En zo zat ik na een hele lange vakantie weer bij mijn klasgenoten in de klas. We hadden elkaar allemaal al maanden niet gezien en behalve met Jiska en Mare had ik met niemand contact gehouden. Maar het was meteen erg gezellig en het was leuk om bij te kletsen over de zomer. Ik was één van de enigen die niet uitgebreid op vakantie was geweest en die de hele zomer gewerkt had, dus eigenlijk waren mijn verhalen niet zo interessant. Of nou ja, als ik zou willen zou ik natuurlijk een heleboel kunnen vertellen, maar ik had er niet echt behoefte aan om daarover te vertellen. Ik voelde me de eerste paar uur nog steeds behoorlijk belabberd, maar naarmate de dag vorderde, voelde ik de kater wegtrekken en voelde ik me al snel weer beter.
Het was lastig om niet terug te denken aan vorig jaar, toen ik bij Ralph in de klas zat en hij nog gewoon mijn leraar was. Ik had zoveel herinneringen aan deze school en toen ik langs de deur van de archiefruimte liep, moest ik stiekem een beetje lachen. Ik kwam de eerste dag door en ging er vanuit dat het moeilijkste nu achter de rug was.
Maar dat was natuurlijk te mooi om waar te zijn. Toen Lars me aan het einde van de dag kwam ophalen en hij me een kus gaf, hakte het schuldgevoel er meteen weer in. Hoe kon ik nou tegenover hem doen alsof er niets aan de hand was, terwijl ik hem verschrikkelijk bedrogen had? Ik had het ergste gedaan wat ik had kunnen doen en ik verzweeg het ook nog voor hem. Het voelde alsof ik een knoop in mijn maag had en alsof die knoop er met geen mogelijkheid uit wilde gaan.
De weken gingen voorbij en ik bleef me rot voelen. Het nieuwe ritme met school hakte er flink in en ik begon er steeds meer spijt van te krijgen dat ik in de zomer geen rust had genomen. Ik had natuurlijk de hele zomer keihard gewerkt en slechts een paar dagen vrij gehad. Nu was de vakantie voorbij en ging ik fulltime naar school. Na school moest ik huiswerk maken en ik was af en toe zo moe dat ik gewoon niet wist waar ik het zoeken moest van vermoeidheid.
De eerste maand school ging voorbij en het lukte me nog maar amper om alles bij te houden. Jiska en Mare hadden door dat het niet zo goed met me ging en schreven zoveel mogelijk lesstof op, zodat ik niets miste. Maar hoe vroeg ik ook naar bed ging en hoe rustig ik ook deed, niets hielp. Ik bleef verschrikkelijk moe en dat vervelende misselijke gevoel ging maar niet weg.
Het toppunt was het moment dat ik in de klas in slaap viel. Het was tijdens een college van Stevens, waarin hij de belangrijke punten voor een tentamen doornam met ons. Het was ontzettend saai en het lukte me echt amper om mijn ogen open te houden. Toen ik besloot heel even mijn ogen te sluiten, dommelde ik meteen in, om even later wakker te schrikken van een harde stem die mijn naam riep. ‘Mevrouw Hazelaar, wat je in je vrije tijd doet moet je zelf weten, maar ik wil niet dat je werk op school eronder lijdt. Ik wil je daarom ook graag verzoeken om je spullen te pakken en naar huis te gaan, totdat je weer wakker genoeg bent om een college vol te houden.’
Ik knikte en zonder iets te zeggen pakte ik mijn spullen en liep ik de klas uit.
Onderweg naar buiten, voelde ik ineens iets omhoog borrelen en ik rende zo snel als ik kon naar de toiletten, waar ik mijn hele maaginhoud in de wc stortte. Dat was het moment dat ik me realiseerde dat er echt iets mis met me was en ik hulp nodig had. Ik liep snel uit het hokje, waarna ik mijn mond afveegde met een stukje wc papier en in de spiegel keek. Ik zag er verschrikkelijk uit. Mijn haar pluisde aan alle kanten, mijn ogen waren rood van het spugen en ik had verschrikkelijke wallen onder mijn ogen.
Ik stuurde mijn moeder een berichtje of ze aan het werk was en ze stuurde terug dat ze in haar kantoor zat. Ik liep de uitgang van school uit en liep door de ingang van het ziekenhuis weer naar binnen. Gelukkig hoefde ik maar twee trappen op voordat ik bij mijn moeders kantoor was, want meer zou ik nu niet aankunnen.
Ik klopte op haar deur en ik zag aan haar gezicht dat ze schrok van hoe ik eruit zag.
‘Lexie! Meisje, ga zitten. Wat is er aan de hand? Voel je je wel goed?’
Ik schudde mijn hoofd en begon te huilen.
‘Ik weet niet wat er met me aan de hand is mam. Ik ben zo ontzettend moe en ik heb een misselijkheid die maar niet voorbij gaat. Allemaal sinds ik die stomme fout heb gemaakt.’
Mijn moeder keek me verbaasd aan.
‘Welke fout bedoel je liefje?’
Ik vertelde haar alles wat er gebeurd was en hoewel ik had verwacht dat ze boos zou worden, sloeg ze haar armen om me heen en knuffelde ze me.
‘Liefje, misschien een hele gekke vraag hoor. Maar wanneer ben je voor het laatst ongesteld geweest?’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Geen idee, het is al een behoorlijke tijd geleden, maar ik slik de pil, dus ik ben toch niet zwanger.’
‘Hmm, nee. Maar vind je het erg om een test te gaan doen? Ik kan er zo eentje halen voor je.’
Ik knikte en ze pakte haar tas, waarna ze haar kantoor uitliep. In de tijd dat ze weg was, probeerde ik zoveel mogelijk afleiding te zoeken, maar het hielp niet echt. Ik was daarom ook ontzettend blij toen ze terug was.
Mijn moeder legde uit hoe je de test moest doen en toen ik even later terug kwam uit de wc, legde ze hem omgekeerd op tafel.
‘Rustig blijven Lexie. Wat de uitkomst ook is, het komt allemaal goed. Je staat er hoe dan ook niet alleen voor.’
Ik knikte en merkte dat ik helemaal begon te trillen. Mijn moeder had makkelijk praten. Zij was altijd dolblij geweest met haar zwangerschappen, zij had alles goed voor elkaar gehad. Ik was nog maar twintig en zat nog op school. Hoe moest ik nou ooit voor een baby zorgen?
De vijf minuten waren om en samen pakten we de test op en draaiden hem om. Twee dikke strepen knalden ons tegemoet. Ik was zwanger.. En ik wist niet eens van wie.
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier.
