Het einde van de zomer | Hoofdstuk 23.

by Tamara

‘Lars! Wacht nou alsjeblieft even! Ik kan het uitleggen!’ zei ik.

Lars was door de achterdeur naar binnen gelopen en liep nu door de tuin richting de oprit, waar zijn auto stond. Woedend draaide hij zich om.

‘Wat wil je uitleggen dan Lex? Dat je zei dat hij je lastig viel, maar dat je wel continue met hem in bed lag? En dat je vervolgens weer seks met mij had? Dat je nu zwanger bent en je niet eens weet wie de vader is? Ik heb de boodschap begrepen Lexie, je bent geen haar beter dan Hannah.’

Ik schrok van zijn woorden en voelde mijn maag weer tekeer gaan.

‘Zo is het niet gegaan, het was één keertje, ik heb één stomme fout gemaakt en ik vind dat heel erg. Maar ik dacht dat jij bij Hannah was, ze nam je telefoon op en… ‘ Ik kon het kokhalzen niet tegenhouden en spuugde tussen de bosjes in het bloemenperk van mijn moeder. Mijn hele lichaam deed pijn en het continue overgeven slurpte al mijn energie op. Ik zakte op mijn knieën en hoorde Lars dichterbij komen.

‘Gaat het een beetje Lex?’ Ik schudde mijn hoofd en zag dat er tussen al het slijm, wat bloed zat.

‘Ik denk dat je naar het ziekenhuis moet, dit is echt niet goed.’ zei hij.

Hij tilde me op en droeg me naar binnen, waar hij meteen mijn ouders riep. Ze kwamen meteen in actie en Lars legde me op de achterbank van zijn auto, waarna mijn moeder bij me instapte. Ze legde mijn hoofd op haar benen en aaide over mijn haar. Mijn vader ging naast Lars zitten en zo snel als hij kon reed hij naar het ziekenhuis. Ik kreeg niet zoveel mee van de rit naar het ziekenhuis en kwam pas weer een beetje bij toen ik in een ziekenhuisbed aan een infuus lag. Ik hoorde iemand met mijn moeder praten en probeerde te luisteren.

‘Door al het overgeven is haar slokdarm ontzettend geïrriteerd en daarnaast is ze behoorlijk uitgedroogd. Het is belangrijk dat ze heel erg rustig aan doet en niet teveel stress heeft.’

Ik knipperde met mijn ogen en zag dat mijn vader en Lars laast mijn bed zaten, terwijl mijn moeder met de arts praatte.

‘Pap..’ zei ik zachtjes. Hij keek omhoog en pakte mijn hand voorzichtig beet, zodat hij het infuus niet zou aanraken.

‘Waarom lig ik hier?’

‘Rustig meisje, het komt allemaal goed! Je moet alleen een beetje aansterken. Door al het gespuug is je lichaam uitgedroogd en dat is niet goed voor jou, maar ook niet voor de baby.’

Ik knikte en keek naar Lars.

‘Het spijt me zo…’ zei ik zachtjes.

‘Lexie, we gaan het er nu niet over hebben. Het belangrijkste is dat het weer goed komt met jou en de baby. We praten later wel.’

Ik knikte en sloot mijn ogen weer eventjes, waarna ik weer in slaap viel.

Toen ik wakker werd voelde ik me al ietsje beter en zag ik dat mijn vader en Lars weg waren. Mijn moeder zat naast mijn bed met haar laptop op schoot te werken. ‘Mam?’ zei ik, waarna ze opkeek.

‘Liefje! Je bent wakker! Hoe voel je je?’

Ik kwam een beetje overeind: ‘Volgens mij wel een beetje beter, ik ben niet zo duizelig meer.’

Ze lachte en klapte haar laptop dicht.

‘Jeetje je hebt ons wel laten schrikken hoor. Volgende keer moet je het gewoon zeggen als je je zo verschrikkelijk voelt. Ik dacht dat je alleen heel erg moe was en dat je af en toe wat overgaf.’

Ik knikte en keek om me heen.

‘Waar zijn pap en Lars?’

Ze stond op en gaf een kus op mijn voorhoofd.

‘Die heb ik even weggestuurd, er was namelijk iemand die ook heel bezorgd over je was en ik wilde niet dat er nog hier in de kamer ruzie zou ontstaan.’

Ik keek haar vragend aan en zag ineens Ralph binnenkomen met een grote bos bloemen in zijn handen.

‘Oké, ik ga hier even een vaas voor zoeken..’ zei mijn moeder.

Ze pakte de bloemen aan en liep de kamer uit, waarna ze de deur sloot.

‘Ralph?’ zei ik verbaasd.

Hij lachte en liep naar mijn bed toe.

‘Hoi!’ zei hij.

‘Maar wat doe je hier? Hoe weet je dat…?’

‘Je moeder is een ster in mensen vinden. Ze heeft naar mijn werk gebeld en gezegd dat er een noodgeval in de familie was en dat ze me direct moest spreken. Ik ben meteen hier naartoe gekomen.’

Ik schudde lachend mijn hoofd, dat was echt iets voor mijn moeder om te doen. ‘Hoe gaat het met je Lex? Waarom heb je niet gezegd dat het niet goed met je ging?’

Hij legde een hand op mijn arm en keek me aan.

‘Ik wist niet dat het zo erg was.’

‘Ik maakte me al zorgen over je toen ik je zag, maar ik dacht dat aangezien je beide ouders arts zijn, ze wel zouden ingrijpen als het echt niet goed met je zou gaan. Hoe gaat het met de baby?’ Ik strekte mijn hand uit naar het nachtkastje en pakte een echofoto van een echo die vanmorgen gemaakt was.

‘De baby doet het heel goed, ze heeft nergens last van.’

Hij haalde opgelucht adem en keek me lachend aan.

‘Ze he? Is het een meisje?’

Ik haalde mijn schouders op: ‘Ik weet het niet, maar al vanaf het begin heb ik heel erg sterk het gevoel dat het een meisje is.’

‘Nou als het dan maar niet zo’n lastpak als haar moeder is.’ grinnikte hij.

‘Daar meen je helemaal niets van.’ zei ik lachend.

‘Nee, dat klopt. Ik hou heel erg veel van haar moeder en ben blij dat het goed met jullie gaat.’

Hij boog zich naar me toe en hij kuste me zachtjes.

‘Ralph..’ fluisterde ik.

‘Ja Lexie, ik weet het. Ik zal het niet weer doen.’

Mijn moeder kwam de kamer weer binnen en zette de vaas met bloemen op mijn nachtkastje.

‘Ik gun jullie echt een momentje samen, maar je vader komt eraan en ik denk dat Ralph nog een keer op zijn neus geslagen wordt dat zijn neus er dan af valt en dat zou zonde zijn.’

Ralph lachte en gaf haar een hand.

‘Dank u dat u me gebeld heeft mevrouw Hazelaar.’

Ze schudde haar hoofd.

‘Zeg alsjeblieft ‘je’ en Florine. Ik word al oma, dus ik voel me al oud genoeg.’ Hij knikte en liep de kamer uit.

‘Hij is leuk.’ zei mijn moeder met een grijns op haar gezicht.

‘Mam! Ik dacht dat je team Lars was?’ zei ik verontwaardigd.

‘Hmm, zoals je naar hem kijkt, kijk je niet naar Lars. En ik kies geen team tussen die twee, ik ben alleen maar team Lexie en ik wil alleen maar dat jij heel gelukkig bent.’

Ze kroop naast me op bed en sloeg een arm om me heen. Zo zaten we een tijdje tot de arts ons kwam vertellen dat we naar huis mochten, als ik tenminste rustig aan zou doen en niet teveel stress zou hebben. Iets wat een onmogelijke taak leek, maar we beloofden het hem en daarna mochten we weg.

Als dit nou maar niet weer zou gebeuren..

 

Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier. 

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.