nemen, maar het voelde op dat moment alsof ik geen andere keuze had. Als ik zou blijven zou ik haar zoveel kansen ontnemen, ze zou de band met haar ouders kwijtraken, ze zou het ontzettend lastig krijgen op school en ze zou voor altijd het meisje blijven dat een relatie had met haar leraar. Hoe graag ik haar ook voor mezelf wilde, ik wilde iets beters voor haar.
In de maanden na de verhuizing leek alles weer redelijk normaal te worden. Ik dacht nog regelmatig aan haar, maar naarmate de maanden verstreken, werd dat steeds minder. Mijn beste vriend Arnoud nodigde me uit om in de zomer naar het dorp te komen waar hij woonde en waar ik vorig jaar Lexie had ontmoet. Ik ging er van uit dat Lexie net zoals elk jaar naar haar luxe vakantiehuis op Mallorca zou gaan en dat ik haar niet tegen zou komen, maar niets was minder waar. Ik wilde even wat te eten halen voor mij en mijn vriend Arnoud, toen ik haar ineens het restaurant in zag lopen. Ik herinnerde me ineens dat ze eens had verteld dat ze hier werkte en voelde me ineens heel dom dat ik het was vergeten. Ik wilde opstaan, maar kon het niet laten om naar haar te kijken terwijl ze klanten hun bestellingen opnam en hoe ze ze hun eten bracht. Ze kwam bij mijn tafel en liet van schrik haar potlood vallen. Samen doken we naar de grond om hem op te pakken en toen ze me aankeek hadden we een moment. Ik weet zeker dat zij het ook voelde en ik wilde iets zeggen, maar ze mompelde sorry en rende weg. Ik besloot weg te gaan en haar verder niet meer te storen. Het was duidelijk dat ik haar alleen maar meer in de war bracht en dat was niet de bedoeling.
Een paar dagen later zag ik haar weer, ze stapte uit een auto en net toen ik naar haar toe wilde lopen, zag ik dat er een andere man bij haar was. Hij zoende haar en ze leek erg gelukkig. Hoewel ik blij voor haar was, voelde ik een steek van jaloezie. Hoe kon het zo zijn dat het bij een ander zo makkelijk ging en dat wij nooit echt een eerlijke kans hadden gekregen?
In de keren daarna dat ik haar tegenkwam, werd voor mij duidelijk hoe sterk mijn gevoelens voor haar nog waren en hoe sterk ik ertegen moest vechten om er niets mee te doen. Ik kon het niet aanzien dat die andere man zich als een kleuter gedroeg en haar voor gek zette. Uiteindelijk ging het uit tussen hun en was daar die nacht waarop ze weer heel even van mij was. Ik wilde dat die nacht voor altijd zou duren, maar helaas werd het veel te snel ochtend en toen zag ik aan haar hoeveel spijt ze van haar fout had. We spraken af nooit meer contact te hebben, tot ze op een dag ineens voor mijn deur stond en vertelde dat ze zwanger was.
Natuurlijk had ik het liever op een andere manier gehad, maar ik was al heel erg blij dat er een kans was dat dit mijn kindje was en ik besloot ervoor te gaan. Ik richtte in mijn huis een kamer in als babykamer en kocht meubeltjes en alle babyspullen die er op zo’n uitzetlijst stonden.
Toen haar moeder ineens belde dat ze weg was en ze haar niet konden vinden, reed ik meteen naar de stad en wachtte daar tot ze zou bellen. En dat deed ze, met een geweldige ochtend tot gevolg.
Toen ze weg was en ik mijn spullen inpakte, werd er ineens op de deur geklopt. Ik dacht dat Lexie misschien wat vergeten was, maar het was niet Lexie die in de woonkamer stond.
‘Joost, wat is er aan de hand? Lexie is hier niet.’
Hij keek ontzettend boos en gebaarde dat ik moest gaan zitten.
‘Ralph, ik weet dat ze hier is geweest en ik wil maar één ding tegen je zeggen. Stop hier alsjeblieft mee. Ik vraag dit je als een vader die ontzettend veel van zijn dochter houdt en die echt alleen het beste voor haar wil. Ik snap dat je van haar houdt en zij houdt ook van jou. Maar jij kunt haar nooit het leven geven dat ze verdiend. Lars kan haar alles geven, binnenkort studeert hij af en zal hij flink veel gaan verdienen. Hij kan haar een huis geven waar ze de baby kan opvoeden. Verdomme, hij heeft zelfs al een ring voor haar gekocht en aan mij gevraagd of hij met haar mag trouwen. Hij kan haar alles geven wat ze maar wil, maar zolang jij nog in haar leven bent, wil ze het niet. Ik zie hoe ze naar jou kijkt en weet heel goed dat ze nooit met Lars zal hebben wat ze met jou heeft gehad. Maar ik denk dat het daarbij moet blijven.. Een hele mooie herinnering aan een grote liefde met wie ze geen toekomst had.’
Hij veegde een traan uit zijn oog en keek me aan.
‘Ralph, ik vraag je dit als vader van Lexie. Het is niet om wat er tussen jullie gebeurd is, dat vergeef ik je. Maar gun haar alsjeblieft dat leven waarover ik je net vertelde. Zoek geen contact meer met haar en verdwijn uit haar leven. Uiteindelijk zal ze het opgeven en niet meer aan je denken. Kun je dat voor me doen alsjeblieft?’
Ik hoorde de wanhoop in zijn stem en gek genoeg snapte ik hem heel erg goed. Hij was gewoon een vader die het beste voor zijn dochter wilde en ik wist zelf ook heel duidelijk dat ik dat niet was. Ik knikte en stak mijn hand uit, die hij aanpakte.
‘Ik zal geen contact meer met haar zoeken.. Ik beloof het.’
