Het is alweer een paar weken geleden dat we het bericht kregen dat de scholen dicht zouden gaan en dat eigenlijk heel Nederland zoveel mogelijk thuis moest blijven. Al vrij snel daarna doken de eerste foto’s en filmpjes op, van opa’s en oma’s die het heel erg vinden dat ze hun kleinkinderen niet meer kunnen zien, moeders die samen met de kinderen iets lekkers voor hun opa en oma op de stoep zetten en eindeloos veel filmpjes van mensen die facetimen met familie, omdat ze zo gemist worden en er normaal zoveel fysiek contact is. En hoewel ik het heel erg sneu voor iedereen vindt die zijn familie zo erg mist en waarbij juist dat één van de dingen is die deze tijd zo moeilijk maken, zorgt het ervoor dat ik, ondanks dat we met zes personen in één huis wonen, toch een gevoel van eenzaamheid heb. Omdat ik het idee heb dat er bij ons niemand zo erg gemist wordt..
Met je neus op de feiten gedrukt.
De eerste paar weken vond ik het allemaal maar overdreven gedoe. Ik bedoel.. ik weet niet hoor, maar als ik mijn vader 3 keer per jaar zie is het veel. Met de rest van mijn familie is er wel af en toe contact, maar elkaar zien is al echt al jaren niet gebeurd. Dat vind ik jammer, zeker omdat het met bepaalde familieleden zoals mijn oma momenteel niet zo goed gaat, maar het is eigenlijk altijd al zo geweest en ik zie het ook niet echt veranderen. Bovendien woont mijn familie allemaal heel erg ver weg en zonder rijbewijs kan ik niet even snel op bezoek gaan. Richards familie woont hier wel in het dorp, maar iedereen is druk. Veel aan het werk, druk leven.. Dus het is niet alsof we hen wel vaak zien.
Normaal sta ik er nooit zo bij stil. Natuurlijk vind ik het wel eens jammer wanneer ik zie dat er andere kinderen vaak door hun opa’s en oma’s op sleeptouw genomen worden en dat er gelogeerd kan worden, dat er leuke dingen met ze gedaan worden enzovoort. Ik logeerde vroeger bijvoorbeeld heel erg vaak bij mijn oma en opa en oma en daar heb ik heel veel leuke herinneringen aan. Maar wij hebben dat niet, dus het is niet anders.
Afgelopen weekend was het Pasen, iets dat veel veel mensen kennelijk een reden is om af te spreken met familie om het gezellig samen te vieren. Weer iets dat wij niet hebben. Wij plannen eigenlijk nooit iets met Pasen. Geen ontbijt met de hele familie, geen familiebezoek, gewoon met zijn zesjes en dus was het voor ons niet anders dan anders. Maar toen zag ik een reclame voorbij komen van.. volgens mij was het KPN. Over dat je juist nu makkelijk in contact kunt blijven door te facetimen, videobellen en weet ik het. Op social media waren er ook talloze manieren te zien waarmee mensen met elkaar in contact probeerden te blijven. Opa en oma die eieren in de tuin verstoppen, cadeautjes voor de deur en zelfs ‘raamvisite’ waarbij mensen langs komen om elkaar van achter een raam toch even te zien. Mensen doen allerlei pogingen om elkaar toch even te zien, eigenlijk een heel mooi iets, dat laat zien dat ze niet zonder elkaar kunnen.
Worden wij dan niet gemist?
Zoals ik aan het begin van deze blog al vertelde, hebben wij dus beide niet zulke innige banden met onze families en normaal heb ik er totaal geen problemen mee. Maar juist in deze tijd, voelt het een beetje extra eenzaam ofzo? En het voelt een beetje raar, alsof wij de enige zijn die gewoon totaal niet gemist worden. Alsof het eigenlijk niemand kan schelen dat ze ons niet zien. En misschien vinden jullie het aanstellerij, maar stiekem vind ik dat best wel heel erg moeilijk. Niet eens voor mezelf, maar vooral juist voor de kinderen. Is er dan niemand die hun mist?
Ik weet niet zo goed wat het doel is van deze blog. Misschien wat herkenning zoeken? Zodat ik weet dat ik niet de enige ben die dit voelt en doormaakt? Ik ben heel benieuwd naar hoe jullie hiermee om gaan.
Veel liefs.
Tamara
5 comments
İk moet zeggen toen wij ook die (dacht kpn) commercial zagen van binnen hoopte dat mij kids niet een soort van ‘verdrietig’ zouden worden, omdat je de hele tijd ‘opaaa of omaa werd geroepen en je hele lieve betrokken oma’s en opa’s zag. Mijn eigen moeder woont ver en is geen leuke moeder laat staan een echte oma. Van mijn partner woont in het buitenland.
Mijn dochter zei ‘waarom hebben wij niet zulke oma’s en opa’s” ;( Vond ik erg sneu, want had het ze heel graag gegund. İk vind het een groot gemis voor mijn kinderen.
İk heb het zelf ook nooit gehad en mijn kinderen dus ook niet.
Hier ook een moeder die zich eenzaam voelt. En het gevoel heeft niet gemist te worden.
De band met de familie is niet echt goed. We zien elkaar op verjaardagen enzo. En das al jaren zo. Ik weet dat het niet gaat veranderen.
Maar het voelt nu extra pijnlijk omdat je ziet dat andere opa’s en oma’s en naasten hun best doen om op één of andere manier contact te leggen. En hier gebeurt dat niet.
Ik herken me heel goed in je verhaal. Sterkte.
Bij deze denk ik aan jullie en mis ik jullie.
Jaa hier ook, en dan heb ik zo’n leuke moeder die vissen in deze tijd belangrijker vind om met dr vriend te doen dan even bij ons langs te rijden om alleen al even te zwaaien of even een snel praatje terwijl ze hier in de buurt zijn te vissen ! 😕
Ik heb zelfs nu zoiets van zal ik het contact verbreken ? Want ik moet er dus al steeds achteraan fietsen.. gaat nou al jaren zo dat ze onze kids hier een soort van vergeten. Gaat wel even om mn eigen 3 kids en nog een bonusdochter van bijna 13 😔.
Maar ik snap je helemaal hoor ! Wij plannen meestal met pasen ook niks en ik heb ook geen rijbewijs (lang leve een bakfiets😉😅). Alleen tis zo jammer. Net of heb ik zelf je verhaal geschreven 😆.
Heel herkenbaar hoor.. bij ons hetzelfde. Ook hebben wij geen familie die wel eens op onze kinderen past, normaal gesproken vind ik dat wel eens jammer of onhandig maar nu ik 24/7 met de kinderen in huis zit al weken vind ik het heel rot. Overal zijn er opa’s en oma’s die ook in deze tijd soms de zorg een dagje overnemen, wij hebben dat dus niet. Dat vind ik heel zwaar. En idd.. wat jij allemaal schrijft. Lastig!
Dit herken ik wel..wij hebben besloten dat we het andersom invullen. Wij gaan op bezoek en doen juist dit soort dingen. En wat merken we, mensen dachten dat we er geen behoefte aan hadden want ja met zo veel kinderen ben je druk dus zit je niet op ons te wachten of realiseerde zich niet dat zij misschien ons niet zo missen maar de verantwoordelijkheid 2 kanten op gaat en wij hun wel missen. Zo geven we de kinderen ook mee dat het belangrijk is om je gevoel te tonen en te uiten en niet “gaat zitten wachten” en treuren om wat niet is. Nu lees ik dat laatste niet uit jouw stuk hoor dat je dat doet maar meer het verschil tussen wachten op beter of het heft in eigen hand nemen.. ga gewoon op stap. Rij door het dorp en breng wat leuks rond om dag te zeggen en te zeggen dat je ze mist en misschien van het weekend even naar jouw kant van de familie..
Of app ze met de vraag of je boodschappen kan doen ofzo. Echt we merkten hier dat mensen ons vaak niet lastig durven vallen.. hopelijk werkt het bij jullie ook zo en zo niet heb je iig jullie gevoel geuit..