Ellen | Je krijgt er zoveel voor terug…
Je bent zwanger…. althans de streepjes op de test duiden dit aan.
De klachten van de afgelopen weken logen er anders ook niet om. Na de berekeningen weet je dat je ongeveer 6 weken zwanger bent. De wereld staat op z’n kop.
Kan ik dit wel?
Ben je, net als mij, 19 jaar en net met je vriend samen. Of ben je al jaren samen en klaar voor de volgende stap…?
Er gaat zoveel door je heen, maar de vraag die terug blijft komen is; “kan ik dit wel?”. Ik denk dat leeftijd hier geen rol in speelt. En dat iedere ouder een moment heeft waarop hij/zij aan zichzelf twijfelt.
Een kind krijgen lijkt zo “normaal”; het gebeurt immers over de gehele wereld. Toch is het anders wanneer het bij jou zo ver is. De eerste weken gaan voorbij, misselijk of niet. De 20-weken echo volgt en de bevalling nadert. Hoeveel boeken je ook leest, cursussen je ook volgt; écht voorbereiden op de bevallen kan niet, zeker niet de eerste keer.
Zo geschiedde… ik liet het op me af komen. Voordat ik het wist was ik 8u verder en een dochter rijker. Vaak wordt een zwangerschap maar geromantiseerd of hoor je de meeste erge horrorverhalen, zelf vond ik het prima en genoot ik wel van het getrappel in mijn buik. Maar het was de tijd na de bevalling wat mij zo tegenviel.
En nu…?
Het moment dat mijn dochter bij me lag, ik een klein beetje opgeknapt ben en weer op mijn kamer lig… bekruipt het gevoel me… “en nu…….?”.
Ik voelde geen roze wolk, ik was wel blij (denk ik?), maar niet “intens” gelukkig. Er waren zoveel gevoelens die ik allemaal niet plaatsen kon. Op dat moment denk ik dat er iets niet klopt. Men zegt toch altijd dat het moedergevoel er meteen is en die zogenoemde golf van liefde. Ik besluit het maar even aan te zien. Niet wetende dat dat de beste keuze was op dat moment.
De eerste weken strijken voorbij en eigenlijk gaat het prima zo. Je vindt je weg en de tijd vliegt voorbij.
Ze worden groter en zelfstandiger. Regelmatig komen de momenten voorbij dat ik ze wel achter het behang kan plakken. Ze zijn irritant, rommelig, brutaal en eigenwijs.
Maar daarnaast zijn ze lief, grappig, behulpzaam en mooi. Zó mooi!
Voor geen goud
Toen wij vorige week* het bericht kregen dat een familie lid ongeneeslijk ziek is, brak dat onze harten. Niet alleen dat van ons, maar ook van onze kinderen. We namen een moment om samen te zijn. We knuffelden elkaar, huilden samen en hielden elkaar weer goed vast. En dan is het besef er… kinderen… je krijgt er zoveel voor terug.
Ik kan zeuren over troep, over niet luisteren of over een grote mond. Ik kan balen van die volle wasmand, of die mega troep op hun slaapkamer. Maar eerlijk is eerlijk…
Voor geen goud had ik dat willen missen!
*Dit is inmiddels ruim 2,5 jaar geleden
