Een ode aan mijn moeder
Als je jezelf gelukkig mag prijzen dat je nog een moeder hebt is dat heel fijn. Als je dan ook nog eens een goede band hebt is dat al helemaal super… Maar als je dan mag meemaken dat ze oma van jouw kinderen wordt is dat wel echt een toppunt.
Hoewel de puber in mij het wellicht anders deed vermoeden, ben ik altijd heel gek geweest met mijn moedertje. Ik groeide op als jongste van 3 en sinds mijn 4e jaar was dit een eenoudergezin. Je kunt eigenlijk wel zeggen dat ik niet beter weet. Mijn moeder was mijn vader én moeder in 1.
Vanaf dat ik me kan herinneren deed mijn moeder de leukste dingen met en voor ons. Als alleenstaande moeder van drie kinderen hadden we niet altijd de luxe die ik om me heen wel eens zag, maar toch kwamen mijn vriendinnen altijd graag bij mij thuis. Ik zag hoe ze naar mijn moeder keken en hoe ze vertelden dat ze wel eens jaloers waren dat ik zo’n leuke moeder had. Op zo’n moment, zie je dat nog niet zo, of wil je het nog niet zien.
Maar terugkijkend op die tijd zie ik het anders.
(tekst gaat verder onder de foto)
Toen ik puber was zag ik al die mooie dingen in mijn moeder niet zo…
Wat mijn moeder aan geld “miste”, stopte ze in tijd en aandacht in ons. Verjaardagen waren altijd mooi aangekleed, met bijvoorbeeld een prachtige Sneeuwwitje op de deur geplakt met een kleurige 7 er bij. Speciaal voor mij geknutseld. Feestjes waarbij al haar tijd en aandacht inzaten.
Toen ik puber was zag ik al die mooie dingen in mijn moeder niet zo, want tja de regels die ze stelde en gesprekken die ze wilde voeren spraken mij niet aan. Hoewel het “normaal” is dat pubers puberen, voel ik me toch nog steeds schuldig. De dingen die ik dacht of zei, of meer nog de dingen die ik deed. Ik ben er niet trots op.
Mijn lieve moeder, die alles voor ons (alleen) deed, kreeg op haar 45ste een hartinfarct. Mijn moeder… mijn sterke moeder, op het randje van de dood. En ik was net 16 en dacht alleen maar aan mezelf. Ik dacht alleen maar aan mijn feestje om mijn 16e verjaardag te kunnen vieren, kan die nog wel door gaan. Als ze doodgaat, heb ik geen vader en geen moeder meer. Alleen al terwijl ik dit typ borrelt de woede jegens mijzelf naar boven. Veel dingen heb ik niet goed gedaan in die periode. En als ik alles overnieuw kon doen, dan had ik dingen heel anders aangepakt.
Maar zij vocht en kwam er weer bovenop! Toen zij na een paar weken weer uit het ziekenhuis kwam was ik zó blij.
Helaas was ik nog steeds puber en mijn blijheid vervaagde weer toen de restricties rondom uitgaan etc. kwamen.
Niet realiserende dat dit niet was om mij te pesten, maar juist uit liefde.
Van de regen in de drup..
In de jaren daarna volgde er onder andere; een ernstig auto-ongeluk van mijn broer, een scheiding van mijn zus en een onverwachte zwangerschap van mij en oh, ook nog, een aneurysma voor haar. Dit is nog lang niet alles maar, deze opsomming zegt al genoeg… ze kreeg veel voor haar kiezen. Bij al die dingen was het zwaar voor haar. Maar ze ging niet bij de pakken neerzitten. Mijn moeder is nooit een “klager” geweest en herpakte zich. (Mopperen kon ze trouwens wel).
Toen ik zwanger werd op mijn 19e was ik bang. Hoe ga ik dit nou doen? Maar wat ik mij toen realiseerde was belangrijk. Heel belangrijk. Ik deed het niet alleen. Ik had hulp van veel mensen, maar bovenal van mijn moeder. Naast haar hulp heb ik zo’n enorm goed voorbeeld gehad aan mijn moeder. Zij ontpopte zich toen ook nog eens als een van de leukste oma’s die je maar kunt hebben. Elke dag ben ik dankbaar dat zij niet alleen mijn moeder is, maar vooral hun oma is.
Oma’s aan de top!
(tekst gaat verder onder de foto)
Samen leuke dingen doen, de kinderen verwennen met te veel lekkere dingen zoals alleen een oma kan doen.
Nu ik steeds ouder word, realiseer ik me steeds meer wat een bofkont ik ben. We wonen 1 straat van elkaar verwijderd. 2 minuten lopen van mijn huis en ik ben bij haar. Nooit lopen we elkaar de deur plat, maar ze is dichtbij. Dat voel ik.
Het gemist van een vaderfiguur heeft zwaar op mij gedrukt, maar de warmte van zo’n bijzondere moeder draag ik elke dag bij me.
Mijn moeder, mijn rots in de branding.
Als ik ook maar een kwart op haar mag lijken als moeder en als oma dan zou ik al apetrots zijn.
Lieve mam, I love you!
Heb jij ook zo’n goede band met je moeder? Heb je geen contact meer of is ze er helaas niet meer?
Let me know!
