Het einde van de zomer | Hoofdstuk 26.

by Tamara

Ik werd wakker in mijn appartementje en moest even nadenken voordat ik me realiseerde waarom ik hier was. Ik kon me de woorden van mijn vader nog precies herinneren en balde mijn vuisten. Hoe kon hij nou zulke dingen zeggen? Ik pakte mijn telefoon van het nachtkastje en zag dat ik talloze gemiste oproepen van mijn vader, mijn moeder en Lars had. Ook Ralph had me een keer gebeld en ik tikte zijn naam aan.

‘Lexie? Godzijdank.. Waar ben je?’ zei hij meteen toen hij opnam.

‘Ik ben in mijn appartement, ik heb hier geslapen vannacht. Waarom heb je gebeld?’

‘Je moeder belde me gisteravond om te zeggen dat je overstuur weg was gereden nadat je de ruzie tussen je vader en haar had gehoord. Ze zei dat je misschien naar mij toe zou komen en vroeg of ik naar je uit wilde kijken. Maar toen je niet opnam ben ik jouw kant maar uitgereden.’

‘Hé? Mijn kant? Waar ben je nu dan?’ vroeg ik verbaasd.

‘Ik slaap in een hotel in de stad. Wil je dat ik naar je toe kom?’

Ik keek op mijn horloge en dacht even na.

‘Nee, ik denk dat mijn ouders hier zo naartoe komen, vind je het goed als ik naar jou toe kom?’

Hij gaf me het adres en toen ik gedoucht en aangekleed was, stapte ik in de auto en reed ik naar hem toe.

Ik was zo verschrikkelijk boos op mijn ouders en dan met name op mijn vader. Dacht hij dat ik soms één of ander breekbaar poppetje was dat niet voor zichzelf kon zorgen? Waarom wilde hij dat Lars voor me zou zorgen en dat hij me zou onderhouden? Ik was toch niet één of andere broedmachine? Ik stopte bij het hotel waar Ralph logeerde en zocht naar de kamer waar hij verbleef. Ik klopte op zijn deur en hij deed meteen open. Ik wist niet of het kwam door alle spanning, of door alle dingen die mijn ouders gezegd hadden, maar toen ik hem daar zo zag staan in zijn strakke zwarte overhemd dat nog niet helemaal vastgeknoopt was, hield ik het niet meer. Ik sloeg meteen mijn armen om zijn nek en zoende hem. Hij zoende me meteen terug en draaide de deur op slot, zonder me ook maar één moment los te laten. Sinds het weekend dat ik zwanger raakte, had ik niet meer het bed met iemand gedeeld. Niet met Lars omdat ik me zo schuldig voelde en daarna niet meer omdat ik zo ziek was. Het was alsof alle verlangens er in één keer uitkwamen en er was maar één persoon met wie ik ze wilde delen en dat was Ralph. Hij knoopte mijn blouse los en liet zijn handen over mijn buik gaan. Even was ik bang dat hij het raar zou vinden, aangezien mijn buik al best wel aan het groeien was, maar hij trok zich er niets van aan en duwde me zachtjes naar het bed toe. Daar liet ik me achterover vallen, terwijl hij ook mijn broek losknoopte en naast me kwam liggen. Hij aaide wat haar uit mijn gezicht en liet zijn ogen over mijn lichaam gaan.

‘Lexie, ik.. Weet je zeker dat je dit wil? Ik bedoel.. Maakt dit het niet nog lastiger?’ Ik schudde mijn hoofd.

‘Nee, je hebt geen idee hoe graag ik dit wil.’

Hij lachte en zoende me opnieuw. Het was duidelijk dat hij dat zich geen tweede keer liet zeggen en trok zijn overhemd uit. Het was lastig om een manier te vinden waarbij hij niet mijn nogal gevoelige buik zou raken, maar toen het uiteindelijk lukte, was het weer net zo geweldig als al die keren daarvoor. Bij Ralph was het nooit ‘Gewoon’ seks. Het maakte niet uit hoe lang of hoe kort het duurde, het was altijd geweldig en vol passie en liefde.

Toen ik even later naast hem in bed lag, trok hij me tegen zich aan.

‘Kon het altijd maar zo zijn. Je hebt geen idee hoe geweldig ik het zou vinden om elke ochtend op deze manier naast je wakker te worden.’

Ik legde mijn hoofd op zijn borst en knikte. Beide zwegen we even, het was heel leuk dat we dat allebei wilden, maar het zou toch nooit gebeuren..

‘Hé doe jij dat nou?’ vroeg hij ineens.

Ik keek hem vragend aan, terwijl hij me los liet. Voorzichtig haalde hij de dekens van mijn buik en legde er een hand op.

‘Kijk, daar is het weer!’ zei hij. Hij keek verwonderd naar mijn buik, waar aan de buitenkant te zien was dat er iets van binnen duwde. Het was een gevoel dat ik al een tijdje voelde, maar ik had het nooit zo gelinkt aan de baby, ik dacht dat het misschien mijn darmen waren. Maar nu ik die kleine schopjes voelde en zag, voelde ik me ineens heel erg dom dat ik het niet herkend had. Ik zag hoe Ralph zijn hand teruglegde en ik voelde hoe het kindje dat in mijn buik zat, tegen zijn hand aan schopte.

‘Dit is geweldig.’ zei hij zachtjes. Zijn ogen werden vochtig en hij keek vol trots naar mijn buik.

Meer dan ooit hoopte ik dat hij de vader zou zijn. Het kon me niet schelen wat andere mensen van ons zouden vinden, ik zou gewoon bij hem gaan wonen op een plek waar niemand ons kende en daar opnieuw beginnen. Want dit geweldige gevoel? Dat wilde ik nooit meer kwijt.

 

Zit jij al bij de leesclub? Hier plaatste ik gisteren de preview al 😁 klik hier voor de link! 

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.