Er was een tijd dat ik ALLES perfect wilde doen. Ik wilde een perfect schoon huis, kinderen die er altijd perfect bij liepen en ik wilde de perfecte moeder zijn. Ik weet nog dat ik me ontzettend kon ergeren aan pluisjes op de grond en een halfvol wasmandje dat nog opgevouwen moest worden. Maar ineens in de loop van de jaren ben ik een Goed genoeg moeder geworden! Wanneer ik dat dat ben geworden? En wanneer die opslag is geweest? Dat vertel ik in deze blog!
Hoe het eerst was.
Ik weet niet precies hoe het kwam, maar toen ik net moeder was, had ik een enorme bewijsdrang. Ik was natuurlijk nog maar 19 toen ik moeder werd en had ontzettend veel te maken met allerlei vooroordelen. Ik ben de tel kwijtgeraakt met hoe vaak ik naar mijn hoofd heb gekregen dat ik mijn kind niets te bieden zou hebben en dat ik vast een belabberde moeder zou zijn. Ik wilde alles perfect doen, tot vermoeienis aan toe. Zo draaide mijn hele leven om Maxim. Ik plande alles om zijn slaapjes heen. Kookte elke dag apart voor hem en dan niet gewoon iets makkelijks, maar gewoon hele gerechten. Zelfs als we ergens naartoe gingen, nam ik altijd mijn eigen bakjes met gestoomde groenten en vlees mee, zodat hij gezond zou eten. Totdat hij bijna 2 jaar was, had hij nog nooit een koekje, patatje of iets anders gehad wat ‘slecht’ voor hem zou zijn.
Ik liet hem nog geen seconde huilen, droeg hem veel liet hem nooit bij anderen. Als zijn speelgoed op de grond viel, maakte ik het eerst helemaal schoon voordat hij het weer kreeg. Ik grap wel eens dat het maar goed was dat Maxim een hele makkelijke en tevreden baby was, want anders was ik er aan onderdoor gegaan.
Wanneer veranderde dat?
Pas toen ik zwanger werd van Floris begon het wat minder te worden. Ik stofzuigde niet meer twee keer per dag en de dweil bleef ook vaker een dagje in de kast staan. Het kon me wat minder schelen wat anderen van me dachten en Floris at ook al snel met ons mee, ipv dat ik apart kookte. Toen ik nog een derde en vierde kind kreeg, merkte ik dat het nog sneller veranderde. Sarah kreeg met 9 maanden een patatje ( oke wel uit de airfryer) in haar handen gedrukt en krijgt ook regelmatig een hapje ijs of iets anders lekkers. Ik laat haar regelmatig even huilen als ik met iets bezig ben en ze krijgt ook niet altijd meteen aandacht als er iets is.
Daarnaast, mijn huis… Ehh ja. Er staat op dit moment wel meer dan een half wasmandje en ik geloof dat ik net weer eens een broodje achter een bloempot verstopt zag liggen. Mijn ramen zitten onder de vingervlekken en mijn kleding? Ik lijk soms wel een wandelende snotlap.
Dus ja, ik denk dat ik van perfecte moeder naar goed genoeg moeder ben gegaan en hoewel ik dat af en toe niet zo leuk vind, is het een stuk minder vermoeiend dan alles perfect willen doen! En gelukkig weet ik dat het voor de kinderen niets uitmaakt of er hier en daar wat rommel ligt. ( en stiekem ben ik veel gelukkiger zo ??)
4 comments
Nou dit klinkt dus precies als een mama! Haha. Ik wilde eerst ook alles perfect doen, maar heb het losgelaten. Een keerje Olvarit? Geen punt! Een dagje niet stofzuigen? Prima: ik vind Lars het belangrijkste en dan wordt er maar even niets gedaan. Het loopt en Lars is tevreden, dat vind ik het belangrijkste. De rest komt wel. Hier dus nog een ‘goed genoeg moeder’ hoor! Haha. Oh en aan jezelf denken is soms ook gewoon heel belangrijk. We moeten al zoveel!
Goed genoeg is het nieuwe perfect 😉
Iemand zei laatst toen ik er bijna aan onderdoor ging: je dochter verwacht geen 10. Een 7 is ook goed genoeg. En die gedachte gaf me weer wat ruimte om te “ademen”. Voor wie moest ik het eigenlijk zo perfect doen? M’n dochter merkt er niets van als ik een tandje terug doe, behalve dan dat ze een iets relaxtere mama heeft ?.
Lief voor jezelf blijven he! Niet alles hoeft perfect ..