En daar stond ik dan. Ruim drie maanden nadat ik vanaf hier vertrokken was, met het afscheid van destijds nog in mijn geheugen. Ik liep het vliegtuig uit, begroette de stewardess en liep de lange tunnel uit naar de vertrekhal waar het allemaal begonnen was. Terwijl ik daar stond, schoot er ineens een beeld door mijn hoofd, twee prachtige blauwe ogen die verdrietig mijn kant opkeken. Maar nu was alles anders, alles wat was gebeurd was vergeven en we hadden afgesproken dat we vanaf nu alleen nog maar naar de toekomst zouden gaan kijken. Alsof hij wist waar ik aan dacht, kneep hij zachtjes in mijn hand. Een teken dat ook hij er zeker van was dat alles goed zou komen.
Het was altijd al het plan geweest om voor de bevalling van mijn moeder weer thuis te zijn, maar dat ik eerder zou gaan had ik nooit verwacht. Ik vond het moeilijk om het aan Darius te vertellen, maar nog voordat ik iets had kunnen zeggen, zei hij dat het misschien een goed idee zou zijn als ik thuis wat zou herstellen van wat er gebeurd was. Tenslotte had ik zoveel voor de zaak gedaan dat er voorlopig niet zoveel meer te doen zou zijn. Nadat de baby geboren zou zijn, zou ik weer terug vliegen om mijn stage af te maken en de laatste punten binnen te halen. Maar dat moest geen probleem zijn, met alles wat ik gedaan had was het aantal punten al zo hoog dat ik niet heel veel moeite zou hoeven doen om het af te ronden. Maar dat was een zorg voor later, eerst zou ik hier een tijdje blijven.
We checkten uit en liepen samen naar de aankomsthal, waar mijn ouders me op zouden komen halen.
‘Dus dit is het dan? Moet dit echt op deze manier?’ vroeg ik zachtjes.
‘Wil je me meteen weer aan je ouders voorstellen als je vriend dan? Ik denk dat je vader me een mep verkoopt.’
Ik lachte en schudde mijn hoofd.
‘Dat zal wel meevallen, maar je hebt gelijk. Misschien is het beter om dit eerst even tussen ons te houden. In ieder geval tot we zelf weten welke kant we op willen gaan.’
Hij sloeg zijn armen om me heen en liet zijn hoofd kort op mijn haren rusten.
‘Ik ga je missen Rosie.. Maar ik denk dat dit wel het beste voor ons is.’
Ik knikte en ging op mijn tenen staan om hem een kus te geven.
‘Het komt wel goed.. Ik merkte dat je mijn nummer nog in je telefoon had staan, dus je kunt me dag en nacht lastig vallen.’
‘Hoezo, had je mijn nummer niet meer dan?’
‘Ehh, he wacht! Zie ik daar mijn ouders? Ik moet gaan! Doeiiii’
Snel gaf ik hem een kus en terwijl ik hem hoorde lachen liep ik snel naar de uitgang, waar ik per toeval mijn ouders en zusje zag staan. Ik was een beetje bang geweest dat ik ze niet zou kunnen vinden, maar mijn moeder was met haar felrode haar en haar enorme buik moeilijk te missen.
‘Rosieee!!! Ohh Rosie! Ons meisje is er weer! Kom hier lieverd!’
Ze strekte haar armen naar me uit en hoewel die buik ontzettend in de weg zat, lukte het me om haar te omarmen. De tranen begonnen meteen over mijn wangen te lopen, terwijl ik voelde dat mijn vader en zusje ons ook knuffelden.
‘We hebben je zo ontzettend gemist Roos! Ga alsjeblieft niet weer weg! Ik heb elke dag om je gehuild.’
‘Grapje zeker?’ gniffelde ik.
Mijn vader haalde een hand door zijn haren en schudde zijn hoofd.
‘Nee, ze heeft serieus elke dag gehuild en toen ze hoorde wat je gedaan hebt en dat je eerder naar huis zou komen, was er helemaal geen houden meer aan. Ik heb zelfs maar handdoeken voor de slaapkamerdeur gelegd omdat ik bang was dat het huis zou overstromen.’
‘Ralph!’ zei mijn moeder boos.
Mijn vader proestte het uit en sloeg zijn armen om zijn nu nog drie meisjes heen.
‘Oh, ik ben toch zo blij dat ik straks een beetje versterking heb. Al die vrouwen in huis..’
Mijn moeder gaf hem een por in zijn buik en keek hem boos aan.
‘Ik moet eerst nog even bevallen he? Van jouw zoon! Die jouw bouw heeft en nu al enorm is! Dus denk maar niet dat ik medelijden met je heb!’
Hij boog zich naar haar toe en gaf haar een kus.
‘Weet ik lieverd. Het spijt me. Zullen we nu naar huis gaan? Ik denk dat Roos wel moe is!’
Ze knikte en hand in hand liepen ze naar de uitgang.
‘Zijn ze nu de hele tijd zo?’ vroeg ik gniffelend aan Flore.
‘Oh hou maar op, het ene moment zijn ze verschrikkelijk klef, dan hebben ze weer ruzie en daarna hebben ze weer goedmaakseks. Het is verschrikkelijk, ik heb gewoon een nieuwe koptelefoon moeten kopen om ze niet te horen.’
‘Dat hoorde ik Floor!’ zei mijn vader.
‘Eigen schuld! Moeten jullie maar zachter doen!’
Ik liep lachend met ze mee naar de uitgang en naar de auto, waar ik mijn spullen achterin gooide en naast mijn zusje ging zitten. Onderweg luisterde ik naar het gekwebbel van mijn ouders die het over een aantal dingen hadden die ze nog moesten regelen voordat de baby zou komen en deed mijn best om wakker te blijven, maar ik kon het niet voorkomen dat mijn ogen toch nog heel even dicht vielen.
Niet veel later schrok ik wakker toen we over een hobbel heen reden en zag dat we al op de strandweg reden. Heel in de verte zag ik het prachtige witte huis waar ik was opgegroeid al opdoemen vanachter de duinen.
Langzaam kwam het dichterbij, tot we de hoek omreden en tussen de duinen door de wijk inreden. Mijn vader parkeerde de auto op de oprit en allemaal stapten we uit.
Ik keek naar het huis en liep daarna de voordeur naar binnen, iets dat me onverwacht meer deed dan ik had verwacht.
Ik merkte dat de tranen opwelden in mijn ogen en dat mijn onderlip een klein beetje begon te trillen. Mijn moeder keek om en schrok.
‘Rosie, liefje! Wat is er aan de hand? Waarom moet je huilen?’
‘Ik ben gewoon zo blij om weer thuis te zijn, ik heb jullie echt verschrikkelijk gemist!’
Door die woorden begon mijn moeder ook weer te huilen, maar wel met een lach op haar gezicht.
‘We hebben jou ook ontzettend gemist! Waag het niet om binnenkort het huis uit te gaan, want dan doe ik je wat!’
‘Als je doorgaat met huilen dan kan ze straks de deur uit zwemmen.’ grinnikte mijn vader.
‘Ohhhh hou je kop toch Ralph!’ lachte ze.
Ze knuffelde me weer en we lieten onze tranen in de vrije loop. Het was zo ontzettend fijn om weer thuis te zijn.
