Zij vertelt | Sjors had last van extreme bekkeninstabiliteit.

Het is iets waar veel zwangere vrouwen wel last van krijgen, bekkenpijn of instabiliteit. Nu heeft de ene vrouw er een stuk meer last van dan de andere vrouw en bij sommige vrouwen is het zelfs zo erg dat ze amper nog kunnen lopen door de pijn. Sjors had tijdens haar zwangerschap last van extreme bekkeninstabiliteit en vandaag doet ze haar verhaal.

Zij vertelt.

Sjors had last van extreme bekkeninstabiliteit.

Het is 7 november 2014 als ik voor de derde keer een positieve test in mijn handen heb! Dolgelukkig en vol verbazing. Dit omdat er maar 1á2 keer per jaar een eisprong plaatsvind. Rond 13 weken krijg ik last van het bekken, schaambot en stuitje. Advies van de verloskundige; rustig aan doen. Maar met twee kinderen om mij heen, waarvan eentje naar school gaat, is dit natuurlijk erg lastig. Met 16 weken ga ik in overleg 50% werken. Ik trek het super slecht. Wat is dit hels. Met 19 weken stop ik met werken. Ik werk in een megastore in de stad en de werkzaamheden zijn niet meer te doen. En zo begint mijn actieve leven af te takelen. Ik deed actief aan cardio zumba, skaten en veel wandelen. Altijd bezig met de kindjes, eventjes met de auto naar een vriendje of naar die ene juiste speeltuin. Al vrij snel kan ik de oudste (’07) niet meer naar school brengen. Fietsen, autorijden gaan niet meer en lopen is een probleem aan het worden. Mijn andere zoon (’11) vind het heel moeilijk, mama kan niet meer op de grond spelen, of samen naar de speeltuin.

Iedere dag sta ik op alsof ik een vrouw ben van rond de 80 jaar.

Veel rusten overdag en in de avond lag ik al vroeg op bed. Manlief draait avond uurtjes dus de zorg van onze kinderen komt echt op mij neer. Op het laatst was het naar bed brengen van de twee jongens niets eens een optie meer. Trappen lopen ontweek ik, het huishouden probeerde ik met mate te doen. Ik was zo afhankelijk van anderen. Verschrikkelijk! Die pijn, ik kon wel huilen, elke dag weer. En dan doorgaan voor het gezin, chagrijnig zijn, daar heeft niemand een boodschap aan. Mensen hebben geen idee.

Ondanks alles genoot ik van de kleine druktemaker in mijn buik.

Ondanks deze ontwikkeling vond ik het super fijn met mijn jongetje in mijn buik. Kleine druktemaker, hij liet zich met 9 weken al voelen, tot verbazing van… tja eigenlijk iedereen! Dat was onmogelijk, tot de echo liet zien dat er maar 2 centimeter tussen ons in zat, daar waar de placenta niet zat, dit was rechtsvoor, daar was het 4 centimeter. En logisch dat ik het al voelde. Ik genoot intens van zijn aanwezigheid. Ik maakte elke week buik foto’s en groeide als een speer! Het is zonde dat de bekkeninstabiliteit tot stand kwam anders had ik nog veel meer kunnen genieten. Ik vind het heerlijk om zwanger te mogen zijn. Een te worden met het wezentje in mijn buik. Het leren kennen en het alleen te mogen koesteren. De liefde die ontstaat en zoveel groter is als het ter wereld komt.

De bevalling.

Ik heb tot 41 weken gelopen.(6’15) De bevalling verliep vlot en thuis, net als bij de andere 2. Erg fijn. Ik ben helemaal in mijn element, relaxed, zenmodus. Twee hele close vriendinnen zijn erbij samen met mijn man, kindjes zijn ook lekker thuis. Manlief is helemaal in zijn element, hij heeft goed geslapen, het is halverwege de dag, lekker kunnen eten en de kinderen zijn heerlijk boven aan het spelen. Hij wilde graag dat de verloskundige kwam zodat hij wist waar hij aan toe was, want tja waarom zou je geloven, “3 cm schat wacht nog maar even” wat je vrouw zegt 😉

De verloskundige besluit na het eerste bezoek beneden te blijven, want het kan snel gaan. Ik zit heerlijk onder de douche, met mijn lieve vriendinnetjes naast me. Een perfect moment. We kletsen en lachen wat, ondertussen pak ik mijn rust om de weeën weg te zuchten. De zon schijnt en ik vraag of mijn vriendin het raam open wilt zetten, heerlijk de zon in mijn gezicht. De kindjes komen tussendoor om de beurt kijken of het goed gaat. “Mam heb je pijn?” “Een beetje lieverd maar hij is er bijna, komt goed” “Oké mam, ik ga naar boven!” De jongste, “Mam heb je pijn?” “Een beetje lieverd maar hij is er bijna.” “Oh oké, ik ben aan t spelen met Lego en misschien mogen we straks gamen mam!” “Oh dat is gezellig lieverd…” Hij kijk even moeilijk naar me en twijfelt of hij een kusje komt brengen maar gaat toch naar boven.

Ik voel me meer bewust dan ooit.

Ik ben super zen. En inderdaad 2u later na het eerste verloskundige bezoek zit ik op 9 centimeter, ik voel het openstaan, de persdrang en aan de misselijkheid kan ik mijn ontsluiting inschatten. Mijn vriendinnen helpen mij naar de kamer, waar manlief mij op wacht. Een van mijn vriendinnen gaat naar de jongens en de ander blijft bij ons. Ik wil graag staand of gehurkt proberen te baren, maar de bekkeninstabiliteit zorgt ervoor dat dit onmogelijk is, die druk kan ik niet goed hebben staand. Hier baal ik stiekem van, bij de vorige ging dat ook niet door de -minimale- bekkenklachten en bij de eerste was er een ernstige nood situatie waardoor ik verschillende houdingen probeerde, hij niet alert was toen hij geboren was en uiteindelijk alsnog met de ambulance mee moest samen met mijn man en eenmaal bij het ziekenhuis pas begon te huilen.

Ik ben mij meer bewust dan ooit. Ik voel precies wat er gebeurd binnen in mijn buik. Ik krijg tijdens het persen een keuze voorgelegd om de vliezen te breken, dit was nog intact! Mega bijzonder natuurlijk om je kleintje zo geboren te laten worden! (1 op de 80.000 baby’s) Ik denk hier overna, doorprikken of niet? Hij heeft het zwaar dus je moet het doorprikken, ‘Het is bijzonder maar je weet niet hoe het met hem is, prik het door…’

Tranen van opluchting dat hij leeft.

Een buik expressie (bekend voor ons) + inwendig ruimte maken vanwege nood zorgen voor een aanslag op mijn lijf. Het persen duurde vijftien minuten. Vliezen toch geprikt en hij was er vrij snel. Gelukkig maar want ook hij had her zwaarder dan je van buitenaf mee krijgt. In die minuten was de ambulance gebeld en ook weer geannuleerd. Het is allemaal niet meer nodig, hij is alert en ligt op mijn borst. Ik geniet en hij ook. Tranen van opluchting dat hij leeft. Ik besef ineens heel goed wat de eerste geboorte eigenlijk met me heeft gedaan.

Niets is mooier dan een man met zijn kinderen.

Super zen zoals ik ben en zoals het al die tijd samen voelde. Voor heel even vergeet ik alle intense pijn. Alleen jij & ik, jij die de borst meteen zoekt en al gauw drinkt. Ik die overspoeld wordt door het enorme liefdeshormoon, ook voor de mensen om mij heen. Totdat ik na 2u eventjes wil douchen. Ik kan niet omhoog of draaien. Het lijkt wel gebroken. Daarbij verlies ik golven bloed. De verloskundige wordt erbij gehaald en wilt me toch een injectie geven ervoor en ik moet even wachten met douchen. Oké, na informatie over de injectie laat ik het doen. Het wordt rustig in mijn lijf. Ik voel me echt overreden door een vrachtwagen, twee keer ofzo. Ik heb zoveel pijn. Ik mag gaan douchen. Met 3 man helpen ze mij uit bed, de een rolt me opzij de ander duwt me omhoog en de volgende vangt me op. Goed ik sta. Ik huil, ik schuifel vooruit, wat een pijn…! De douche zorgt voor ontspanning en manlief cocont met zijn zoon in bed. Ik zit op tegen de nacht, hoe ga ik dit voor elkaar krijgen?! Ik laat het gebeuren. De pijn, het verdriet maar ook het heerlijke verliefde gevoel naar mijn baby en mijn partner. Niks mooiers dan een man met zijn (verse) kinderen!

De kraamtijd.

We krijgen 10 dagen kraambed aangeboden. Mijn man helpt mij met omdraaien in bed, helpt mij met de badkamer bezoeken en onze baby s’nachts aan te leggen. Hij krijgt borstvoeding, we slapen veilig samen en dit scheelt de helft aan bewegingen. Dag 3 moet er echt gewerkt worden door manlief, zzp’r dus het is even niet anders. HOE kom ik deze dag door… Gelukkig is mijn vriendin er eind vd dag om voor ons te koken. En de jongens zijn bij opa en oma tot na het eten en dan legt opa hun op bed voor me. Dag 7 ga ik voor het eerst in mijn mooie voedingsstoel zitten op onze slaapkamer met ons kleintje. Ik had hem nog niet zo vast gehad, alleen liggend naast me of op mijn borst. Ik heb wat gehuild die week, zoveel pijn, zo hulpeloos dat is niet te omschrijven.

Op dag 8 besluiten we dat we het toch samen moeten doen en overleggen we met de verloskundige en kraamzorg om de laatste 2 dagen cancellen. Met een beetje humor van manlief hier en daar kom ik de nachten door. De dagen na de kraamweek zijn lang als mijn man werken is. Ons kleintje is ontzettend huilerig door alle prikkels. Hij is een highneedsbaby en wilt 24/7 gedragen worden in de doek en eist al mijn energie op. Lichamelijke uitputting natuurlijk maar ik ga door. De tijd met de andere kindjes komt niet verder dan boekjes lezen of kleuren. Buiten in de tuin met water als het warm is of een filmpje kijken als iedereen moe is. Op de grond spelen kan ik niet, voetballen of speeltuin zijn geen optie. De kindjes naar bed brengen is echt rampzalig. Kleintje clustert tussen 18 – 21 uur, maar de borstvoeding verloopt super.

De periode na de bevalling.

Ik ben om 16u al helemaal gevloerd, dan moet er nog gekookt en gegeten worden. Gelukkig krijg ik heel heel veel begrip en liefde van mijn jongens, lezen we het voorleesboekje in het grote bed, knuffelen we extra veel. En als het lukt dan sluip ik weg bij kleintje en kruip ik even omhoog de trap op om ze nog een extra kusje te geven. Ik voel me zo ontzettend schuldig, ik doe ze te kort. Alles gaat op aan de chronische pijn en vermoeidheid en hun baby broertje. Na 8 weken gaan we voor het eerst naar buiten, naar de speeltuin hier 100 meter verderop. De pijn is nog steeds vreselijk. De zorg van de kindjes is zo zwaar. En ik ben nog steeds afhankelijk van anderen.

De zomervakantie is voorbij en de school start weer. Mijn vader helpt ontzettend veel met het brengen/halen van de oudste, en de middelste mag na de herfstvakantie ook mee. In de tussentijd kom ik er achter dat ik een schildklier afwijking heb ontwikkeld… Ook dat nog. De klachten zijn super storend. Postpartum thyroiditis, die verdwijnt na een jaar ontzwangeren. En dit klopt ook. Gelukkig kan ik wel genieten van het verse moederschap, dit had natuurlijk ook anders kunnen zijn! Tuurlijk zorgt het voor een grijze schaduw over de blauwe wolk. Ook voor mijn partner, ineens moet hij een heleboel doen zonder mij en ook nog eens voor mij zorgen.

Hoe het nu gaat.

Ik denk dat het na kleintje zijn eerste verjaardag langzaam aan beter gaat. In december is hij alweer anderhalf. Ik kan nog niet auto rijden. Ik ben wel aan een herintreding begonnen van mijn werk en sta ik boventallig ingepland. Elke 2 weken wordt het ophoogt met een half uur. En er loopt een tweede spoor procedure. Dit is allemaal best pittig. Ik ben nog lang niet waar ik zijn moet. Ik heb een groepssessie van 10 weken meegedraaid voor mensen met chronische pijn. Sporten wordt streng afgeraden door de fysiotherapeute, ik zit nu pas op 30% van mijn belastbaarheid en als ik zou gaan sporten is kans groot dat ik – 6 maanden- terug raak op schema… De slechte dagen worden ondertussen vaker “oké” dagen. Goede dagen zijn er nog niet.

Ik mis mijn “normale leven” ontzettend, het sociale, het sporten en wat ondernemen met de kinderen. Ik heb de kleine dingen in het leven nog meer leren waarderen door deze ervaring. Ik ben ervan overtuigd dat van alles te leren valt. Ik blijf hoe dan ook positief, de lijn kruipt langzaam omhoog. Maar hij gaat en dat is wat telt!

Jeetje wat lijkt me dat moeilijk dat je zoveel pijn had en daardoor zoveel uit handen hebt moeten geven. Ik hoop voor je dat je snel weer herstelt en dat je nog meer kunt genieten van je 3 mannetjes!