Hoofdstuk 36.
Drie jaar later
Vol ongeloof keek ik rond in de zaal, waar talloze mensen voor me aan het klappen waren. Nog nooit had ik zo uitgekeken naar een dag als naar deze, een dag waarop drie jaar lang, keihard werken eindelijk beloond werd. Het was niet altijd makkelijk geweest en vaak genoeg had ik er echt behoorlijk veel moeite voor moeten doen, maar vandaag was de dag dat ik af zou studeren, ten overstaan van alle mensen waar ik van hield.
Meneer Smit hield voor elke leerling die afstudeerde een korte toespraak en om de één of andere reden was ik helemaal aan het einde gepland. Ik stond op het podium, waar hij mijn naam zei en wat over mijn schooltijd vertelde.
‘Soms heb je leerlingen die je altijd bij zullen blijven. Dat had ik met Noah Marcus, Darius Amherst, Samuel Smit en na de afgelopen vier jaar ook met Rosie Vreugdenhil. In het eerste jaar had ze het niet makkelijk hier op school door een aantal hele vervelende gebeurtenissen. Maar ze sloeg zich erdoorheen, nam een enorm grote kans aan en deed dingen waarvan niemand, ook ik niet, had verwacht dat ze ze in zich had.
Vandaag staat ze hier voor jullie allemaal en kan ik jullie vertellen, dat Rosie Vreugdenhil Summa Cum Laude is afgestudeerd met een gemiddeld cijfer van een 9.6. Hiermee is ze niet alleen de beste leerling van de school, maar haalde ze ook het hoogste cijfer dat in mijn hele loopbaan als leraar als een eindcijfer gegeven is.’
Mijn mond viel open van verbazing en ik keek hem met grote ogen aan. Hoe was het mogelijk dat iemand zoals ik, zo’n prestatie geleverd had?
Hij lachte, schudde mijn hand en gaf me mijn diploma.
‘Gefeliciteerd Rosie, je hebt het verdiend!’
Sprakeloos zwaaide ik naar de mensen in de zaal en liep het podium af, waar Noah samen met mijn ouders op me stond te wachten. Met zijn drieën omhelsden ze me en natuurlijk was mijn moeder weer aan het huilen, maar ik huilde net zo hard met haar mee.
‘We zijn zó waanzinnig trots op je Roos!’ zei mijn vader. Hij knuffelde me en aaide over mijn haren, terwijl ik huilde van blijdschap.
‘Ja! Ons meisje is gewoon afgestudeerd! Had jij dat vijf jaar geleden verwacht toen ze voor de zoveelste keer van school gestuurd werd?’
‘Mam! Vind je dit nou echt een moment om het daarover te hebben?’ zuchtte ik.
‘Natuurlijk! Het bewijst maar weer eens van hoever je gekomen bent. Van leerling die met leraren wipt, tot Meester in Rechten! En dan hebben we het nog niet eens over je cijfers gehad!’
Ik liet mijn diploma aan ze zien en zag hoe ze elkaar omhelsden. Wat ze zeiden klopte wel, toen ik jaren geleden zo aan het rebelleren was, had ik nooit verwacht dat ik hiertoe in staat zou zijn. Maar het papiertje in mijn hand bewees dat ik meer kon doen dan ik ooit verwacht had.
Na de diploma uitreiking was er een enorm feest in de zaal. De tafels hadden plaats gemaakt voor een dansvloer en ik moest ontzettend lachen om mijn ouders, die na bijna vijfentwintig jaar samen nog steeds elke mogelijkheid aangrepen om samen te dansen.
Ik voelde ineens dat er een arm om mijn schouders geslagen werd en keek lachend opzij, in het gezicht van de man die over een week officieel mijn echtgenoot zou worden.
‘Ga je me nou de rest van ons leven inwrijven dat je slimmer bent dan ik?’ grinnikte hij.
‘Absoluut! Dat is de enige reden dat ik zo goed mijn best heb gedaan.’
‘Great, kan ik nog onder die bruiloft uit?’
‘Nee, dat kan je niet..’ hoorde ik meneer Smit ineens grinniken. Ik keek op en zag dat hij naast ons was komen staan. In de afgelopen vier jaar was hij zoveel meer geworden dan gewoon een leraar. Ik was hem ontzettend dankbaar voor alle kansen die hij me had gegeven en vertelde hem dat regelmatig. Ik wist zeker dat als hij me nooit naar IJsland had gestuurd, mijn leven heel anders was gelopen. De kans dat ik dan deze studie had afgemaakt en volgende week met Noah zou gaan trouwen waren nihil geweest en ik wilde er niet eens aan denken wat er dan van me geworden zou zijn.
‘Dus nog één weekje he?’ lachte hij.
‘Ja! U komt ook he? Samen met Lotte.’
‘Rosie, ik heb al talloze keren gezegd dat je me geen U hoeft te noemen. Maar ik ben zeker weten van de partij, twee van mijn beste leerlingen die gaan trouwen, dat wil ik absoluut niet missen.’
‘He? Ik ga niet met Rosie trouwen!’ hoorde ik achter me. Darius en Lou kwamen bij ons staan en meneer Smit moest heel erg hard lachen.
‘Nee, als dat zo was had ik mijn twee allerbeste leerlingen gezegd.’
‘Leuk hoor, hoelang moet ik dit nog aanhoren?’ mopperde Noah.
‘Je hele leven!’ zeiden Darius en ik in koor.
Ik omhelsde Lou en legde een hand op haar buik.
‘Hoe gaat het met mijn nichtje?’
‘Heel erg goed! Ik hoop dat ze lekker blijft zitten tot na je bruiloft, want die wil ik absoluut niet missen! En daarna hoop ik dat ze snel grote nicht zal worden van jullie baby, dus jullie moeten maar snel gaan oefenen!’ lachte ze.
Ik voelde mijn wangen kleuren en merkte dat Noah zachtjes in mijn hand kneep.
De rest van de avond vierden we feest en in de late uurtjes gingen we naar huis, om precies een week later het feest van ons leven te mogen geven.
Epiloog.
De bruiloft.
Vol ongeloof stond ik in de slaapkamer bij mijn ouders thuis voor de spiegel, op precies dezelfde plek waar ik jaren geleden trots naar mijn eigen moeder had gekeken terwijl ze met mijn vader ging trouwen. Drie jaren waren er verstreken sinds het aanzoek van Noah, onder de appelbomen bij ons thuis. Appelbomen die op dit moment in volle bloei stonden en die mooier waren dan ooit.
‘Rosie isse pinses.’ hoorde ik een stemmetje naast me zeggen.
Ik knielde en pakte de handjes van mijn broertje vast. Hij had een mini pakje aan, met een stropdas en een jasje, in precies dezelfde kleur als Noah zou dragen.
‘Dank je wel Jesse. Als ik een prinses ben, wil jij dan mijn prins zijn?’
Hij lachte en knikte, waarna hij zijn kleine armpjes om me heen sloeg. Ik hield hem stevig vast en aaide over zijn rug. Ruim drie jaar nadat ik hem ter wereld had zien komen, was onze band nog steeds even sterk. Ik hield ontzettend veel van hem en vond het ontzettend grappig om te zien dat hij nog steeds ontzettend veel op mij leek.
‘Oh Rosie! Je bent prachtig!’ hoorde ik mijn moeder snikken.
Ze liep naar me toe en liet haar vingers zachtjes over de kanten bloemen op mijn jurk gaan.
Ik sloeg mijn armen om haar heen en lachte.
‘Je gaat niet de hele dag lopen huilen hoor mam, als jij moet dan moet ik ook en dan verpest ik mijn make-up.’
‘Hou op hoor Rosie! Mijn oudste dochter trouwt, dan mag ik best huilen.’
‘Als je niet uitkijkt dan geef ik je een reden om te huilen.’ gniffelde ik door mijn tranen heen.’
Niet begrijpend keek ze me aan, tot ik haar hand pakte en hem op mijn buik legde.
‘Wat?? Ben je… Rosie! Dat meen je niet! Dat is geweldig nieuws!’
Ze maakte een sprongetje en vloog me daarna om mijn hals.
‘Dat betekent dus dat ik op mijn vierenveertigste oma wordt?’
‘Wat zeg je nou Lex!??’
Ik keek geschrokken op en zag mijn vader bij de deur staan. Hij keek trotser dan ik hem ooit had gezien en ik zag dat er tranen opwelden in zijn ogen.’
‘Je wordt opa Ralph!’ grinnikte mijn moeder.
‘Maar ik ben net weer vader geworden!’ zei hij verbaasd.
Hij liep naar me toe en sloeg zijn armen om me heen. Mijn moeder deed hetzelfde en ik voelde dat Jesse zich ertussen wurmde.
‘Ja hoor, sluit mij maar weer buiten!’ zei Flore, waarop ik mijn hand uitstak en ze er ook bij kwam.
‘Knuffelen wij niet een beetje teveel met zijn allen?’ vroeg Flore.
‘Nooit!’ zeiden we in koor.
Een paar minuten stonden we daar, terwijl de tranen mijn make-up weer verpestten en mijn vader maar bleef verhalen dat hij dit zulk geweldig nieuws vond. Uiteindelijk was het bijna tijd om te gaan en ging iedereen behalve mijn moeder weg, om even mijn make-up bij te werken.
‘Je doet me aan mezelf denken op de dag dat ik ging trouwen met je vader.’ zei ze zachtjes.
‘Haha, hoezo? Moest je toen ook zo huilen?’
‘Ja ook!’ lachte ze. ‘Maar vooral omdat ik zie dat je echt gelukkig bent en ontzettend veel van Noah houdt. Op de dag dat ik met je vader trouwde voelde ik me precies zo.’
‘En nu? Voel je nu nog steeds hetzelfde?’ vroeg ik zacht.
‘Ja, natuurlijk is het soms wel eens lastig. Maar ik hou nog steeds even veel van hem als toen en ik denk dat dat nooit zal veranderen. Goed, ben je er klaar voor! Het is tijd om met je grote liefde te trouwen!’
Ik ademde diep in en lachte.
‘Ja, ik ben er helemaal klaar voor!’
Terwijl ik over het pad liep, dat voor de bruiloft van het huis van mijn ouders naar het strand gelegd was, voelde ik mijn hart in mijn keel kloppen.
Onderweg naar Noah zag ik al die mensen die in de afgelopen jaren belangrijk waren geweest in ons leven.
Ik zag Darius en Lou, die twee jaar geleden in IJsland getrouwd waren en ieder moment een dochter konden krijgen.
Flore en Lily, die sinds kort samenwoonden en samen een bloemisterij waren begonnen.
Meneer Smit en Lotte, die beide heel veel voor ons betekenden.
Alvin en Katrin, die speciaal voor onze dag overgevlogen waren en natuurlijk onze families en al onze vrienden.
Wat ik heel erg bijzonder vond was dat Logan en Anna-Marie ook op onze dag waren, samen met hun zoontje Olivier, die steeds met Jesse speelde. Na de ruzie in de stad had het tijden geduurd voor ik weer met Logan gepraat had, maar inmiddels waren we hele goede vrienden en hadden we het verleden achter ons gelaten. Anna-Marie was een dierbare vriendin voor me geworden, die me heel veel had geholpen met de voorbereidingen voor de bruiloft.
Ik hief mijn hoofd omhoog en zag die ogen, waar ik na vandaag de rest van mijn leven in zou mogen kijken. Ze waren een beetje rood en hoewel hij het verstopte met een glimlach, zag ik dat hij zijn tranen probeerde in te houden.
Beide hadden we jaren uitgekeken naar dit moment, het moment dat we na jaren eindelijk man en vrouw zouden worden..
Het jawoord was beter dan ik me ooit had kunnen voorstellen, we spraken beide de woorden naar elkaar uit die we zorgvuldig uitgezocht hadden en zeiden allebei dat ene woordje dat ons voor het leven aan elkaar zou verbinden. Met twee ringen bezegelden we het huwelijk en daarna was het tijd voor een kus, ten overstaan van iedereen die ons zo dierbaar was.
We liepen samen door het gangpand, voor het eerst als man en vrouw, naar het huis van mijn ouders, waar het feest gegeven zou worden.
Binnen kusten we elkaar en veegde ik snel de tranen uit mijn ogen.
‘Hoe vonden ze het nieuws?’ vroeg hij zachtjes.
‘Ze moesten huilen! Ik had ook niets anders verwacht.’
Noah grinnikte en knielde voor mijn buik, waarna hij er een hand op legde.
‘Dag mini lastpakje, we kunnen niet wachten om je te ontmoeten.’
