Zij vertelt| Karlijns dochter werd onverwacht geboren zonder onderarm.

In ‘Zij vertelt’ deel ik elke week ingezonden verhalen van andere moeders. Af en toe zit er een verhaal tussen dat echt heel erg bijzonder is. De dochter van Karlijn werd namelijk geboren zonder een onderarm. Nu gebeurd dat wel vaker, maar vaak wordt dat wel opgemerkt bij de echo’s in de zwangerschap. Karlijn kwam er pas achter na de geboorte dat haar dochtertje een onderarmpje mistte. Vandaag doet ze haar verhaal.

Zij vertelt.

Karlijns dochter werd onverwacht geboren zonder onderarm.

Begin Mei 2015 kwam ik erachter dat ik voor de 2^e keer zwanger was. Op dat moment was mijn zoontje bijna 1.5 jaar. Ik raakte behoorlijk in paniek toen ik erachter kwam. Ik woonde immers alleen met mijn zoontje en was ook niet van plan samen te gaan wonen de eerste jaren, omdat ik net een relatie achter de rug had van bijna 4 jaar met huiselijk geweld. Na een nachtje slapen wist ik het zeker, ik ga voor de baby! Het is meer dan welkom en waar er 2 kunnen eten kunnen er ook 3 eten. Met 11 weken kreeg ik mijn eerste echo. Alles zag er goed en gezond uit voor zover de verloskundige dat kon zien op dat moment. Direct diezelfde dag heb ik nog een afspraak gemaakt voor een pretecho met 16 weken. Na lang wachten had ik eindelijk de 16 weken bereikt. Ik kreeg te horen dat ik een meisje zou krijgen en dat alles erop en eraan zat. Helemaal in de wolken was ik. Wie wil dat nou niet een jongen en een meisje?! Toch durfde ik het stiekem niet te geloven dat ik een meisje zou krijgen. Het was voor mijn gevoel veelte mooi om waar te zijn.

De 20 weken echo.

Ik besloot te wachten tot de 20 weken echo, die ik zou krijgen in het ziekenhuis in verband met een erfelijke afwijking (schisis) in mijn naaste familie. Eindelijk had ik daar de helft van mijn zwangerschap bereikt. Aangekomen in het ziekenhuis was ik zenuwachtiger dan ooit. Ik was zo verschrikkelijk bang dat er iets mis zou zijn. De gynaecoloog begon alles na te kijken. Ze bekeek alle organen, hersentjes, armpjes en beentjes. Het duurde 3 kwartier in totaal, omdat mijn baby erg veel bewoog. Alles was in orde, alles zit erop en eraan en het is 100% een meisje vertelde ze me. Toen ze me dat vertelde moest ik echt huilen van blijdschap. Vanaf dag 1 dat ik wist dat ik zwanger was voelde het op de een of andere manier niet goed en dacht ik dat er iets mis was met de baby.

Ik had het gevoel dat er iets mis was.

Bij de eerst volgende afspraken ging de verloskundige alleen het hartje beluisteren en voelen of mijn baby goed groeide. Alles was goed vertelde ze mij bij elke afspraak. Bij week 31 had ik weer een afspraak. Ik uitte mijn zorgen dat ik het gevoel had dat er iets niet goed was. Gelukkig nam ze me serieus en mocht ik een week later terug komen voor een groei-echo. Deze ene week duurde langer dan ooit. Aangekomen bij mijn afspraak bleek dat mijn baby veelte klein was en zo’n beetje 3 weken achter liep met groeien. Direct werd ik doorverwezen naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. Deze gynaecoloog heeft alles nog een keer nagekeken en kon niet vaststellen waardoor mijn baby te klein was. Vanaf dat moment moest ik 2x per week langskomen voor een echo, zodat ze de bloedtoevoer in de hersentjes en navelstreng na konden kijken. Ook kreeg ik elke 10 dagen een groei-echo om te kijken of de baby wel op een lijn verder groeide. Ze bleef constant op dezelfde lijn, maar bleef wel ongeveer 3 weken achter qua groei. Ondanks mijn gevoel dat het er iets niet goed was, was er niks verontrustends te zien volgens de gynaecoloog.

onderarm

Het inleiden en de bevalling.

Op 11 januari, 2 dagen voor de uitgerekende datum, had ik weer afspraak. Zoals elke keer na de echo’s had ik een gesprek met de gynaecoloog. Zij vertelde mij dat ze het mooi vond geweest en mij niet langer wou laten wachten, omdat ik al 9 weken in het ziekenhuis rond liep. Ik mocht me diezelfde avond komen melden om ingeleid te worden. Eindelijk was het zo ver, ik was zo nieuwsgierig hoe ze eruit zou zien, haar haartjes, haar neusje, haar mondje, haar vingertjes, haar teentjes en hoe klein zou nou daadwerkelijk zou zijn. Aangekomen in het ziekenhuis werd er een ballon geplaatst, deze verloor ik al na 10 minuten. Vervolgens werd ik gestript tot 3 cm en kon toen na mijn kamer toe om te slapen. De volgende ochtend om 8 uur werden mijn vliezen gebroken en werd ik op een infuus aangesloten voor de weeën opwekkers. Tot een uur of 11 heb ik niks mogen vernemen, maar de weeën opwekkers waren al 6x omhoog gezet. Na 11 uur begon ik iets te voelen, maar niet veel. Ik vroeg mijn moeder om een muffin en verse sinaasappelsap te kopen.

Ze mist haar rechteronderarm…

Om half 12 kwamen er in een keer 2 verloskundigen en een gynaecoloog binnen gestormd en zeiden dat ze aan de hartslag van de baby konden zien dat het zover was. Zodra ze me dit vertelde kwam m’n moeder binnen en ook direct kwam mijn eerst perswee aangevlogen en ja hoor, ik had 10 cm ontsluiting.
Eindelijk mocht ik gaan persen! Jammer genoeg ging dit niet zo makkelijk, omdat mijn baarmoedermond naar achteren lag en mijn baarmoeder er overheen. De 2 verloskundigen hebben een halfuur met grof geweld op mijn buik lopen drukken en de gynaecoloog probeerde met 1 hand mijn baarmoedermond omhoog te krijgen. Om half 1 zat alles op de plek en mocht ik daadwerkelijk hard gaan persen. Om 12.53 was Eva daar dan eindelijk! In plaats van dat ik haar direct op m’n borst kreeg bleven ze een verbaasd met haar in de lucht staan en zeiden ze: ze mist haar rechteronderarm.

Ik barstte in huilen uit, van blijdschap en verdriet.

Ik barste in tranen uit, van blijdschap en verdriet. Na even twijfelen legde de gynaecoloog haar op mijn borst. Eva bleef mij maar aanstaren en ik haar. 10 minuten lang heb ik gehuild als een klein kind en vroeg hardop waarom gebeurd dit bij mijn dochter en mijn gezin?? Hebben we dan al niet genoeg meegemaakt! Na 10 minuten was de grootste schrik voorbij. Anderhalf uur lang bleef Eva mij aankijken met haar oogjes vol onschuld. Ik heb nog nooit zo’n intenst moment meegemaakt in mijn leven.

In de kraamweek drong het pas tot me door.

Na anderhalf uur kwam de gynaecoloog en een verloskundige terug. Zij waren ook behoorlijk geschrokken, omdat ze dit normaal altijd van tevoren weten. In de tussentijd hadden ze voor mij informatie opgezocht over deze afwijking. Ze vertelde me dat ik waarschijnlijk in de begin van mijn zwangerschap een scheurtje heb gehad in mijn placenta. Door dit scheurtje is er een sliert komen te zitten aan de binnenkant van mijn placenta en dat is om haar armpje gaan zitten, waardoor het niet verder kon groeien. Ook vonden ze het zeer kwalijk dat het niet was opgemerkt. Om precies 16 uur dezelfde dag zat ik alweer thuis op de bank met mijn 2 prachtige kindjes. Ik besefte nog niet echt wat er met haar aan de hand was. Ik was in een soort van shock denk ik. Pas toen mijn kraamweek voorbij was en ik helemaal alleen met haar was drong het tot me door. Ze mist gewoon haar onderarm… Hoe ga ik dat doen met kleding? Hoe gaat ze over zichzelf denken? Zal ze gepest worden? Zal ze alles wel kunnen? Gaat ze het me kwalijk nemen? Ik weet het niet. Ik kan alleen maar denken en piekeren.

Hoe het nu gaat.

De eerste 4 maanden waren daarom ook erg zwaar. Ik sliep amper.We zijn inmiddels onder behandeling bij een revalidatiecentrum. Ze word haar hele ontwikkeling gevolgd en ondersteund door een ergotherapeut, revalidatiearts, instrumentenmaker en maatschappelijk werker.
We zijn inmiddels 8 maanden verder en ik heb haar natuurlijk vanaf dag 1 compleet geaccepteerd zoals ze is. Voor mij is ze perfect en wat een ander van haar vind kan me op dit moment weinig schelen. Ik sta er versteld van wat ze nu allemaal al kan met haar 8 maanden!
We zien wel wat de toekomst ons brengen gaat. We blijven zoals altijd positief!

Wauw Karlijn! Wat heb je dat mooi vertelt! Ik vind het zo mooi hoe je ermee omgaat en hoe je het vertelt. Je hebt een prachtig meisje en ik wens jullie al het geluk voor de toekomst!