Ik herkende mezelf niet meer toen ik zwanger was.

by Tamara

Poeh, het duurde wel eventjes voordat ik deze blog kon schrijven. In de eerste weken na de bevalling van Sarah wilde ik me gewoon helemaal niet meer bezig houden met de zwangerschap. Het was voorbij, over en uit. Maar naarmate de tijd vorderde en ik weer wat terugkeek naar buikfoto’s en wat herinneringen ophaalde, besefte ik me pas echt wat een moeilijke tijd het eigenlijk was. Ik mocht een kindje dragen, wat echt geweldig was, maar ik kon er echt amper van genieten. Ik herkende mezelf gewoon op den duur helemaal niet meer. Ik merk dat ik het echt even kwijt moet en daarom besloot ik deze blog te schrijven. Want ik ben ook wel heel erg benieuwd of er vrouwen zijn die dit gevoel herkennen.

Ik herkende mezelf niet meer toen ik zwanger was.

Ik ben eigenlijk een ontzettende geluksvogel. Zwanger worden gaat bij mij eigenlijk vanzelf en het is bij mij nog nooit mis gegaan. Des te schuldiger voelde ik me dat ik deze laatste keer niet direct blij was met de zwangerschap. Oh wat heb ik vreselijk gehuild na die positieve test. Nu Sarah er is weet ik dat we absoluut de goede keuze hebben gemaakt. Ik ben zo ontzettend blij met haar! Het is echt een droombaby en we zijn allemaal stapelgek op ons cadeautje. Maar vlak na de test was ik zo ontzettend verdrietig. Die zwangerschap van Lauren was al een drama. Ik veranderde zo erg dat het bijna mijn relatie kostte en ik wist op dat moment niet of ik het wel aan zou kunnen nog zo’n zwangerschap.

Na heel erg veel praten besloten we ervoor te gaan. Ja, we moesten een heleboel doen in huis, er moesten een heleboel dingen gekocht worden en we moesten er beide vreselijk aan wennen, maar we hadden nog genoeg plek in ons hart over voor nog een kindje, dus ze was welkom. Dat de weg er naartoe niet makkelijk zou worden wisten we al, maar dat het zo erg zou worden hadden we niet verwacht.

Een onbekende in de spiegel.

Al snel begon mijn lichaam te veranderen, kleding ging strakker zitten, mijn buik groeide als een tierelier. En ik? Ik herkende die vrouw in de spiegel niet meer. Waar ik bij mijn vorige zwangerschappen zo trots op mijn buik was, vond ik hem nu helemaal niet mooi. Hij was vooral heel erg groot, heel erg zwaar en heel erg onhandig. Tijdens mijn vorige zwangerschappen vond ik het heel erg leuk om me op te tutten en leuke kleren aan te trekken. Deze keer had ik daar totaal geen behoefte aan. Ik probeerde het wel eens, bijvoorbeeld als ik een foto van mijn buik wilde maken. Maar ik voelde me helemaal niet mooi. Zo zonde, want als ik die foto’s terug kijk zie ik echt een prachtige zwangere vrouw met een supermooie buik! Waarom zag ik dat toen niet? Vooral aan het einde begon mijn gezicht vreselijk op te zwellen. De foto’s van na de bevalling van Lauren heb ik hier al eens gedeeld op de site, maar bij die van Sarah zou ik dat niet doen, domweg omdat ik mezelf amper herken op die foto’s.

Wanneer je lichaam je een beetje in de steek laat.

Het klinkt misschien heel dom, maar ik had het gevoel dat mijn lichaam me een beetje in de steek liet. Alsof het dacht: ‘ja jij moet zo nodig zwanger worden, dan deal je er ook maar mee.’ Alle kwaaltjes die je kunt hebben kreeg ik. Ik had totaal geen eetlust, viel ontzettend af en was tegelijkertijd verschrikkelijk misselijk. Ik was zo duizelig dat afwassen niet lukte omdat ik dan al bijna flauw viel en zo zat ik dus regelmatig op een stoel te koken. Toen het eindelijk ietsje beter ging, kwam die vreselijke bekkeninstabiliteit. Alles wat ik deed werd afgestraft, fietsen lukte nog, maar lopen totaal niet meer. Hoe vaak ik wel niet in de avond huilend op de bank heb gezeten omdat ik zoveel pijn had en ik nog zolang moest.

En toen, was het ineens voorbij.

Toen Sarah 6 weken was ging ik op nacontrole bij de verloskundige.  Ze zei dat ze zich nog herinnerde dat ik echt net bevallen was en bij tafel stond met een lach op mijn gezicht. Ze vroeg me hoe ik me voelde en ik had gezegd dat ik me zoveel beter voelde dan tijdens mijn zwangerschap. Daar moest ze wel om lachen. Normaal liggen vrouwen in de kreukels en balen ze van de pijn, maar ik was zo ontzettend blij dat het gewoon allemaal eindelijk voorbij was. Dat ik eindelijk geen pijn meer had en dat ik in de spiegel mezelf weer een beetje zag in plaats van een vreemde.

Achteraf denk ik dat ik hulp had moeten zoeken tijdens mijn zwangerschap. Ik was een ster in het verbergen van mijn gevoelens voor de buitenwereld, maar ik voelde me zo verschrikkelijk dat ik op sommige dagen echt alleen maar uit bed kwam omdat ik nog drie kinderen had. Ik vind het zo zonde, een zwangerschap hoort zo’n mooie periode te zijn en ik had me tijdens deze laatste zwangerschap zo voorgenomen te genieten omdat ik dit nooit meer zou meemaken.

Nu ik dit typ, ligt er een klein meisje naast me in de box te slapen en word ik weer even overvallen door geluk. Sarah is echt een cadeautje. Ik voel me verschrikkelijk schuldig naar haar toe dat ik niet direct blij met haar was, want wat is ze geweldig mooi en lief. Als ik van te voren had geweten dat ik zo’n prachtig perfect meisje zou krijgen die zo lief en makkelijk was, had ik geen moment getwijfeld en had ik me nooit zorgen gemaakt. Ik zou het allemaal zo opnieuw doen!

 

Herken jij dit gevoel een beetje? Heb jij ook een moeilijke zwangerschap gehad, zowel geestelijk als lichamelijk? Ik hoor het heel graag! ( al is het maar omdat ik dan weet dat ik niet de enige ben)

 

 

 

 

Misschien vind je dit ook leuk

13 comments

Sanne 11 december 2017 - 20:41

Amai zo herkenbaar. Ik HAAT zwanger zijn , ik word dan een bang , twijfelachtig monster. Terwijl ik dat anders nooit heb. Mede misschien te maken met Mn eerste zwangerschap waarbij ik vanaf 30 weken ziek was en HELLP heb gekregen. Deze zwangerschap was een hel maar zodra ik Mn dochter eruit had geperst liep ik bijna direct al fluitend door de gang, ik was HERBOREN ☺️

Reply
Jantina 11 december 2017 - 20:33

Je bent zeker niet de enige. Ik had een perfecte zwangerschap fysiek bijna geen klachten op een beknelde zenuw in mijn been na maar geestelijk vond ik het zwaar. Iets wat ik totaal niet verwacht had ik had verwacht er volop van te genieten en buikfoto’s te maken niet echt gebeurd dus omdat ik mezelf niet mooi vond, die buik maar raar vond en me niet meer lekker in mijn eigen lijf voelde ,hormonen die alle kanten uit schoten .
Wat was ik blij dat de bevalling begon al werd dat een verhaal van bijna 45 uur en een keizersnee maar ik kreeg mijn eigen lijf weer terug. Nu ondertussen een heerlijk dametje van bijna 8 maand en wat is ze leuk . ook ik heb me daar best wel eens schuldig over gevoeld naar haar toe. Hormonen zijn echt mormels die doen zoveel met je hoofd niet normaal. Don’t be so hard on yourself.

Reply
Lieke van Veen 11 december 2017 - 16:20

Je hoeft je helemaal niet te schamen. Ik kan het heel goed begrijpen dat je niet lekker in je vel zit als je zoveel lichamelijke klachten hebt. Gelukkig gaat het nu beter met je en kan je lekker genieten van je dochter.

Reply
Meryll 11 december 2017 - 10:03

Ik herken het helemaal. Zodra ik bevallen was voelde het alsof er mist in mijn hoofd optrok. Ik zei na de bevalling ook al vrij snel ‘ zo, ik ben er weer’ . Vanaf dag 1 zwangerschap ben ik niet mezelf, en vanaf het moment dat de baby mijn buik verlaat voel ik me gelijk beter!

Reply
Suuz suuz 11 december 2017 - 09:54

Je bent niet alleen! Voor mij een heel bekend verhaal mij werd verteld geen kindjes meer te kunnen krijgen. Wat voor mij ondanks al gezonde kinderen een beste klap niet dat ik perse nog een kindje wou maar gewoon het idee 25 en onvruchtbaar hoort gewoon niet zo. Ik ben een vrouw en hoor kideren te kunnen krijgen. Toen ik dit enigszins een plekje had gegeven was ik zwanger. Ik was zo boos zo verdrietig en Door die gevoelens voelde ik me ook nog eens schuldig. Schuldig naar vriendinnen die geen of moeilijk kinderen kunnen krijgen. Als deze gevoelen werden erger en erger. Heb altijd dit voor de buitenwereld verborgen gehouden waardoor ik er niet over praten. Toen ik met 37 week voor het raam stond met het wiegje in me handen heeft me man de verloskundige gebeld. Die kwam er direct aan en gooide met de woorden prenatale depressie en moest met spoed naar het ziekenhuis. Hier weet ik zelf weinig meer van. Was mezelf compleet kwijt geraakt in de tijd. Ik heb medicijnen gekregrn om de bevalling op gang te brengen en per direct voelde ik me stukken beter. Zodra hij er was. Ging het stukken beter. En dankzij een mega super toffe kraamhulp (die zelf nog 3 dagen in haar eigen tijd kwam) heb ik alles af kunnen sluiten en ben ik de super geluki8g met mijn kleine man!!

Reply
Debbie 11 december 2017 - 09:09

Ik reageer normaal nooit, maar wilde laten weten dat je echt niet de enige bent! Don’t feel guilty, al is dat makkelijker gezegd dan gedaan..

Zwangerschap was een hel. Eerste paar weken liep ik fluitend doorheen, zwanger worden was dan ook gepland, maar niet voor lang. Bekkeninstabiliteit, honderden keren insuline spuiten vanwege zwangerschapsdiabetes, medicatie voor trage schildklier, enorm vaak ziekenhuis in en uit, baan kwijt geraakt wegens dr wens voor parttime werken. Zonderde mezelf graag af en kon niet wachten op de bevalling. Dit werd uiteindelijk 40 uur hel dat eindigde met een spoedkeizersnede onder volledige narcose, waar ik tot op de dag van vandaag nog mee struggle. Herstellen duurde langer dan verwacht en voor ik het wist lag ik weer een aantal keer op de eerste hulp met galstenen, met spoed geopereerd. Voel me nu na 3 maanden eindelijk weer een beetje mezelf maar tjee wat voel ik me soms schuldig, dat ik niet heb genoten van de zwangerschap en na de bevalling wegens alles niet heb kunnen genieten. Nu begint dit eindelijk te komen en dringt het eigenlijk pas tot me door hoe bijzonder het is om zwanger te zijn en hoe sterk ons lichaam is!

Ook dat van jou! Be proud

Reply
Rhim 11 december 2017 - 09:09

Ik herken zo! Ik zit nu in mijn derde zwangerschap, 37 weken en ik hoop elke dag dat er weeen komen of mn vliezen breken. Mede ook dankzij mn bekken. Ook ik heb heel veel moeite gehad met t accepteren van nog een kindje, nog steeds als ik eerlijk mag zijn. Ik ben gewoon doodsbang dat ik het niet aankan , aandachtverdelen etcetc.
Maar we gaan het meemaken. Ik hoop dat ik hetzelfde gevoel heb straks als dat jij had na de bevalling.
Ik vind je maar een sterke vrouw!

Reply
kim 11 december 2017 - 08:42

Ja herken het volkomen. Dit is mijn derde zwangerschap. Bijna af gelukkig want al mijn zwangerschappen gingen precies zo. Misselijk en pijn en me daarnaast echt niet mooi voelen. Drie flinke investeringen die het dubbel en dwars waard zijn. Fijn dat andere vrouwen dat ook wel ervaren

Reply
Kim 11 december 2017 - 07:43

Hoi Tamara. Allereerst, wat vind ik het ontzettend dapper en mooi dat je dit zo durft te schrijven. En tegelijk: wat moet je je eenzaam hebben gevoeld! Ik herken het gevoel niet, dus sorry, daar kan ik je niet mee helpen, maar ik denk echt dat je niet de enige hierin bent! Ik heb nu wel zo op het einde (ben nu 36 weken) dat ik er klaar mee ben, maar volgens mij hebben de meeste vrouwen dat. Ik kan me alleen niet meer herinneren dat ik dit bij m’n 1e zwangerschap ook had ?

Reply
Natasja 11 december 2017 - 07:35

Ik ben net bevallen van mijn eerste. Ik vond het prachtig om zwanger te zijn. Zelfs met alle kwaaltjes. Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn lichaam en ik voelde me juist mooi. Dat bad ik voor de zwangerschap niet. Nu heb ik het juist dat ik mezelf niet herken. Ik ben veel te veel aangekomen en baal als een stekker van de vrouw in de spiegel. Zwanger zijn en een heftige bevalling zou ik zo opnieuw doen. Wel met verschil dat ik misschien toch maar niet alles moet eten wat los en vast zit…

Reply
Susan 11 december 2017 - 07:32

Op het moment dat ik wist dat ik zwanger was van de eerste was ik dolgelukkig maar dat gevoel is toen voor de 20 weken weggegaan. Ik weet nog heel goed met de 20 weken echo dat ik tegen mezelf moest zeggen lachen omdat ze anders konden merken dat ik niet meer blij was. Kleren kopen was een drama (we konden hier echt ruzie over krijgen omdat ik dit niet wilde maar wel nodig had) en ik ging me verstoppen voor de buitenwereld. Foto’s van de buik hebben we 1 keer gemaakt toen de vliezen waren gebroken (mijn man wilde dat omdat we anders spijt zouden krijgen). Ik was wel elke blij om te horen dat het met onze baby goed ging maar genieten van de zwangerschap heb ik nooit gehad. Toen is bij mij de penatrale depressie ontwikkeld die uiteindelijk postnataal is geworden. Nu 5 jaar later gaat het beter en kan ik echt van mijn kinderen genieten (ondertussen heb ik nog een zwangerschap gehad waar het met mij helemaal mis is gegaan maar had goede begeleiding omdat ik de laatste keer open kaart had gespeeld al hield ik mijn negatieve gevoelens voor mij) heb soms nog een terugval maar kan mij snel herstellen.

Ga je niet teveel schuldig voelen tegenover Sarah en accepteren dat dit nu eenmaal zo is geweest. Door mijn schuldgevoel ben ik door een heel diep dal gegaan en vond mij zo’n slechte moeder dat ze beter zonder mij af waren. Ik kon toen ook niet zien hoe mooie dochter ik had dat zag ik pas toen ze 2 was.

Je bent echt niet de enigste maar als je niet meer happy bent is de zwangerschap dan is het echt moeilijk om dit te zeggen ivm de negatieve reacties die je kan krijgen. Je bent al kwetsbaar en dan kan je negatieve reacties echt niet aan.

Je hebt een heel mooi gezin en hoop dat je echt kan genieten van ze en geen toneelstuk aan het opvoeren bent want dan breek je op een moment en dat gun ik niemand.

Reply
Nienke 11 december 2017 - 07:14

Ik herken je gevoel wel. Deze tweede zwangerschap is door misselijkheid die stomme bekkenproblemen ook zwaarder dan de eerste. Ik vind het vooral niet leuk dat ik hierdoor minder mezelf kan zijn richting mijn dochter. Hoewel ik super blij ben en ook een enorme geluksvogel ben omdat zwanger worden makkelijk is voor mij. Merkte ik dat ik bijna de hele zwangerschap wenste dat het weer voorbij was. Nu tijdens de laatste loodjes zwakt dat gevoel wat af gelukkig.

Reply
Natascha 11 december 2017 - 06:52

Wat spijtig om te lezen Tamara. Ikzelf heb deze ervaring tijdens de zwangerschap niet. Ik heb het bij foto’s van de tijd toen ik 18/20 was. Ik zie nu een mooie meid maar míjn gevoel was toen ontzettend anders.

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.