De test was mislukt? Dat kon toch helemaal niet? Ik liet mijn ogen keer op keer over de letters gaan en kwam tot de conclusie dat het er toch echt stond.
Geachte mevrouw Hazelaar,
U heeft onlangs een vaderschapstest door ons laten afnemen en de uitslag is dat we helaas moeten concluderen dat de test niet het gewenste resultaat heeft. In het Laboratorium helaas een misverstand ontstaan waarbij het DNA van de potentiële vaders vermengt is geraakt met dat van een andere man en hierdoor is het DNA vervuild geraakt. Natuurlijk bent u vrij om kosteloos nog eens een test af te nemen.
We betreuren deze fout zeer en snappen dat dit nooit had mogen gebeuren.
Mijn moeder belde meteen boos naar het ziekenhuis om verhaal te halen, terwijl ik naar de brief in mijn handen staarde. Gek genoeg viel er een soort van rust over me heen. Natuurlijk, weten wie de vader was zou een heleboel rust geven, maar tegelijkertijd ook een heleboel onrust. Ik zou dan weten wie de vader van de baby was, maar ook de ander kwijtraken.
Na kort overleg met Ralph en Lars besloten we niet nog een test te doen. Het maakte ook allemaal niet uit, ik was inmiddels veertien weken zwanger en we zouden er vanzelf na de bevalling achterkomen wie de vader van de baby was. Onze regeling ging gewoon door en iedereen deed wat er van hem of haar verwacht werd. Toen ik me eindelijk weer wat beter voelde, voelde ik me goed genoeg om weer naar school te gaan. Mijn ouders vonden het eerst niet zo’n goed idee, maar ik weigerde nog maanden thuis te gaan zitten, terwijl ik nu nog zoveel mogelijk van mijn toekomst wilde maken.
Het was wel heel erg gek om ineens met een groeiende buik op school te komen. Ik droeg wat wijdere shirts, maar zelfs daarin begon het op den duur op te vallen wat er in mijn buik groeide. De weken vlogen om en steeds meer mensen begonnen opmerkingen te maken over mijn buik, maar ik hield me wijselijk stil. We hadden er met zijn allen voor gekozen voor de buitenwereld vol te houden dat Lars de vader was, tot we de uitslag van de test zouden krijgen. Maar nu er geen uitslag was, besloten we het maar gewoon zo te houden. Het zou het alleen maar lastig maken als we zouden vertellen dat Ralph ook de vader zou kunnen zijn.
Jiska en Mare waren ook heel erg blij dat ik weer op school was. Mare was dolblij dat ze tante werd en hoewel ze het nog steeds een beetje ongemakkelijk vond dat ik voor zover zij wist zwanger was van haar broer, wende het al snel en kon ze het alleen nog maar over de baby hebben. Over een paar dagen zou ik de twintig weken echo hebben en dan zou ik achter het geslacht van de baby komen, iets wat ze nog leuker vond.
Hoewel alles op rolletjes leek te lopen, merkte ik dat er iets speelde tussen mijn ouders. Ik wist niet wat er aan de hand was, maar ik hoorde ze vaak ruzie maken en ze deden heel erg afstandelijk tegen elkaar. In mijn hele jeugd hadden ze maar een paar keer ruzie gehad en dat was meestal binnen een paar uur weer opgelost. Maar deze ruzies losten ze niet op, het bleek steeds erger te worden.
Op een avond was ik vroeg naar bed gegaan en na een paar uur slapen, werd ik wakker omdat ik dorst had. Toen ik naar beneden liep om wat te drinken, hoorde ik geschreeuw. Het was weer raak tussen mijn ouders en ik ging op de trap zitten om naar ze te luisteren.
‘Je kunt dit niet maken Joost! Ze houdt van hem en het kindje kan ook van hem zijn.’
Ik hoorde mijn moeder huilen en schrok er een beetje van, want mijn moeder huilde eigenlijk nooit.
‘Het kan me niet schelen Flo. Met Lars heeft ze alles. Hij kan haar alles geven, een goed leven, een mooi huis, alles! Hij heeft straks zo’n goede baan dat ze niet eens meer hoeft te werken als ze graag voor de baby wil zorgen.’
‘Wil je nou zeggen dat ze maar thuis moet blijven bij de baby en niet meer naar school moet gaan? Ben je wel helemaal goed in je hoofd?’
Ik hoorde iets vallen en daarna begon mijn vader weer.
‘Daar had ze bij stil moeten staan toen ze met twee mannen in één weekend het bed in dook. Ik wil niet dat jij je hele carrière opgeeft omdat onze dochter een fout heeft gemaakt. Het is haar taak om voor die fout te zorgen, niet de jouwe.’
Ik geloofde mijn oren niet. Was dit echt hoe mijn vader hierover dacht? Ik snapte wel dat hij niet blij was met de situatie, maar dat hij zijn aankomende kleinkind een fout noemde, dat snapte ik niet. Ik rende naar boven, waar ik me aankleedde en mijn spullen bij elkaar pakte. Ik propte snel alles in een tas, waarna ik de trap af rende en alles in mijn auto laadde. Ik stapte in mijn auto en zag nog net hoe mijn ouders naar buiten renden, voordat ik zo snel als ik kon weg reed.
Ik kon niet meer thuis wonen, niet op deze manier.
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
