Halloween verhaal 2018.

‘Waarom had ik me ook al weer laten ompraten?’ vroeg ik mezelf af terwijl ik uit de auto stapte. Ik hoorde in de verte al het gelach van de groep en ik rolde met mijn ogen. Als ze niet wat stiller zouden doen werden we betrapt. Ik opende het achterportier en pakte mijn tas. Snel controleerde ik of ik alles bij me had. Zaklamp, batterijen, een zakmes, een flesje water en mijn camera. Een goede voorbereiding is het halve werk, zoals mijn moeder zou zeggen. Ik ritste mijn jas wat verder dicht en deed de auto op slot, waarna ik naar de groep liep. ‘Ohhhh ik vind het zooooo spannend!’ kirde Danielle. ‘Kijk daar is Roos al!’ Ik stak mijn hand op en ging naast mijn vriendinnen staan. Stella stootte me aan. ‘Waar bleef je nou? In het donker bij de oude brug zei ik toch?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik kon niet eerder weg van mijn werk.’ Ze rolde met haar ogen en gebaarde naar de rest, waarna ze het bos in liep. Het was voor het eerst sinds jaren dat we weer een Urbex locatie bezochten. Tijdens onze studie hadden we in de weekenden regelmatig hele tochten gemaakt om de mooiste verlaten panden te bezoeken, maar toen we afgestudeerd waren en allemaal een baan hadden gekregen, was het contact een beetje verwaterd. Een tijdje geleden ontving ik een Facebook bericht van Stella. Ze nodigde me uit voor een reünie van onze oude vriendinnengroep, bestaande uit Danielle, Isa, Merel en Philou. Stella was altijd al een beetje de drijvende veer achter de groep geweest en zo’n oproep kon ook niet van iemand anders komen dan haar. In eerste instantie was het de bedoeling dat we uit eten zouden gaan, maar al snel werd er geopperd om een gave Urbex locatie op te zoeken. Om de één of andere reden vonden de dames een gewone locatie niet spannend genoeg en zo kwamen ze op het niet zo briljante idee om een oud landhuis te gaan bezoeken dat aan de rand van een bos lag. Ik had al het één en ander opgezocht over de locatie en ik werd niet echt blij van de dingen die ik las. Zeker niet toen ik een nieuwsbericht tegenkwam met daarin een verhaal over een moord op twee meisjes die 2 jaar geleden in het huis was gepleegd. Nog voordat ik de details kon lezen, had ik het met een misselijk gevoel  weg geklikt.

‘Roos! Wat zie je bleek, je gaat je niet terugtrekken hoor mietje!’ grinnikte Stella. Ik schudde mijn hoofd en volgde haar toen ze de bosjes opzij duwde. ”We zijn er!’ zei ze zachtjes en ze scheen met haar zaklamp op een muur die helemaal begroeid was met een doornige rozenstruik. Philou strekte haar arm uit en brak een roos af. ‘Prachtig zeg! Zonde dat ze hier zo in het bos groeien waar niemand ze kan zien.’ Ze stak de roos door het knoopsgat van haar jas en volgde Stella, die alweer aan de andere kant van de muur was. Ik zuchtte en keek om me heen. Zou ik het kunnen maken om gewoon weg te gaan? Zouden ze me echt missen? Ik had alles behalve zin om vermoord te worden in één of andere villa. ‘Roos! Kom je nou nog?’ riep Merel. Ze was met haar 1.52 verreweg de kleinste van het stel, maar ze had de grootste mond van ons allemaal. Ik stapte uit de bosjes en liep Merel achterna naar de voorkant van het huis. Het huis moet ooit prachtig zijn geweest. Zelfs in het donker was het gebouw indrukwekkend met de prachtige glas in lood ramen en het rieten dak. De muren waren ooit helemaal wit geweest, maar waren nu grotendeels afgebladderd en begroeid met een grote rozenstruik. ‘Dat niemand dit nou eens opknapt he? Moet je kijken hoe mooi je hier zou kunnen wonen.’ zei Philou. Philou was degene waar ik het minst goed mee kon opschieten uit de groep. Ze was de dochter van een architecten echtpaar en voelde zich altijd een soort van verheven boven het ‘plebs’ zoals ze normale mensen zoals ik noemde. Het maakte niet uit hoe prachtig een locatie was of wat het verhaal ergens achter was, ze vond altijd wel een reden om te vertellen wat voor een wansmaak de voormalige bewoner had gehad of wat ze er zelf aan zou veranderen. ‘Alsof er iemand zou willen wonen in een huis waar twee meisjes vermoord zijn.’ lachte Stella. Ik hoorde Isa naar adem happen. ‘Vermoord? Had je dat niet eerder kunnen zeggen? Dan was ik niet mee gegaan hoor!’ ‘Waarom niet? Ben je net zo’n mietje als Roos is ofzo?’ lachte Stella gemeen. Ik zuchtte en scheen mijn zaklamp op de deur. ‘Volgens mij is de deur gewoon open, hij staat op een kier. Zullen we maar dan?’ Stella ging voorop en wij volgden haar naar binnen. De deur ging krakend open en binnen hoorden we wat wegfladderen, maar verder heerste er doodse stilte in het huis. ‘Zou het licht het nog doen?’ vroeg Danielle, waarna ze naar een schakelaar liep en die overhaalde. En warempel, er gingen een aantal lichten aan in de hal. ‘Ik heb gehoord dat ze het binnenkort gaat afbreken, dus ze zullen de elektriciteit vast aangezet hebben zodat ze het nog even kunnen leegtrekken voor de sloop.’ zei Stella. ‘Waar zullen we eerst gaan kijken?’ vroeg ze terwijl ze in de hal rondliep. Er was duidelijk te zien hoe mooi het huis ooit geweest was. Een grote houten trap aan weerskanten van de hal reikte naar de balustrade, die van prachtig ijzerwerk voorzien was. De vloer was van marmer en ingelegd met een mozaïek van allerlei bloemen en door de grote glas in lood ramen groeide de rozenstruik naar binnen. ‘Zullen we groepjes van twee maken? Ik denk dat dat leuker is dan met de hele groep.’ zei Isa. ‘Hmm oke, ga jij dan maar met Roos, dan kunnen jullie buiten wachten tot wij klaar zijn.’ We wilden ons net opsplitsen toen Philou ons onderbrak. ‘Zeg Stella, wat is er eigenlijk gebeurd in dit huis. Je had het over een moord op twee meisjes?’ Isa deed haar handen over haar oren en schudde haar hoofd. ‘Ik wil het niet horen Stella! Echt niet, als je het vertelt ga ik meteen naar huis.’ Stella rolde met haar ogen: ‘Ach er is niet zoveel te vertellen. Het schijnt dat de eigenaar van dit huis langskwam en hier drie meisjes vond die geesten aan het oproepen waren ofzo. Hij heeft er toen twee op een verschrikkelijke manier vermoord en de derde is gevlucht naar het bos en is pas dagen later weer gevonden. Ze had steeds rondjes gelopen en was helemaal in de war. Ik geloof dat ze nooit meer de oude is geworden. Ik las ergens dat ze ook weer vermist is geraakt daarna ofzo.’

Ik voelde kippenvel over mijn hele lichaam en ik vroeg me nogmaals af waarom ik in godsnaam mee was gegaan. Het was notabene 31 oktober, Halloween! Ik had zoveel andere dingen kunnen doen op deze avond, waarom moest ik nou zo nodig naar deze reünie komen? KGGGGGRRRRRRRRRRR . Ineens schrokken we allemaal op van een geluid achter ons en we hoorden de grote deur met een knal dichtwaaien. ‘Het is gewoon de wind, toch?’ bibberde Isa. Iedereen negeerde haar, maar toen ze mij aankeek, knikte ik, wat haar een beetje gerust leek te stellen.

‘Oké, Roos en Isa, blijven jullie maar eerst hier, ik ga met Merel naar boven en Danielle en Philou kunnen wel beneden wat gaan verkennen. Als jullie ons nodig hebben moet je maar even roepen goed? We knikten en samen liepen we naar de woonkamer, die aan de andere kant van de hal lag. Als de sfeer niet zo eng was geweest, was ik verliefd geworden op dit huis. Overal zag je het mooiste houtsnijwerk, mooie vloerkleden en eenmaal in de woonkamer glinsterde de kristallen kroonluchter me tegemoet. Het was duidelijk te zien dat er al jaren niemand meer woonde, maar dat er ooit iemand met een hele goede smaak had gewoond was wel duidelijk. ‘Ohhhh Roos! Kijk dit! Een eerste druk van Peter & Wendy! Mijn favoriete boek! Ohh ik had nooit verwacht dat ik die ooit eens ergens zou vinden!’ Ik liep naar haar toe. ‘Waar heb je het over? Peter en Wendy? Wie zijn dat?’ ‘Roos, je kent Peter Pan toch wel? Dit is de eerste druk van dat verhaal, weet je hoe zeldzaam dit boek is? Hij is denk ik wel 1000 euro waard! Ohh als ik hem toch zou kunnen meenemen!’ Ik haalde mijn schouders op en wreef het stof van het boek. ‘Ze gaan dit over een tijdje toch slopen, ik denk niet dat iemand dit boek zal missen.’ Ze knikte en stopte het boek in haar tas, waarna we verder liepen . In de keuken kwamen we Danielle en Philou tegen. ‘Ohh ik zou hier zo’n mooie keuken kunnen bouwen!’ zei Philou. Ik rolde met mijn ogen. ‘Waarom wil je toch altijd alles veranderen, dit huis is perfect zoals het is.’ zei ik. Ze snoof boos en negeerde me terwijl ze een la opentrok. ‘Kijk nou! Al het tafelzilver ligt nog in de la! ‘Ohhh was mooi!’ zei Danielle en ze pakte het bestek uit de la en gooide het in haar tas. ‘Daan! Dat kun je niet maken joh, je kunt toch niet alles mee jatten?’ ‘Waarom niet? Je liet Isa toch ook net dat suffe boek stelen?’ zei ze. Ik zuchtte en liep samen met Isa de keuken weer uit.

‘Waar wil je nu naartoe? Zullen we boven gaan kijken wat Merel en Stella doen?’ vroeg ik. Isa bleef angstvallig dicht bij me en volgde me op de voet terwijl ik de lange trap opliep. De trap kraakte flink en ik liep zo langzaam mogelijk omdat ik bang was dat de trap stuk zou kunnen gaan. Eenmaal boven verbaasde ik me over de enorme ruimte. De overloop was enorm en kwam uit op een heleboel deuren. Ik was ontzettend benieuwd wat er allemaal achter de deuren zou kunnen zitten, maar ik besloot eerst Stella en Merel te gaan zoeken om te kijken of hun niet ook dingen aan het stelen waren. Ik hoorde gelach uit een kamer aan het einde van de gang komen en liep naar de kamer toe. De deur stond op een kier en ik duwde hem zachtjes open. Weer hoorde ik een zacht gegiechel en de rillingen liepen over mijn rug, want de kamer was leeg en er was niemand. ‘Roos? Wat is er?’ vroeg Isa met een bevende stem. ‘Niets.’ zei ik en ik sloot de deur snel. ‘Ik denk dat ze aan de andere kant van de gang zijn. We liepen naar een deur aan het einde van de gang en duwden hem open. ‘Wat doen jullie nou hier? Jullie zouden toch beneden blijven?’ vroeg Merel. Ik keek hun beide aan en ik kon mijn ogen niet geloven. Stella had één of andere ouderwetse trouwjurk aan en Merel had zich helemaal volgehangen met de mooiste juwelen. ‘Jullie zijn echt ongelofelijk.’ zei ik boos. ‘Kan niemand dan gewoon rondkijken zonder iets te jatten hier? Jullie bekijken het maar, wij gaan.’ Ik hoorde Stella geërgerd wat roepen, maar ik hoorde haar al niet eens meer, ik liep de trap af en liep naar de grote deur om naar buiten te gaan. Ze bekeken het allemaal maar hier, ik had geen zin in dit gejat, dan ging ik liever naar huis.

Ik pakte de deurklink beet en duwde. Dat is raar, we waren net door deze deur naar binnen gekomen, hoe kon hij nou vast zitten? Ik duwde nog eens heel hard tegen de deur, maar er kwam geen beweging in. Precies op dat moment hoorde ik wat gekraak en zag ik hoe de gloeilamp van de kroonluchter knapte. Meteen was het weer pikkedonker in het huis en ik knikte mijn zaklamp aan. ‘Fijn, ik ga kijken of ik gereedschap kan vinden.’ mompelde ik en ik liep via de hal naar een soort bijkeuken waar ik langs was gekomen toen ik naar de keuken liep. Isa was boven gebleven en het voelde wel een beetje eng om hier in mijn eentje rond te dwalen. Dus hoe sneller ik gereedschap had gevonden om de deur open te wrikken, hoe beter.  De bijkeuken was donker en  rook behoorlijk muf. Er hing een metaalachtige geur en het was er heel erg warm. Ik klemde mijn zaklamp tussen mijn lippen en tilde een kist van een plank. Daarin zaten alleen maar een heleboel klemmen, daar had ik dus helaas niets aan. Ik pakte mijn zaklamp en scheen rond in de ruimte. Ineens viel mijn blik op iets bij mijn voet, er lag iets glimmend zwarts en toen ik mijn zaklamp erop scheen, zag ik dat het een grote pluk haar was met een stuk huid er nog aan, Een klein gilletje ontsnapte uit mijn keel en ik sprong opzij. Ik voelde hoe mijn voeten weggleden en hoe ik ineens geen vloer meer onder mijn voeten had. Ik viel keihard van een soort trap en kwam met een smak op de grond terecht. ‘Auwwww.’ jammerde ik terwijl ik over mijn hoofd wreef. Mijn lichaam voelde beurs aan en terwijl ik mijn zaklamp pakte, zag ik dat ik in een soort van kelder terecht was gekomen. De ruimte was maar een paar vierkante meter groot en het plafond was zo laag dat ik er net kon staan. In de ruimte stond een bureau met daarop een stapel kranten. Ik ging op de stoel zitten en veegde het stof eraf. Eerst viel mijn oog op een paar hele oude krachten. Ze waren helemaal vergeeld en heel broos, maar ik kon nog net lezen wat de datum was.  4 November 1830. Waarom zou die krant hier nog liggen? Ik besloot wat te lezen:

Schrijver vermoord gezin na zien waanbeelden.

De bekende schrijver Jacob Harmsen die bekend staat om zijn uitgebreide verzameling van oude boeken, heeft afgelopen week bekend dat hij verantwoordelijk is voor de dood van zijn vrouw Anneke en hun zes kinderen op 31 oktober jl.. Harmsen gaf aan dat de stemmen in het huis hem ertoe dwongen de moorden te plegen en dat hij niets meer weet van het doden van zijn gezin zelf. De lichamen werden door de huishoudster in de vijver achter het huis gevonden terwijl de verdachte aan de keukentafel zat te roken. Meerdere pogingen van het personeel om het gezin te redden mochten niet baten. De verdachte wordt voorlopig vastgehouden tot er meer bewijs verzameld is. 

Ik slikte en liet mijn vingers over de foto bij het artikel gaan. Ik zag een man met een snor en een bolhoed, een vrouw met een baby op haar arm en vijf hele jonge kinderen. Wat verschrikkelijk dat ze allemaal op zo’n vreselijke manier om het leven waren gekomen. Ik pakte de volgende krant en tot mijn verbazing zag ik dat het een krant was van 2 jaar geleden.  Mijn oog viel op een artikel over de moord op de twee meisjes in dit huis.

Vermiste Tiffany en Milou dood aangetroffen in leegstaand Landhuis.

Aan een dagenlange speurtocht is een einde gekomen. In het leegstaande landhuis de Rozenhof dat midden in het Heeresbos ligt, zijn de stoffelijke overschotten van Tiffany (19) en Milou (20) gevonden. De meisjes waren al een week vermist en het enige aanknopingspunt was hun vriendin Esmee die afgelopen zondag in verwarde toestand in het bos werd teruggevonden, waarna zij weer verdween. De meisjes zijn met grof geweld om het leven gekomen, de recherche heeft tot nu toe nog geen aanknopingspunten gevonden en Esmee is nog steeds spoorloos.

Op de rest van de stapel lagen nog een heleboel kranten met artikelen over de zaak en zo las ik dat er uiteindelijk een dader gevonden was. De 23 jarige Thomas Harmsen had bekend de meisjes gedood te hebben nadat ze spullen mee probeerde te nemen uit het huis dat aan zijn familie toebehoorde. Na de uitspraak was hij ineens spoorloos en aangezien verdere artikelen ontbraken, ging ik er niet vanuit dat hij inmiddels gevonden was.

Ik wilde opstaan toen ik ineens nog een krant op de grond zag liggen. Deze zag er nieuw uit en toen ik de datum las, liepen de rillingen over mijn rug. 1 november 2018. De krant van morgen? Nee dat kon niet toch? Het was vast een typfout. Ik liet mijn ogen over de pagina dwalen en mijn oog viel op een artikel waarbij ik meteen naar adem hapte.

‘6 lichamen gevonden op landgoed de Rozenhof.’

Mijn handen begonnen te trillen terwijl ik verder las.

Vanmorgen vroeg werden er na een noodoproep 6 lichamen gevonden op Landgoed de Rozenhof gelegen in het Heeresbos. De slachtoffers bestaan vermoedelijk uit een groep vriendinnen die tijdens Halloween dit verlaten huis wilden bezoeken. Het landhuis is al jaren een populaire Urbex locatie en heeft in de loop van de jaren al vele slachtoffers geeist. Alle slachtoffers worden steeds onder verdachte omstandigheden gevonden en er is in alle gevallen nooit een dader gevonden. 

Er stond nog meer, maar ik kon niet meer verder lezen. We moesten hier weg en wel NU! Ik hees mezelf omhoog en rende  de gammele houten trap op. Door de bijkeuken rende ik naar de hal waar ik de namen van mijn vriendinnen riep. Tegelijkertijd met mijn gegil ging het licht ineens overal aan. Het bleef doodstil, tot ik ineens een keihard gegil hoorde dat van boven kwam. ‘STELLA? HOU VOL IK KOM ERAAN!’ gilde ik en ik rende naar boven. Daar rende ik over de overloop naar de kamer waar ik mijn vriendinnen had gezien. Toen ik in de deuropening stond, kon ik mijn ogen niet geloven. Merels gezicht was helemaal paars en overal om haar heen lagen parelkettingen en juwelen die als slangen op haar af leken te komen en zich om haar heel wikkelden. Haar nek werd afgesmoord door een aantal parelkettingen en in paniek keek ze me aan. Ik twijfelde geen seconde en sneed met mijn zakmes de kettingen door. Merel hapte naar lucht en wees naar de kast. ‘Sstella’ fluisterde ze en ik snelde me naar de kast. Ik rukte de deur open en meteen viel er iets heel zwaars uit. Ik gilde keihard, op de vloer lag iets dat op een mummie leek, een mens ingewikkeld in allerlei kledingstukken die strakker en strakker gingen zitten. ‘Merel help me!’ zei ik en samen trokken we de kledingstukken van het lichaam van Stella af. Het was alsof ze vast zaten geplakt met lijm, zo stevig zaten ze tegen elkaar vast. ‘Hou vol Stella!’ zei ik, terwijl ik met mijn mes de kledingstukken begon stuk te snijden. Uiteindelijk kreeg ik haar gezicht en haar handen vrij en ik zag hoe ze diep inademde. Ik wilde haar net vragen hoe het ging, toen ik een enorm geschreeuw van beneden hoorde komen, gevolgd door een keihard kabaal. Ik hielp Stella overeind en met zijn drieen renden we naar beneden, naar de woonkamer. Ik geloofde mijn ogen niet. Isa lag op de grond en de boeken uit de boekenkast, vlogen door de kamer en landden allemaal op haar. Ze was bedolven onder een enorme stapel boeken en was duidelijk bewusteloos. Met zijn drieen gooiden we de boeken van haar af, de vliegende boeken ontwijkend en trokken haar naar de hal, waar Merel haar mond op mond beademing begon te geven.

Ik probeerde even op adem te komen, maar ineens klonk er een oorverdovend kabaal uit de keuken. Het was alsof er met messen gegooid werd en ik vreesde het ergste. In de keuken zag ik hoe Philou helemaal vast zat in een soort rozenstruik aan de muur en hoe Danielle messen probeerde te ontwijken. ‘DAAN! DUIKEN!’ riep ik en ze dook naar beneden, waardoor de messen in de muur terecht kwamen. “‘Vlucht naar de hal, ik help haar wel.’ zei ik en nog voor ze antwoord gaf, rende ik naar Philou. ‘Roos het doet zoveel pijn.’ kermde ze. Ik zag hoe de doornen zich steeds dieper en dieper in haar huid boorden en bloedende wondjes veroorzaakte. ‘Ik ga je helpen.’ zei ik, terwijl ik met mijn mes de takken probeerde door te zagen. Mijn mes was bot geworden door het snijden van de kleding en ik liep snel naar de muur, waar ik een mes uit trok. Ik sneed en sneed tot de takken zoveel mogelijk los waren en ik trok haar los. Ze rende naar de hal en ik zag bij de keukendeur nog een koevoet staan, die ik pakte en we renden naar de deur. Daar aangekomen zetten ze de koevoet tussen de deur en de deurpost en we wrikten hem open. Opgelucht renden we allemaal naar buiten.

‘Wat was dat in dat huis?’ huilde Stella. We omhelsden elkaar allemaal van opluchting en Isa zei: ‘Kom! We moeten snel weg!’ Ineens draaide ik me om. Ik moest die krant pakken. Anders zou niemand me geloven. ‘Ik ben iets vergeten, gaan jullie maar vast, ik kom eraan.’ zei ik. Nog voor ze konden antwoorden liep ik het huis weer in en ik rende naar de kelder. Snel liep ik de trap af en ik propte de kranten in mijn tas. Zo snel als ik kon liep ik weer naar de voordeur, maar voordat ik hem kon bereiken, ging hij met een knal dicht. Ik hoorde mijn vriendinnen gillen en ik rende naar de deur en bonsde erop.

Ineens hoorde ik voetstappen achter me en met een hart dat in mijn keel klopte draaide ik me om. Ik keek in de ogen van een meisje met lang rood haar dat me aan stond te kijken van een paar meter afstand. ‘Wie ben jij?’ vroeg ik haar zachtjes. ‘Ik ben Esmee.’ zei ze zachtjes. Haar stem klonk als een vijfjarig meisje, iets dat totaal niet bij haar uiterlijk paste. Ineens herkende ik haar. ‘Jij bent dat meisje dat ontsnapt is, waarom ben je hier?’ Ze glimlachte ‘ Ik ben nooit weggeweest.’ Nog voor ik kon antwoorden keek ze naar mijn tas. ‘De meester houdt niet van mensen die stelen.’ Ik keek naar mijn tas en pakte de kranten. ‘Stelen? Nee ik wilde niet stelen, het spijt me. Ik leg ze wel terug.’ Ze glimlachte en schudde haar hoofd. ‘De meester houdt niet van stelen en daarom wordt je nu gestraft.’

Ik wilde haar smeken me niets aan te doen, maar nog voor ik wat kon zeggen werd alles zwart.

Nieuwsbericht 1 november 2018.

‘Lichaam gevonden op landgoed de Rozenhof.’

Vanmorgen vroeg werd er na een noodoproep een lichaam gevonden op Landgoed de Rozenhof gelegen in het Heeresbos. De noodoproep werd gedaan door de vriendinnen van het slachtoffer, die in verwarde toestand in het bos werden aangetroffen. Ze bleven maar herhalen dat je niet mag stelen en dat het slachtoffer wat meegenomen had. Vermoedelijk is het slachtoffer de 27 jarige Roos de Jong. Haar lichaam werd aangetroffen in een omhulsel van papier maché en ze is vermoedelijk door verstikking om het leven gekomen. Verdere details zijn nog niet bekend.

Het landhuis is al jaren een populaire Urbex locatie en heeft in de loop van de jaren al vele slachtoffers geeist. Alle slachtoffers worden steeds onder verdachte omstandigheden gevonden en er is in alle gevallen nooit een dader gevonden. Naast het slachtoffer werd ook de al twee jaar vermiste Esmee  Harmsen gevonden. Zij verkeerde in zeer verwarde toestand en is meegenomen voor onderzoek. In de komende weken zal een begin worden gemaakt met de sloop van het monumentale landhuis, in de hoop dat dit nooit meer voor zal komen.