De dagen verstreken en langzaam wende ik weer een beetje aan het leven in Nederland. Het eerste waar ik heel erg aan moest wennen was dat iedereen gewoon Nederlands sprak en me ook echt kon verstaan als ik iets hardop zei. Het tweede was dat Nederland zo plat was, ik woonde tussen de duinen en was altijd wel gewend aan een wat heuvelachtiger landschap, maar niets was te vergelijken met IJsland.
Hoewel ik nu weer thuis was, hoefde ik me niet te vervelen. Tenslotte liep ik een beetje achter met school en had ik een heleboel tentamens voor de boeg, dus er moest geleerd worden. Het kostte me een paar dagen om alles bij te werken en alle opdrachten te maken die ik had laten liggen. Bij gebrek aan Darius die me nu kon helpen, besloot ik toch maar terug te gaan naar school, in de hoop dat de docenten het niet erg zouden vinden om me nog wat extra dingen uit te leggen.
Mijn moeder was met zwangerschapsverlof en dus kon ik haar auto gebruiken om naar de stad te rijden en naar de school te gaan. Stiekem hoopte ik dat het hele gedoe met Noah overgewaaid zou zijn en dat niemand me meer zou herkennen, maar toen ik het plein op liep dat voor de school lag, werd ik meteen weer aangekeken.
‘Is dat haar?’
‘Volgens mij is dat Rosie.. Heb je het al gehoord?’
‘Weet je wie dat is?’
Ik rolde met mijn ogen en liep langs alle mensen naar binnen, in de hoop dat ik meneer Smit kon vinden. Hij had een kantoor op de derde verdieping en zoveel mogelijk mensen ontwijkend liep ik naar het kantoor toe.
Ik zag tot mijn grote opluchting dat hij achter zijn bureau zat en klopte op de deur.
Meteen kwam hij overeind om de deur van het slot te halen.
‘Rosie!! Kom binnen!’
‘Sorry ik hoop dat ik niet ongelegen kom maar…’
‘Welnee joh! Na wat jij hebt gedaan? Je mag me zelfs nachts uit mijn bed halen.’
Ik lachte en ging tegenover hem aan zijn bureau zitten.
‘Na wat ik heb gedaan? Wat heb ik…’
Hij pakte een krant uit zijn la en legde hem voor me neer. Er stond een grote foto van mij op de voorpagina, die was gemaakt toen ik voor het eerst naar de walvissen aan het kijken was. Darius stond naast me en iemand moest ongemerkt de foto gemaakt hebben. Snel liet ik mijn ogen over het artikel gaan.
Nederlandse redt orka’s in IJsland.
Olavsvik IJsland: De Nedelandse Rosie Vreugenhil was tijdens haar stage bij de milieuorganisatie Seafluence aan het werk, toen ze achter een groot schandaal kwam, gepleegd door het inmiddels gedoemde ProSea. Samen met haar collega’s kwam ze erachter dat de orka’s van de groep die daar regelmatig voor de kust wordt gezien, werden bestolen van hun jongen. Seafluence vecht al jaren tegen de illegale orkajacht en de onlangs weer toegestane walvisjacht, maar door een grote reddingsactie waarin Rosie een grote rol speelde, werd de toekomst van de orka’s en de andere zeezoogdieren veilig gesteld.
Ik sloeg de pagina om om het artikel verder te kunnen lezen en zag tot mijn grote verbazing een foto van Noah bij het artikel staan.
Samen met mr. Noah Marcus, hieronder op de foto, lukte het haar om de loods waar de veiling voor de dieren werd georganiseerd binnen te komen en zich voor te doen als geïnteresseerde kopers. Tijdens het veilen van de dieren zelf, zijn ze naar buiten gegaan om alle dieren te bevrijden, met gevaar voor eigen leven.
Na de succesvolle reddingsactie, werd duidelijk dat de heer Marcus een verzoek bij de IJslandse overheid ingediend had, om ervoor te zorgen dat dit nooit meer zou mogen gebeuren. Het verzoek werd heel serieus genomen en het jagen, vangen en opzettelijk verwonden van de Orka’s rondom IJsland is vanaf heden verboden en strafbaar. Ook heeft de overheid toegezegd nog eens kritisch naar de walvisjacht te kijken. Enkele weken geleden werd duidelijk dat de opbrengsten van het walvistoerisme rondom IJsland groter zijn dan die van de vangst, iets wat waarschijnlijk ook zal meespelen in het maken van die beslissing.
Seafluence blijft ondertussen de strijd aangaan tegen de vervuiling van de zee en de jacht op zeezoogdieren, voor zolang als dit nodig blijkt te zijn.
De heer Marcus wilde niet inhoudelijk ingaan op deze zaak, noch bevestigen dat hij een relatie heeft met Rosie Vreugdenhil. Wel liet hij weten dat hij per direct ontslag heeft genomen bij ProSea en niet meer met hun in verband wil worden gebracht.
Ik gaf de krant terug aan hem en keek hem verbaasd aan.
‘Hoe weten ze dit? Van wanneer is die krant?’
‘Van vanmorgen! Het duurde een paar dagen voor ze genoeg informatie hadden denk ik. Maar als je gekke blikken krijgt op het plein, dan denk ik dat het daardoor komt. Want iedereen weet dat jij degene bent die dit gedaan heeft.’
‘Wauw..’ zei ik zachtjes, met een enorme glimlach op mijn gezicht.
‘Dus.. Jij en Noah he?’
‘Ja.. ik en Noah..’
‘Ik had gehoopt dat Darius iets voor je zou zijn, maar ik snap je heel goed. Als jullie samen dit soort dingen voor elkaar krijgen, dan zijn jullie voor elkaar gemaakt.’
Ik gniffelde en haalde mijn schouders op.
‘Darius en ik doen het beter als vrienden. Hij zei binnenkort eens deze kant op te komen als het beter gaat met zijn vader en dat hij u dan eens zou bezoeken.’
‘Je.. Zeg alsjeblieft je! En dat vind ik ontzettend leuk om te horen! Ik kijk er naar uit. Maar goed, je wilde het neem ik aan over je studie hebben? Wat kan ik voor je doen?’
Samen stelden we een plan op voor de rest van het jaar. Omdat ik een heleboel opdrachten van verder in het jaar al had gemaakt en anderen weer niet, besloten we dat ik de lessen zou gaan volgen die ik nog in moest halen en de rest gewoon thuis te doen. Zodra ik weer zou vertrekken naar IJsland, mailde hij me gewoon de rest van de lesstof weer door, zodat ik verder kon met mijn studie. Het enige wat ik nog wel moest doen zolang ik hier was, was de tentamens halen, maar dat leek me niet zo’n heel groot probleem.
Met een opgelucht gevoel nam ik afscheid van hem en liep weer door de gangen naar buiten, waar ik ineens werd aangesproken door een meisje dat bij me in de klas had gezeten.
‘Rosie?’
Een beetje zenuwachtig voor wat er komen ging draaide ik me om.
‘Ja?’
‘Je bent echt een heldin! Wat jij en Noah gedaan hebben.. Wauw! Echt mijn complimenten!’
Er kwamen nog wat andere mensen bij ons staan, die allemaal beaamden wat ze net zei.
‘Ik dacht altijd dat je het makkelijk had omdat je Noah’s vriendin was en heb je ook wel eens belachelijk gemaakt, maar ik weet nu dat jij het helemaal niet makkelijk hebt. Je werkt gewoon veel harder dan ons allemaal en doet ook nog zulke dingen. Je bent echt een voorbeeld voor ons allemaal!’
Helemaal verlegen door alle complimenten liep ik naar buiten, waar een heleboel mensen hun duim naar me opstaken en zelfs riepen dat ik het heel goed had gedaan.
Opgelucht stapte ik in de auto, met een enorme glimlach op mijn gezicht. Als ik nog twijfels had over of alles goed zou komen, dan waren die nu helemaal weg.
Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak en tikte een berichtje.
Psst, weet je al dat we helden zijn?
Meteen kreeg ik een berichtje terug.
Natuurlijk weet ik dat, maar je mag me nog wel eens vertellen dat ik je grote held ben?
Oké, maar dan wil ik het je wel persoonlijk vertellen, waar ben je nu?
Ik beet uit spanning op mijn lip en grinnikte toen ik zag dat hij iets aan het typen was.
Ik ben nu mijn meeting af aan het zeggen en rij dan naar mijn huis. Zie je daar in vijftien minuten.
Grinnikend gooide ik mijn telefoon op de stoel naast me en reed de parkeerplaats af. Ik was van plan dit zijn tijd heel erg waard te maken.
