| En toen hadden we ineens een hond… |
Uiteraard hadden we niet “zomaar ineens” een hond en ging daar wel even wat bedenktijd aan vooraf.
Zo’n 12 jaar om precies te zijn. Hoe dat ging? Dat lees je hier!
Mijn man wilde al jaaaren een hond, mijn kinderen ook maar dat nam ik niet al te serieus haha. Welk kind wil er nou geen hond op die leeftijd.
Waar ik zelf, op een cavia een konijn en wat vissen na, nooit een huisdier gehad had heeft mijn man altijd een hond gehad vroeger. Hij vond het altijd zo gezellig en fijn. Een hond die er altijd is (wat voor mij precies de reden was om het niet te willen – nog iemand die wat van me wil hahaha-).
Altijd zei ik ‘áls er al een hond komt, is het een bruine labrador. Iets anders komt er niet in”. Het is namelijk de enige hond die ik schattig vind als puppy en als volwassen hond nog steeds mooi vind. Maaaar ik voelde de bui al hangen, mijn man werkt 40u, ik “maar” 28 en op wie komt de verantwoording van een hond neer? Yep, that would be me!
| Het zou wel kunnen… |
Dus jaren gingen er overheen en elke zoveel tijd kwam het onderwerp “hond” eens aan bod. Ik wuifde het vaak genoeg weg, maar soms fantaseerden we over onze bruine labrador die we niet hadden.
We hadden het over of een hond we in ons leven zou passen en praatten over wat het zou betekenen om een hond te hebben. Eerst met z’n 2en, en vervolgens ook met de kinderen. Want een hond moet uitgelaten worden, elke dag, meerdere keren per dag.
En toen kwam Corona… waar heel veel mensen ineens op de gedachte kwamen om een hond te nemen.. speelden wij er al wat langer mee maar ging het steeds meer kriebelen. Het zou wel kunnen.. een hond past op dit moment best in ons leven. Ik werk dan wel alle dagen, ik ben ook elke middag thuis. En nu met Corona er tussendoor zou het thuiswerken nog meer een begrip zijn waardoor je er toch vaker bent thuis. Daarnaast bood het ook ruimte voor de eventuele eerste weken van een pup. Het zindelijk maken en de bench training behoeft veel tijd en aandacht.
| Let’s do this! |
Dus, na enige tijd van bezinning besloten we er voor te gaan! Meerdere fokkers werden benaderd, maar overal waren flinke wachtlijsten. We schreven ons hiervoor in en gingen er vanuit da het nog wel een jaar zou kunnen duren.
Mooi, dan konden we mooi nog even een beetje aan het idee wennen en ons voorbereiden. We kochten wat boeken over het ras labrador en lazen ons in. We hadden nog een nestje gevonden maar de fokker gaf aan dat de hondjes al vergeven waren en vroeg of we op de reservelijst wilden. Ja hoor, doe maar!
En toen gebeurde er iets wat we niet hadden voorzien.. we werden gebeld. De fokker had geen goed gevoel bij de eventuele nieuwe eigenaren van een van de pups en hebben besloten hier niet mee door te gaan. Ze besloten ons te bellen n.a.v. mijn enthousiaste berichtje. Of we wilden komen kijken. Beduusd keken we elkaar aan en spraken af om 2 dagen later te gaan kijken. Ze stuurden meteen nog even een foto mee van de hond…
Pffffff…. tuuuuuurlijk ben je verkocht bij t zien van zo’n lief klein puppy’tje maar we besloten dit niet ons oordeel te late vertroebelen en besloten na het kijken er toch nog even over na te denken.
Na ons eerste bezoekje, waarbij we veel foto’s en filmpjes hebben gemaakt, spraken we af nog een 2e keer te komen kijken. Omdat we zeker wilden weten dat dít onze hond moest worden. Bij het terugkijken van de filmpjes smolten we. We konden het zo op afstand goed bekijken dat deze kleine pup het voor ons moest zijn! En zo geschiedde! Bij de 2e keer kijken spraken we af dat deze pup met ons mee naar huis zou gaan. Wel besloten we te wachten tot de pup 10 weken was, zodat ze de belangrijkste dingen qua opvoeding van de moeder meekreeg en ook de belangrijke entingen etc kreeg voor ze bij ons kwam.
| Welkom, Gerda! |
Op 24 oktober 2020 was het zo ver! We mochten de pup ophalen en meenemen naar huis.
Ondertussen hebben we een naam bedacht… Gerda! Hoe kom je er op zou je zeggen? Mijn man had een aantal eisen waar de naam aan moest voldoen, 1; kort maar krachtig, 2: liefst 2 lettergrepen, 3: eindigend met de letter A, 4; geen standaard hondennaam. Pfoe, je kunt je voorstellen dat dat nogal een uitdaging was!
Toen ik vervolgens gekscherend “Gerda” opperde, was hij meteen enthousiast, evenals onze dochter. Ik schrok er zelf van, het was immers maar een grapje. Bovendien, wie noemt z’n hond nou Gerda?
Ik woon in Twente en hier word de R nog wel eens weggelaten en zo zou het in de volksmond “Gedda” worden haha.
Aangezien mijn man en dochter al om waren, toch besloten hiervoor te gaan!
En zo namen wij, onze Gerda, op 24 oktober mee naar huis!
Inmiddels zijn we een jaar verder en is Gerda niet meer weg te denken!! Zelfs de kinderen zijn er nog steeds super gek mee en aangezien ze oud genoeg zijn hebben we voor de ochtenden zelfs een uitlaat rooster.
Eens in de 4 dagen ben je dan ‘s ochtends aan de beurt. De rest gaat op wie er thuis is, tijd heeft etc.
Het is een hele lieve, rustige en gezellige hond. Ze doet gelukkig geen gekke dingen (oké op die ene keer na dat ze ineens in de vensterbank stond – foto is via de webcam gemaakt)
We genieten enorm van haar en ze is een verrijking voor ons gezin!!
En… hebben jullie huisdieren?? Zo ja, vertel!
