Darius lachte en wilde net antwoord geven toen zijn vader vloekend weer binnenkwam lopen.
‘Wat is er pap?’
‘Ja, wat denk je? Weer die verdomde klootzakken! Ze zeggen dat we hun boot hebben beschadigd en klagen ons weer aan.’
Darius rolde met zijn ogen en begon de fotoboeken op te ruimen.
‘Sorry.. Mis ik iets? Aangeklaagd? Wie klaagt jullie aan?’
‘Het bedrijf dat de orka’s vangt en op de vinvissen jaagt.. ProSea heten ze, ontzettend toepasselijke naam he? Ze hadden beter ProKill kunnen heten, of ProMoney… Maar goed.. Ze verzinnen dus steeds allerlei aanklachten om ons dwars te zitten. Een tijdje geleden verzonnen ze dat we ze hebben bedreigd en dat ze een straatverbod wilden afdwingen, maar nu hebben we volgens hen hun boot beschadigd.’
‘Jeetje wat een eikels zeg! Die moeten eens goed aangepakt worden!’
Darius grinnikte en keek me aan.
‘Dat is ook precies wat jij gaat doen. Het bedrijf is gevestigd in IJsland, maar ze hebben een Nederlandse eigenaar. Om de één of andere reden vinden ze het grappig om alle aanklachten in het Nederlands te sturen, dus één van jouw taken is het vertalen van al die documenten naar het Engels, zodat de andere werknemers hier ze ook kunnen lezen.’
Ik knikte en keek om me heen.
‘Prima hoor! Waar ligt alles? Dan begin ik meteen!’
‘Oeh, kijk! Zo zie ik het graag. Ruud had gelijk toen hij zei dat je een harde werker was. Ik zorg ervoor dat straks de eerste dingen op je bureau liggen. Dari? Wil jij haar alles uitleggen en laten zien?’
Darius knikte en wenkte me mee te komen. We liepen samen naar een ruimte die kennelijk zijn kantoor was, maar tegelijk ook de mooiste en lichtste ruimte van het gebouw. Vanaf de openslaande deuren kwam je bij een enorm balkon waar je over de zee kon uitkijken.
‘Wauw! Mag ik?…’ vroeg ik zachtjes terwijl ik naar het uitzicht keek. Hij knikte en haalde de deur van het slot en opende de houten deur. Meteen kwam de zilte frisse wind van de zee binnen. Een geur die me deed denken aan thuis. Darius hield even de deur tegen zodat hij niet open zou klappen door de wind en daarna hield hij hem open zodat ik het balkon op kon lopen.
‘Hoe vind je het hier?’ vroeg hij zachtjes.
‘Tot nu toe is IJsland prachtig. Meer dan dat! Het is het mooiste land waar ik ooit geweest ben en volgens mijn vader ben ik niet snel onder de indruk, dus het is heel wat dat ik dat zeg.’
Hij grinnikte zachtjes om mijn opmerking, maar ik was nog niet uitgepraat.
‘Alleen wat ze met die dieren doen is verschrikkelijk. Ik snap het gewoon niet hoe kun je die prachtige, bijzondere dieren dat nou aandoen?…’
Hij kwam naast me staan en legde zijn armen op de reling.
‘Ik ook niet, het zijn inderdaad prachtige dieren, in het wild blijven ze hun hele leven in de groep bij hun moeder, alleen de mannetjes gaan soms weg. Het breekt echt mijn hart om te zien hoe mensen met zulke wonderlijke dieren om kunnen gaan..’
Ik keek opzij naar hem en realiseerde me ineens dat Darius zo anders was dan de andere mannen die ik kende. Hij vertelde vol passie over zijn werk en hun project waarmee ze geweldige dingen deden. Daarnaast was hij niet bang om zijn emoties te laten zien en over zijn gevoelens te praten. Iets dat ik heel erg kon waarderen in een man.
‘Ik hoop dat dit allemaal je niet afgeschrikt heeft… Ik bedoel.. Het is natuurlijk heel anders dan het werk dat je thuis gewend bent en waar je mee bezig was op school. Het is nog niet te laat om naar huis te gaan als je het te heftig vindt…’
Een beetje geïrriteerd keek ik hem aan.
‘Dat meen je toch niet he? Ik ben geen opgever hoor, die verhalen die jullie vertelden zorgden er juist alleen maar voor dat ik nog zekerder van mijn zaak ben en dat ik heel erg blij ben dat ik deze kans heb aangepakt. Ik ga er alles aan doen wat ik kan om jullie te helpen.’
Een fractie van een seconde leek hij een beetje verbaasd te zijn over mijn reactie, maar daarna verscheen er al snel een glimlach op zijn gezicht.
‘Heel erg goed. Heb je al eens orka’s in het wild gezien?’
‘Nee, toen ik klein was ben ik wel een aantal keren naar het Dolfinarium in Nederland geweest, maar ik vond dat helemaal niets…’
‘Oh dat snap ik best, ik zal je binnenkort meenemen naar de groep hier.. Dan kun je ze zien!’
‘Echt waar? Dat zou ik geweldig vinden!’
‘Haha, ja echt waar! Voordat je je volledig kunt inzetten moet je wel weten waarvoor je het doet toch?’
Hij legde kort een hand op mijn schouder en liep weer naar binnen, terwijl ik nog eventjes naar de woeste golven van de zee keek. Het was gek om me te bedenken dat daar ergens heel ver in de zee de orka’s en walvissen zwommen waarvoor we aan het vechten waren.. En ik kon niet wachten om ze te zien.
Even later, toen ik weer aan mijn bureau zat, kwam Katrin me een stapel papieren brengen die ik moest vertalen. Het kostte me wel even wat tijd om erin te komen, maar na een tijdje lukte het en was ik helemaal verbaasd dat het al weer etenstijd was en de tafels waren gedekt. Met zijn allen aten we een simpele maar lekkere maaltijd en daarna bracht Darius me weer naar het hotel, waar ik eerst mijn ouders besloot te bellen.
‘Rosieee! Ralph! Het is Rosie! Kom snel!’
Ik zag mijn ouders in beeld verschijnen en mistte ze ineens verschrikkelijk. Ik was afgezien van een vakantie met Lou nooit lang zonder ze geweest en nu vond ik dat toch ineens lastiger dan ik gedacht had.
‘Rosie! Ik moet aan het werk hoor! Oudergesprekken! Maar we spreken elkaar snel!’
Mijn vader blies een kus naar de camera en ik zwaaide hem gedag, tot mijn moeder weer in beeld kwam.
‘Hoe is het daar Roos? Kun je een beetje wennen?’
Ik vertelde haar over het gesprek dat ik met Darius en Alvin had gehad en merkte dat ze zich er net zo over opwond als ik.
‘Hoe is het daar mam? Hoe gaat het met de baby?’
‘Met de baby is alles goed! We zijn met de babykamer begonnen en hebben de eerste spulletjes gekocht. Zelfs Floor begint al een klein beetje te wennen!’
Ik lachte en dacht terug aan Flore’s reactie op de zwangerschap van mijn moeder. Ik was in schok geweest omdat ik dacht dat Flore zwanger was, maar zij vond het gewoon echt niet leuk dat er een baby bij kwam. Iets wat ik best wel snapte, omdat zij natuurlijk zestien jaar lang de baby was geweest bij ons thuis.
‘Wacht even hoor Roos, je ex-vriendje is op tv.’
‘Ex-vriendje? Wie?
‘Ja beide, Logan en Noah.. Wacht even ik zet hem wat harder.’
Ondanks dat ze de tv harder had gezet, kon ik nog steeds niet goed horen wat er gezegd werd.
‘Heb je het gehoord? Noah gaat zijn vader niet verdedigen.’
‘Oh niet? Wat goed! Wat zeiden ze nog meer?’
‘Nadat Rutger Nieland weg besloot te gaan, hebben de rest van de klanten zich ook teruggetrokken, dus Nieland Marcus bestaat niet meer. Het kantoor wordt verkocht en de medewerkers raken werkloos. Benjamin gaat de gevangenis in en dat meisje dat erbij was ook, samen met een aantal andere leden van die bende.’
‘Hmm.. En wat zeiden ze over Logan?’
‘Ohhh, daar heb ik niet echt op gelet. Volgens mij iets over dat hij wilde dat iedereen ze nu met rust liet omdat ze zich op hun familie gingen focussen.’
‘Oké, dat klinkt logisch. Het zal voor hun moeder ook wel een schok zijn dat haar man haar zoon wilde laten vermoorden.’
‘Hmmhm..’
Ik hoorde mijn moeder gapen en grinnikte. ‘Ja mam, ga maar naar bed. Ik bel je van de week wel weer oké?’
Ze grinnikte en snel namen we afscheid. Even twijfelde ik of ik Logan wilde bellen, hij had me nog niet teruggebeld, dus ik wist niet of hij me wel wilde spreken, maar ik kon het altijd proberen.
‘Logan..’ zei hij kortaf.
‘Hé.. Met Rosie..’
‘Roos! Ohh, wacht ik loop even de kamer uit, ik ben bij Noah.. Hé.. Hoe gaat het met je?’
Bij dat zinnetje moest ik even slikken en had ik meteen weer dat beeld van Noah in mijn hoofd die bij de gate voor het raam stond nadat ik met Logan gezoend had en ergens voelde ik me schuldig.
‘Goed, ik ben meteen aan de slag gegaan.. Hoe is het met jou? Ik hoorde wat er is gebeurd..’
Ik hoorde hem zuchten en had meteen spijt van mijn vraag.
‘Het gaat.. het is gewoon heel moeilijk allemaal.. Mijn moeder gaat door een hel, mijn zusje weigert terug naar Nederland te komen omdat ze zich schaamt en Noah….’
‘Wat is er met hem?’
‘Hij heeft ons gezien Rosie.. Hij is er kapot van.. Kennelijk was jij datgene wat hem een beetje gelukkig maakte, want hij is weer teruggevallen in zijn oude gedrag van na de dood van Natalia. Hij sluit zich hele dagen op in zijn kantoor en praat met niemand. Ik herken hem zelfs niet meer.. Hij is koud en afstandelijk en zo heb ik hem al jaren niet gezien. Hij is verschrikkelijk boos op ons en heeft het er zelfs over dat hij weg wil..’
‘Hij heeft zelf ook verkeerde dingen gedaan.’
‘Rosie, kom op.. Je weet zelf ook wel dat wij eerder waren.. Daar in Parijs?’
Ik slikte en hoorde aan zijn kant een diepe zucht.
‘Rosie.. Ik.. Ik hou van je.. Echt heel erg veel. Je bent leuk, lief, ontzettend grappig en als het anders zou zijn, dan zou ik mijn hele leven met je willen delen.. Maar ik weet dat als ik met jou verder ga, ik Noah kwijtraak.. Erger nog, dat hij zichzelf kwijtraakt.. En dat wil ik gewoon niet.. Enn….’
‘Ik snap je Logan.. Echt.. ik heb er ook over nagedacht en het gaat gewoon niet lukken.. Misschien ooit.. Maar nu op dit moment niet.’
Hij lachte opgelucht:
‘Maar dat betekent niet dat we geen contact kunnen houden toch? Misschien kunnen we vrienden blijven?’
‘Dat weet ik niet Logan.. Misschien als ik weer terug ben.. Maar nu is het een beetje lastig.’
Hij zei dat ik gelijk had en daarna namen we afscheid.
Het was heel erg gek, ergens was ik wel heel erg opgelucht dat we dit zo hadden afgesproken, maar aan de andere kant stak het wel een beetje dat we nooit echt een kans hadden gehad.. Tijdens die oudejaarsnacht was alles geweldig geweest, het was zonder twijfel de beste nacht van mijn leven en ergens had ik verwacht dat dit het zou zijn, dat we samen verder zouden gaan en samen gelukkig zouden worden.. Maar het mocht niet zo zijn helaas.. Hoewel ik er wel vrede mee had, voelde het wel als de zoveelste afwijzing van zijn kant.. En ik wist niet of ik het zou trekken als dat nog een keer zou gebeuren.
Ik legde mijn telefoon op mijn nachtkastje en besloot maar gewoon te gaan slapen.. Misschien zou dat nare onderbuikgevoel morgen dan weer verdwenen zijn.
