Vorige week streef ik al een stukje over het dertigers dilemma. Volgende maand word ik dertig en kennelijk is dat een leeftijd waarop alles ineens helemaal anders moet. Nu vertelde ik jullie al, dat ik twijfel om terug de schoolbanken in te gaan, maar daar blijft het niet bij. Want eigenlijk waren er zoveel dingen die ik voor mijn dertigste had willen en moeten doen en als resultaat daarvan, heb ik een beetje het : Is dit het nu? gevoel.
Is dit het nu?
Ik denk dat iedere persoon vroeg of laat wel eens op het ‘is dit het nu?’ moment komt. Gek genoeg had ik helemaal niet het idee dat ik dit ooit zou krijgen. Een paar jaar geleden vond ik het zelfs heel erg raar dat er kennelijk echt zo’n moment in je leven komt dat je je leven tot nu toe overdenkt en je stiekem spijt hebt van alle dingen die je niet gedaan hebt.
Tamara de wereldreiziger.
Dat is namelijk iets waar ik wel last van heb, zeker nu ik stukje bij beetje iets ouder word. Ik heb niet zo zeer spijt van de dingen die ik wel heb gedaan, maar ik heb wel het gevoel dat ik iets gemist heb. Soms voelt het alsof ik niet genoeg uit mijn leven gehaald heb. Het klinkt misschien heel erg stom, maar stiekem vind ik het wel jammer dat er van al die grote plannen die ik vroeger had, niets terecht is gekomen. Zo zei ik altijd dat ik wilde gaan reizen. Ik wilde veel van de wereld zien, rondreizen maken over de werelddelen en andere landen en culturen ontdekken. In werkelijkheid ben ik nooit verder gekomen dan een vakantie naar Turkije (met me schatje 😛 ) een paar keer Frankrijk en een schoolreis naar Polen..
Tamara de student?
Ik wilde graag studeren. Iets waarvan ik weet dat ik het goed kon vroeger. Ik was altijd slim, kon heel erg goed leren en het was dat mijn interesses ergens anders lagen dan huiswerk maken (kuch, jongens, kuch) anders had ik misschien best een mooie studie kunnen doen. Oké, misschien hielp mijn thuissituatie ook niet erg mee, maar achteraf is het zo ontzettend zonde. Ik had en heb zoveel interesses waar ik eigenlijk helemaal niets meer mee doe. Dat is toch eigenlijk gewoon zonde?
Tamara de hopeloze romanticus.
Ik schrijf zelf natuurlijk romans en heel af en toe ben ik wel een beetje jaloers op mijn personages hoor. Ze raken keer op keer verliefd, hebben affaires, diverse minnaars en hun levens ( Oké, ook hun seksleven) lijkt nooit saai te zijn. Mijn leven is heel anders. Ik heb in totaal iets van vier vriendjes gehad tussen mijn twaalfde en vijftiende (tussendoor werkte ik alle jongens in de disco af hoor, maak je daar maar geen zorgen over :P) voordat ik heel erg verliefd werd op een jongen met donker haar en hele blauwe ogen, waar ik binnen een mum van tijd ineens bijna vijftien jaar mee samen ben en vier kinderen mee heb gemaakt. En ik zou hem voor geen goud willen missen, hou heel erg veel van hem en we hebben ook vaak genoeg verliefde momenten, maar soms vraag ik me wel eens af of ik niet te jong was voor zo’n serieuze relatie.
Is dit het nu?
Als ik nu naar mijn leven kijk, is het niet heel erg spannend. Zeker nu niet tijdens een lockdown, maar dat is logisch haha. Ik heb een man, vier kinderen en ben eigenlijk altijd thuis. En hoewel ik wel mijn werk heb en genoeg hobby’s, blijf ik me afvragen of ik niet meer uit mijn leven had moeten halen. Maar stel al had ik dat allemaal wel gedaan, had ik dan niet gewtijfeld over andere dingen?
Heb jij wel eens het ‘is dit het nu?’ gevoel? Of heb je daar totaal geen last van?
