‘Rosie.. Echt.. Waarom zijn we ooit uit elkaar gegaan?’ zuchtte hij terwijl hij naast me in zijn enorme bed lag uit te hijgen.
‘Omdat je met die snol hebt gewipt.’
‘Ohja en jij met mijn broer.’
We keken elkaar aan en begonnen ineens heel erg hard te lachen. Hoe stom de hele situatie ook was en hoeveel pijn het ook had veroorzaakt, we waren er beide overheen en konden er gelukkig heel erg goed om lachen.
‘Even voor de duidelijkheid, ik heb niet met haar gewipt, jij kwam ons storen..’
‘Oh, nou maar goed ook, anders hadden jullie het weer beide met dezelfde vrouw gedaan.’ grinnikte ik.
‘Dus jullie hebben het wel gedaan? Nou mooi is dat..’ zuchtte hij.
‘Jep, maar als het één troost is. Jullie zijn niet met elkaar te vergelijken.’
‘Rosie!!!’
‘Wat nou?’
‘Je bent verschrikkelijk!’
Ik rolde bovenop hem en ging op hem zitten.
‘Verschrikkelijk leuk bedoel je zeker? Of bedoelde je verschrikkelijk mooi? En lief.. En knap?’
Hij trok me naar beneden en knikte.
‘Ja, dat allemaal!’
Ik wilde hem net weer zoenen, toen ik mijn telefoon hoorde overgaan.
‘Hmm.. Laat maar gaan, ze bellen wel terug.’
‘Maar wat nou als het dringend is?’ vroeg hij.
‘Dan bellen ze vast nog wel een keer.’
Ik hoorde mijn telefoon uit gaan en kuste hem zachtjes, toen we weer werden gestoord door het geluid van mijn telefoon.
‘Kijk nou gewoon even, misschien is het je vader of je moeder.’
Met een diepe zucht liet ik me van hem af glijden en liep naar mijn jas, waar mijn telefoon in zat.
‘Pap? Wat is er aan de hand?’
‘Ja Rosie? Ben jij in de buurt van huis? Ik kan je moeder niet bereiken en ik zit een uur verderop op excursie met de bovenbouw.’
‘Nee, ik ben in de stad. Maar ik ga meteen naar huis om te kijken!’
‘Dank je Rosie. Ik denk dat ze gewoon slaapt, maar ik wil het zeker weten. Ik kan hier alleen niet zo makkelijk weg nu. Wil je me bellen als ik moet komen?’
‘Ja pap! Ik moet me even aankleden en dan ga ik meteen naar huis.’
‘Aankleden? Waar ben je?’ zei hij verbaasd.
‘Uhh, in een… Kledingwinkel?’
Ik hoorde hem grinniken en hing snel op.
Ik herinnerde me de vorige keer dat er iets mis was met mijn moeder nog heel erg goed en begon meteen te trillen. Straks was er weer iets mis met mijn moeder, ik mocht niet te laat komen..
‘Gaat het Rosie? Wat is er aan de hand?’ vroeg Noah.
‘Mijn moeder.. Ze reageert niet en.. Mijn vader kan haar niet bereiken.’
‘Oké, kleed je aan, ik breng je. Mijn auto is sneller dan die van je moeder.’
Ik knikte en trok snel mijn kleren aan, waarna we ons naar beneden haastten.
Niet veel later raceden we met Noah zijn Maserati door de straten. Hij reed iets te hard, maar lette wel heel goed op en binnen een mum van tijd waren we de stad uit.
Hij hield mijn hand vast terwijl ik rustig probeerde te blijven en mijn moeder probeerde te bellen, die niet op nam.
Gelukkig was het rustig op de weg en waren we snel bij het huis, waar ik meteen uit de auto stapte en naar de deur rende. Noah liep achter me aan en binnen hoorde ik meteen een soort hard gekreun uit de slaapkamer van mijn ouders komen.
‘Mam??’ riep ik, terwijl ik de trap op rende.
‘Rosie! Oh ik ben zo blij dat je er bent.’
Ze zat op haar knieën gebogen voor het bed op de slaapkamer van mijn ouders en ademde zwaar.
Ik knielde naast haar op de grond en aaide over haar haren, die helemaal nat waren.
‘Komt de baby eraan? Wat is er gebeurd? Waarom neem je niet op?’
Ze pufte wat en keek me aan.
‘Ik was aan het douchen, maar ik voelde ineens mijn vliezen breken.. De weeën zijn te erg en mijn telefoon ligt beneden.’
Ik zag dat ze heel erg veel pijn had, maar dat ze zich probeerde in te houden omdat ik bij haar was.
‘Oké mam.. Zeg me wat ik moet doen. Moet ik je naar het ziekenhuis brengen?’
Ze kreunde en schudde haar hoofd.
‘Daar is het te laat voor, ik voel dat de baby al bijna komt. Je moet de verloskundige en je vader bellen.’
Ik knikte en wilde naar beneden rennen, toen ik haar ineens hoorde gillen.
Meteen liep ik naar de trap en riep naar Noah dat hij mijn vader moest bellen en de verloskundige.
‘Mam, ik blijf bij je. Heb je iets nodig? Moet ik iets klaarzetten?’
Ze knikte en wees naar een doos naast het bed, waar matrasbeschermers in zaten. Ik legde een aantal op het bed en hoorde haar kreunen, waarna er een klein plasje tussen haar benen verscheen.
Noah kwam naar boven met de telefoon en bleef voor de deur staan.
‘Rosie, de verloskundige aan de telefoon. Wil jij hem aan je moeder geven?’
Ik pakte hem aan en liep met de telefoon naar mijn moeder.
Zuchtend en puffend vertelde ze hoelang ze al weeën had en hoeveel minuten er tussen zaten. Ze gaf de telefoon weer aan mij en zei dat de verloskundige mij wilde spreken.
‘Rosie? Oké, wat ik je nu ga vragen is heel eng, maar het komt allemaal goed oké? De baby komt eraan en ik ben bang dat ik niet op tijd ben. Het is belangrijk dat je goed naar me luistert, dan loods ik je erdoorheen.. Goed?’
‘Wat? Nee, ik kan niet helpen.. ik weet niet wat ik moet doen.’
‘Rosie, ik weet dat je het kan. Je moeder weet heel goed wat ze moet doen en zal je ook helpen. Het komt allemaal goed.’
Ik knikte en zette de telefoon op luidspreker.
‘Lexie? Voel je al druk daar beneden?’ vroeg ze aan mijn moeder.
‘Nee, nog niet. Maar het komt er wel aan denk ik.’ pufte ze.
‘Rosie, je moet een aantal dingen klaarzetten. Luister goed.’
Zo snel als ik kon werkte ik het lijstje af wat ze me gaf en toen mijn moeder daarna zei dat de baby eraan kwam, hielp ik haar op bed.
‘Lexie? Je weet wat je moet doen. Benen omhoog, kin op je borst en persen!’
Alsof het vanzelf ging, deed mijn moeder precies wat er van haar gevraagd werd. Met alle kracht die ze in haar lichaam had focuste ze zich op het persen.
‘Rosie? Het is misschien een beetje raar, maar je moet aan het voeteneind gaan staan om de baby aan te pakken, lukt dat denk je?’
Ik knikte en liep naar het voeteneind, waar ik tot mijn grote verbazing al een stukje van de baby dacht te zien.
Mijn moeder perste nogmaals en ineens floepte er een hoofdje uit, waarna ze zuchtte van opluchting.
‘Hoe gaat het Rosie?’ vroeg de verloskundige.
‘Het hoofdje is eruit. Wat moet ik nu doen?’
‘Oké, als het goed is zie je de baby nu een klein beetje draaien, je moeder moet nog één keertje persen en dan is hij er. Jij moet hem opvangen en bij je moeder leggen goed?’
Ik keek mijn moeder aan, die naar me knikte en met het laatste beetje kracht dat in haar lichaam zat begon ze te persen. Het duurde een paar seconden, ineens zag ik de baby er verder uitkomen en boog naar boven om hem aan te pakken. Ineens glibberde hij naar buiten, recht in mijn armen en zonder na te denken legde ik hem op mijn moeders borst.
Meteen begon hij te huilen en zowel ik als mijn moeder huilden mee.
‘Gefeliciteerd! Ik ben er bijna, dus ik zie jullie zo!’ hoorde ik door de luidspreker.
‘Hij is er mam!’ snikte ik.
Op haar borst lag een prachtig klein kindje, grote ogen en donkere haartjes, lange vingertjes en miniteentjes. Hij was het mooiste wat ik ooit had gezien.
We schrokken op van iemand die de trap op kwam rennen en zag dat mijn vader de kamer binnen kwam.
‘Hij is er???’ zei hij met grote betraande ogen.
‘Ja! En hij is ter wereld gebracht door zijn grote zus! Ze heeft het geweldig gedaan!’
Ik omhelsde mijn vader en besloot ze even alleen te laten, zodat ik even een beetje bij kon komen. Onderweg naar beneden zag ik dat Noah de verloskundige net binnenliet, die me vlug omhelsde.
‘Je hebt het geweldig gedaan Rosie.’ zei ze en liep snel naar boven.
Beneden aan de trap stond Noah, een beetje bleek, maar trotser dan ik hem ooit had gezien.
Hij sloeg zijn armen om me heen en trok me stevig tegen zich aan.
‘Jij blijf mij verbazen weet je dat?’
‘Ik mezelf ook.’ snikte ik.
We hoorden gehuil van de baby van boven komen en er trok meteen kippenvel over mijn armen.
‘Ik ben gewoon weer grote zus geworden! En hij is prachtig!’
