Ik ben een rommelkont. Of nouja, tegenwoordig valt het wel mee, maar vroeger was ik echt een ontzettende rommelkont. Echt, het is dat ik mijn vader niet even aan het woord kan laten, want die kan het echt geweldig vertellen. En overigens doet hij dat ook heel graag, aan wie het maar horen wil.. Maar goed, vroeger speelde ik dus altijd heel erg veel op mijn kamer. Ik had de wereld aan barbies en paardjes en huizen en weet ik het. Als ik aan het spelen was, dan lag die hele kamer altijd vol. Soms kwam mijn vader dan binnen, keek met een blik van pure wanhoop in het rond en zei dat ik het als de sodemieter op moest gaan ruimen, omdat hij het anders met een vuilniszak zou gaan doen (heeft hij ook een paar keer gedaan. 😛 ) Maar goed, dan ging ik dus opruimen, maar opruimen ging niet zo van: je gooit alle zooi in de bak en je bent klaar, nee.. Ik had er mijn eigen manieren voor. Barbie werd in het huis gezet. Oh, barbie had nog geen kleding aan, dus even aankleden en dan in het huis. Hmm, ze zit daar wel alleen daar op die stoel. Dus nog een tafeltje erbij en wat dingen om het gezellig te maken. En omdat barbie zo eenzaam was, moest er ook nog een ken bij, die ook aangekleed moest worden etc.. Je snapt het punt. Als hij dan een paar uur later boven kwam, was het een nog grotere bende, omdat ik alles netjes in het poppenhuis aan het zetten was en verder niets opgeruimd had.. En ehh ja, daar was hij niet blij mee.
Kinderen zijn pure karma.
En nu heb ik dus zelf kinderen. Vier stuks maarliefst. Ik noem ze wel eens team chaos en destructie en het is niet normaal hoeveel zooi ze af en toe maken! Nu kan ik dan beneden wel handelen, maar die kamers.. Er zijn soms dagen dat ik er alleen even kom om de was op te halen, om vervolgens zo snel mogelijk weer die kamer uit te gaan. Eén keer per week, meestal op zaterdag, maken we met zijn allen een ronde door het huis. Kamers worden opgeruimd, bedden worden verschoond, overal gaat de stofzuiger door en als ik geluk heb is op die dag mijn servies ook weer compleet. Maar tussendoor vind ik dat ze zelf hun kamers netjes moeten houden. En daar gaat het dan wel eens mis.
Als ik naar afgelopen week kijk bijvoorbeeld. Lauren had een doos met strijkkralen gevonden en had daar mee zitten spelen op haar kamer. Allemaal helemaal prima, ware het niet dat het leek alsof er een grote strijkkralen explosie op haar kamer was geweest. Haar hele vloerkleed zat vol, er was geen plek op haar kamer waar die krengen niet lagen en als ze het zelf moest opruimen.. Nouja, dan was ze daar vijf minuten mee bezig en dan was haar aandacht afgeleid.
Of bijvoorbeeld de kamers van de jongens. Ze hebben beide heel veel lego, allemaal leuk en aardig, maar soms ligt hun heeeeele grond vol.
En nu kan ik wel heel stoer zeggen dat ik vind dat ze het zelf moeten opruimen, iets dat ik ook vind, maar oké, maar het komt er altijd op neer dat ik het zelf moet doen in een vlaag van pure frustratie omdat ik niet meer tegen de zooi kan en ik geen zin meer heb om te wachten tot ze het zelf doen. En ook ik dreig regelmatig met de vuilniszak, alleen lijkt dat niet zoveel indruk te maken.. Goed, soms helpen ze wel mee en dan geven ze ook toe dat het niet zoveel werk is, maar pff. Soms vraag ik me af of het gewoon karma is voor mijn gedrag van vroeger haha.
Ik ben wel benieuwd, wie ruimt bij jullie de kamers op? Jij of je kinderen?
