Het einde van de zomer | Hoofdstuk 22

by Tamara

Joost.

Na een maand in Zuid-Afrika, was ik eindelijk weer op weg naar huis. Het was een heftige maand geweest, maar we hadden hele mooie resultaten behaald en daar waren we ontzettend trots op. Al vanaf dat ik Florine net leerde kennen, ging ik elk jaar minimaal een maand naar Zuid-Afrika om voor een Non profit organisatie operaties uit te voeren. Inmiddels hadden we een heel team dat elkaar daar afwisselde en we konden daar zoveel mensen helpen dat ik elke keer met een voldaan gevoel terugkwam.

Doodmoe van de lange vliegreis, stapte ik het huis binnen. Ik zette mijn koffers in de gang en ging op zoek naar mijn vrouw en dochter. Ik had het idee dat ze iets voor me verborgen hielden. Lexie reageerde niet op mijn berichtjes en Florine zei steeds dat ze weg was als ik haar wilde spreken, ook al hoorde ik haar stem wel op de achtergrond. De gesprekken met Flo waren kort geweest en het zat me niet helemaal lekker dat ze zo kortaf was. In de bijna twintig jaar dat we getrouwd waren had ze nog nooit zo vreemd gedaan en het zat me niet lekker dat ze zo afstandelijk deed.

Ik liep naar de woonkamer en hoewel ik de auto’s van Lexie en Florine op de oprit had zien staan, waren ze nergens te bekennen. Ik zag een stapeltje post liggen en bladerde wat door de enveloppen heen, toen er een klein envelopje op de grond viel. Ik pakte hem op en zag ‘Hazelaar’ op de achterkant staan. Ik vond het maar gek dat er een blanco envelop lag met mijn vrouw haar achternaam erop en opende hem.

Ik haalde er een stuk of zes zwart wit foto’s uit, die ik meteen herkende als echo foto’s. Het waren hetzelfde soort foto’s als die Florine me twintig jaar geleden van Lexie had laten zien. Maar dat kon toch helemaal niet? Ik wilde niet zeggen dat mijn vrouw oud was, maar na jaren proberen en een hele ziekenhuis malle molen te hebben doorlopen, hadden we geaccepteerd dat we nooit een tweede kind zouden krijgen. Hoe kon het dan dat ze nu ineens zwanger was? Ik hoorde boven wat gestommel en toen ik naar de gang liep, zag ik nog net hoe er iemand met rode haren naar de wc rende en de deur op slot deed. In de wc hoorde ik iemand overgeven en ik klopte op de deur.

‘Flo? Gaat het een beetje? Kan ik iets voor je doen?’

Ik hoorde een gedempt ‘ga weg’ waarna ik weer naar de woonkamer liep en de foto’s op tafel legde. Daarna hoorde ik weer voetstappen en zag dat er iemand van de trap af liep.

‘Joost! Wat doe je nu al thuis? Je vloog toch pas vanmiddag?’

Verbaasd keek ik haar aan.

‘Flo? Wat doe jij hier? Wie is er dan aan het overgeven op de wc?’

Ik zag haar ogen groot worden en achter me hoorde ik de wc van het slot gaan. De deur ging open en ik zag mijn dochter. Ze zag er heel erg slecht uit, haar gezicht was smal, ze had grote wallen onder haar ogen en ze zag er ontzettend moe uit.

‘Hoi pap..’ zei ze zachtjes. Mijn ogen gingen van mijn vrouw naar mijn dochter en weer terug en ineens vielen de puzzelstukjes op hun plek.

‘Oh..’ zei ik zachtjes. Ik liep naar de woonkamer en ging op de bank zitten, waar ik een hand door mijn haar haalde.

Lexie kwam naast me zitten en zuchtte.

‘Het spijt me pap. Niet boos zijn.’

Maar hoe kon ik boos zijn? Lexie en ik hadden een hele goede band en hoewel hij wel wat schade had opgelopen door het gedoe met Ralph, wist ik zeker dat ze het me had vertelt als ze er blij mee was geweest. Dat ze het voor me verzwegen had en nu zo reageerde, deed me beseffen dat ze het heel erg eng vond om het aan me te vertellen. Ik sloeg mijn arm om haar heen en schudde mijn hoofd.

‘Ik ben niet boos meisje, het geeft niet. Een baby is toch juist iets heel moois? Waarom denk je dat ik boos ben? Omdat je nog jong bent?’

Ze schudde haar hoofd en ik zag haar wit weg trekken. Flo kwam bij ons op de bank zitten en pakte mijn hand vast.

‘Rustig blijven Joost.’ zei ze zachtjes, waarna Lexie begon te vertellen.

‘Alsjeblieft word niet boos pap. Het spijt me echt heel erg..’ snikte ze.

Ik keek naar Flo en daarna weer naar Lexie. Wat kon er nou zo ontzettend erg zijn dat ze het me niet durfde te vertellen?

‘Vertel het me gewoon Lex, ik beloof dat ik niet boos zal worden.’

Ze slikte en keek me aan. Ze zag er zo breekbaar en verdrietig uit, ik kon nooit boos op haar worden terwijl ze zich zo voelde.

‘Oké..’ zei ze zachtjes. ‘Er is een kans dat het van Ralph is.’

Op dat moment leek het even alsof de hele wereld om me heen wegviel. Ik voelde mijn hand trillen van woede en het liefste wilde ik nu naar Ralph toe gaan en hem opnieuw een mep verkopen. Alsof het nog niet erg genoeg was wat hij had gedaan, was er nu ook nog een kans dat ze zwanger was van hem?

‘Rustig blijven Joost.’ hoorde ik Florine zeggen en toen ik de grote ogen van Lexie zag, lukte het me om wat te kalmeren.

‘Oké, dat is inderdaad nieuws dat ik liever niet had gehoord, maar het is niet anders. De baby komt eraan en het belangrijkste is dat het jouw kindje is en dat wij je met alles gaan helpen. We vragen gewoon zo snel mogelijk een vaderschapstest aan en dan zien we vanzelf of het van Ralph of Lars is.’

Ik had die zin nog niet uitgesproken, of ik hoorde een deur achter me dichtgaan. In de woonkamer stond iemand die duidelijk nog erger schrok van het nieuws dan ik. Hij wist waarschijnlijk al dat er een kans was dat hij vader zou worden, maar aan zijn gezicht te zien wist hij niet dat er ook nog een andere potentiële vader was. Hij draaide zich om en liep de deur weer uit, waarna Lexie achter hem aan rende.

Op dat moment realiseerde ik me dat ik me over mijn gevoelens heen moest zetten. Ik vond dit allemaal moeilijk, maar mijn dochter had het nog veel moeilijker en mijn enige taak als vader was om er nu voor haar te zijn.

Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.