Noah.
Drie weken geleden.
‘Rebecca, wil je mijn afspraken voor vandaag verzetten? Ik heb een project waar ik aan moet werken en wil niet gestoord worden.’
Ze keek me aan met haar enorme groene ogen en knikte, zonder verder iets te zeggen. Aan de rode blos op haar wangen te zien, had ze door dat ik net haar geheim had ontdekt. Een foto van mij, ingelijst in een fotolijstje in haar la, onder een stapel tijdschriften. Een foto waar ze een paar keer per dag naar keek, terwijl ze met een dromerige blik voor zich uit zat te staren.
‘Oké, dankjewel..’ zei ik zachtjes en liep weer terug naar mijn kantoor.
Met een zucht ging ik weer achter mijn bureau zitten en ineens schoot ze door mijn hoofd. Blauwgroene ogen, lange donkere haren en een glimlach waar ik spontaan week van werd. Het was nu ruim twee maanden geleden dat ik haar voor het laatst had gezien. Met veel pijn en moeite was ik erachter gekomen dat ze weg zou gaan, al wist ik niet waar naartoe. Op die bewuste ochtend was ik extra vroeg in de auto gestapt. Wat er ook gebeurd was, ik moest haar nog één keer zien.. Ondanks wat er met mijn broer gebeurd was, ondanks wat ik had gedaan en gezegd.. Ik wilde niet dat ze weg zou gaan voor we dit af konden sluiten.
Twijfelend zat ik in de auto voor het vliegveld, haar vriendin Lou had me verteld dat ze op het vliegtuig zou stappen en dat als ik haar wilde zien, dat ik snel moest zijn. Talloze keren vroeg ik mezelf af of ik hier wel goed aan deed, of ik niet gewoon beter naar huis kon gaan, maar ik wist dat ik heel erg veel spijt zou krijgen als ik niet zou gaan, dus ik stapte uit de auto en liep de vertrekhal in.
Ik liep langs alle gates, in de hoop dat ik haar nog ergens zou zien. Ik zag talloze meisjes met donker haar, maar geen van allen waren het meisje dat ik zocht.
En daar was ze dan ineens, donkere haren, rode lippen en die prachtige ogen. Ik zag hoe ze haar neus een klein beetje optrok toen ze naar de stewardess lachte en voelde meteen weer die kriebel in mij buik.
Ik deed mijn mond open om haar naam te roepen, maar de stem die haar naam zei, was niet die van mij.
Ik keek hoe mijn broer naar haar toe liep en haar aan het lachen maakte. Hij legde zijn handen om haar gezicht en kuste haar, zoals ik haar ook talloze keren gekust had. Ze namen afscheid en ze gaf haar boardingpass aan de stewardess. Ik wist dat ik weg moest gaan, ik moest ervoor zorgen dat ze me niet zou zien. Maar het was al te laat, ik wilde net wegkijken toen ik haar ogen ineens groot zag worden, een teken dat ze mij ook had gezien.
In de weken daarna zocht ik afleiding in het gedoe met mijn vader. Ons bedrijf viel uit elkaar en eigenlijk was ik werkeloos, ware het niet dat ik een klus in IJsland kreeg aangeboden voor een bedrijf waar ik al jaren de vaste advocaat voor was. Er was een kleine milieuorganisatie die ze behoorlijk dwars zat en daar wilden ze heel erg graag van af. Ik stapte op het vliegtuig naar IJsland en eenmaal daar aangekomen kreeg ik meteen stapels dossiers met aanklachten onder mijn neus geduwd. Het bedrijf waar ik voor werkte, ProSea, droeg de boodschap uit dat ze een vredelievende organisatie waren, die weliswaar walvissen ving, maar wel alleen voor onderzoek en later voor consumptie. Het geld dat met de vangst verdiend werd, ging grotendeels naar het beschermen van de leefomgeving van de walvissen en naar onderzoeken om goede educatie over deze dieren te kunnen geven. De milieuorganisatie die ons zo dwars zat, vuurde talloze beschuldigingen op ons af, ze sloopten onze eigendommen, zaten ons continue in de weg en waren niet voor rede vatbaar.
Ik besloot ze een koekje van eigen deeg te geven en voor elke aanklacht die ze stuurden, een aantal hun kant op te sturen. Uiteindelijk werd het een kat en muis spel, waarbij ik elke dag met een koerier stapels papierwerk naar ze liet sturen, met daarin zoveel onzinnige informatie, dat ze nooit toe zouden komen aan het echte werk.
Maar deze ochtend had ik een bericht gekregen dat zelfs mij een beetje boos maakte. Ik wist dat ProSea illegaal op orka’s jaagde en omdat ze de overheid behoorlijk veel betaalden, werd het gedoogd. De jonge dieren werden verkocht aan aquariums, waar ze de rest van hun leven in een betonnen tank moesten doorbrengen. Ik kon me afsluiten van de horrors van de walvisjacht, omdat ik daar verder niets mee te maken had, maar dit vond ik wel echt heel erg.
Ik zei die dag al mijn afspraken af omdat ik voor mezelf wilde nagaan hoe lang ik dit werk nog kon doen, als dit bedrijf zulke dingen deed.
Urenlang was ik bezig met het op een rijtje zetten van dingen, tot mijn telefoon ineens ging.
‘Becky, wat is er aan de hand? Ik zei toch dat ik niet gestoord wilde worden?’
‘Er zijn hier twee mensen voor je, de man zegt dat het dringend is en dat hij doorloopt als je hem niet wil spreken.’
Ik zuchtte en hing de telefoon op, waarna ik naar de receptie liep. Daar schrok ik ontzettend. Eerst zag ik Darius, de oud klasgenoot waarmee ik regelmatig overhoop had gelegen.
Maar toen ik beter keek zag ik haar..
Nog even mooi als op de eerste dag dat ik haar zag, midden in de nacht bij het koffiezetapparaat, vloekend omdat ze niet snapte hoe hij werkte. Langzaam draaide ze zich om en ik zag dat ze zich vastgreep aan de stoel die naast haar stond. Al die maanden had ik gedacht dat ik haar makkelijk zou kunnen vergeven, omdat wat ik gedaan had minstens even erg was, maar nu ik haar hier zag en zag hoe Darius naar haar keek, realiseerde ik me dat het altijd zo zou blijven. Hoe moest ik er nou mee leven dat de vrouw waar ik zoveel gevoelens voor had en waar ik zoveel van hield dat ik haar ten huwelijk had willen vragen, waarschijnlijk het bed had gedeeld met de twee mannen die mijn leven zoveel moeilijker gemaakt hadden? Eerst met Logan en aan Darius zijn blik te zien ook met hem.
Ik besloot haar te negeren, te doen alsof ze lucht voor me was en het kleine beetje gevoel dat ik nog voor haar had ver weg te stoppen en meer dan ooit was ik gemotiveerd deze zaak te winnen.
Maar Rosie zou Rosie niet zijn als ze me niet tot een ander inzicht zou brengen. Ze nam me mee de zee op en liet me een schouwspel zien, dat ik mijn hele leven niet meer zou vergeten. Vanaf dat moment snapte ik dat ik aan de verkeerde kant gevochten had en dat ik moest helpen het tij te keren.
Toen ik haar mee vroeg naar mijn hotelkamer, had ik niet de intentie om iets bij haar te proberen, maar toen ze daar tegenover me zat en vertelde wat ze van me wilde, waren die verlangens in één keer weer terug. Ik besloot te wachten tot zij het initiatief zou nemen en tot mijn grote verbazing deed ze dat ook, ze zoende me zo vol overgave, dat ik niet meer kon stoppen.
In die korte periode, die precies één uur en vijfendertig minuten duurde, verloor ik mezelf weer aan haar en wist ik zeker dat we bij elkaar hoorden. Ik vond het geen probleem dat ze zei dat ze het rustig aan wilde doen, want als er iets was wat ik wilde voorkomen, was het een herhaling van de dingen die gebeurd waren.
Ik beloofde haar dat ik er alles aan zou doen om haar te helpen en de volgende dag kon ik die belofte meteen nakomen toen ze belde dat ze me nodig had.
Van het één kwam het ander en ineens waren we op een veiling waar de hele groep orka’s verkocht zou worden.
We wisten dat als we ze wilden redden, dat we snel moesten handelen, dus toen ik de bewakers afleidde, maakte zij het hek open. Terwijl ik mijn best deed om de bewakers van me af te slaan en ze uiteindelijk weg kon jagen door te vertellen wie ik was en dat ik ervoor kon zorgen dat ze hun baan kwijt zouden raken, was zij in het ijskoude water gesprongen om het geblokkeerde hek open te maken.
Ik hoorde gegil, waarna ik haar kopje onder zag gaan. Wat er precies gebeurde zag ik niet, maar het leek alsof de laatste orka haar onder water duwde. Nog één keer kwam ze boven en schreeuwde mijn naam.
Ik duwde de laatste bewaker van me af en rende zo snel als ik kon naar het water, waar ik zonder te twijfelen in sprong. Het kostte me behoorlijk wat moeite om haar te vinden en toen ik haar vond, lag ze al op de bodem. Ik pakte haar vast en trok haar omhoog en bracht haar naar de kant.
De mannen van Seafluence, die alles hadden bekeken van boven op de rotsen, waren naar beneden gesneld en begonnen haar meteen te reanimeren. Het was duidelijk dat ze dit vaker deden, maar voor mij was het het ergste beeld dat ik ooit had gezien..
Ik had haar net terug, ik kon haar toch niet nu alweer kwijtraken?
