Met tranen in mijn ogen zag ik hoe de ambulance met Alvin en Darius erin wegreed. Ik vroeg aan één van de mannen waarvan ik wist dat hij Engels sprak wat er precies gebeurd was en hij vertelde dat ze net van plan waren om weer terug te gaan, toen er ineens een walvisvaarder opdook. Ze schoten van dichtbij op een blauwe vinvis, maar misten. Seafluence had geprobeerd de walvis af te schrikken, maar toen de jagers doorkregen wat ze wilden doen, begonnen ze hun boot te rammen. Ze hadden geroepen dat ze op moesten houden en leken te kunnen ontkomen, maar net toen ze om waren gedraaid, werden ze weer geramd. Alvin had net aan de zijkant van hun boot gestaan om de schade te checken en werd overboord geblazen.
Met een enorme klap was hij op het water terecht gekomen en was ergens in de kolkende massa tussen de twee schepen verdwenen. De walvisvaarder vaarde weg en net toen ze dachten dat ze hem niet meer zouden kunnen redden, dook hij ineens op. Ze hadden hem naar binnen gehaald en gezien dat hij weliswaar zwaargewond was, maar nog wel leefde.
Terwijl iedereen beneden bleef om te praten over wat er gebeurd was, liep ik naar boven en ging ik in het kantoor van Darius, achter zijn bureau zitten. Het ging veel te ver.. Dit ging allemaal veel te ver. Het was geen oorlog meer om de walvissen te beschermen, maar nu begon het ook mensenlevens te kosten.. het kon gewoon niet dat Darius nog een ouder zou verliezen door die verschrikkelijke mensen.
In de uren daarna ploeterde ik mezelf voor de zoveelste keer door al het papierwerk heen. Ik las elk document na op zoek naar fouten die ProSea gemaakt had en bewijs dat we tegen ze konden gebruiken, maar ik vond helemaal niets. Hun zaak was waterdicht, overduidelijk met dank aan Noah.
Net voordat ik koffie wilde gaan halen, ging mijn telefoon en nam ik op.
‘Rosie??’ hoorde ik hem zeggen. Zijn stem was schor, alsof hij verschrikkelijk gehuild had.
‘Darius.. Wat is er aan de hand? Hoe gaat het met je vader?’
‘Ze zijn hem nu aan het opereren.. Maar het is niet goed.. Rosie, ze denken dat hij het niet gaat halen.. Hij is er erger aan toe dan ze dachten.’
‘Ik kom nu naar je toe.’ zei ik snel.
‘Nee, Rosie.. Je moet iets voor me doen. Ga naar Noah, neem hem mee op de boot en laat hem zien wat er daar op zee gebeurd. Hij is onze enige hoop. Als hij aan onze kant staat, winnen we dit. Anders zijn we verloren.’
‘Maar Darius.. Dat kan ik niet.. Hij heeft een hekel aan me. Want moet ik nou bereiken bij hem?’
‘Hij heeft geen hekel aan je.. Ik weet zeker dat hij nog steeds van je houdt, je zag het misschien zelf niet, maar elke keer als jij weg keek, keek hij naar je en zag ik het aan hem. Alsjeblieft, wil je dit voor me doen?’
Zuchtend ging ik akkoord en schreef het adres op van het hotel waar Noah logeerde. Hij was niet in Reykjavik, maar op een plaats hier niet ver vandaan omdat hij hier wat dingen moest doen voor het bedrijf.
Ik pakte de tas met kleding die ik hier had staan voor als ik weer eens bleef slapen en haalde er een grijze jeans en een blauwgroene trui uit, die precies de kleur van mijn ogen had. Ik trok de kleding waarin ik had geslapen uit en kleedde me opnieuw aan. Ik maakte mijn haren een beetje nat in de hoop ze iets te kunnen temmen en toen dat een hopeloze zaak bleek, bond ik ze maar omhoog in een knot.
Bij gebrek aan make-up in mijn tas, pakte ik de mascara die ik ergens in een zijvakje vond en pakte de autosleutels van Darius zijn bureau.
Twintig minuten later kwam ik aan in het plaatse waar Noah ergens moest zijn. Ik stopte voor het rood met witte hotel en liep naar binnen. Ik wilde net naar de receptie lopen om te vragen waar hij was, toen ik hem uit de lift zag komen. Hij schrok duidelijk van mijn aanwezigheid en zette meteen zijn boze blik weer op.
‘Rosie, wat doe je hier? Ik moet aan het werk.’
‘Nee, je gaat met mij mee. Er is iets dat je moet zien.’
Ik greep zijn arm vast en probeerde hem mee te nemen, maar hij bleef staan.
‘Nee, ik moet naar een afspraak. Ik weet niet wat je nou weer in je hoofd hebt, maar ik ga niet met je mee.’
Woedend draaide ik me om.
‘Noah.. Darius zijn vader is vanmorgen bijna overleden door jullie.. Hij ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis en gaat het waarschijnlijk niet halen. Als je NU niet met me meekomt, dan klaag ik jullie aan voor moord.’
Hij slikte en keek naar mijn hand die zijn arm nog steeds in een stevige greep vasthield.
‘Best.. ik ga mee. Laat het maar wel belangrijk zijn.’
Ik nam hem mee naar de auto en gebaarde hem naast me te gaan zitten, waarna ik de auto startte. Het voelde heel erg gek dat hij na al die maanden ineens naast me in de auto zat, zo dichtbij dat ik hem aan zou kunnen raken. Maar op dit moment wilde ik daar niet aan denken. Ik wilde alleen maar dat hij mee zou komen en dat hij eens zou luisteren.
We stopten bij het kantoor van Seafluence, waar ik hem mee naar de kleedkamer nam en hem een pak aangaf. Ik trok zonder na te denken mijn trui over mijn hoofd en begon een pak aan te trekken, waarbij ik merkte dat hij naar me aan het staren was.
‘Kappen nou Noah.. Het is niet alsof je me nog nooit in beha hebt gezien.’ zuchtte ik.
‘Oké.. ‘ mompelde hij en hij begon zijn witte overhemd los te knopen. Wat ik al vermoedde klopte, hij had flink aan zijn lichaam gewerkt in de afgelopen tijd en zag er nog beter uit dan in de tijd dat ik hem leerde kennen.
‘Niet zo staren Rosie, het is niet alsof je me nog nooit zonder shirt gezien hebt.’
‘Sportschooltje gepakt Noah?’ zei ik sarcastisch.
‘Ja, ik moest toch iets doen om over je heen te komen?’
Ik rolde met mijn ogen en ritste het pak dicht, waarna ik de sleutels van de kleine speedboot pakte. De grote boot zou sneller zijn, maar ik durfde die niet te besturen. Ik nam Noah mee naar de steiger en zag dat er in de verte al een walvisvaarder vaarde.
Ik stapte zelfverzekerd op de boot en wachtte tot hij naast me stond.
‘Hou je vast.’ zei ik en meteen gaf ik vol gas.
We stuiterden over de golven richting de walvisvaarder en zagen hoe ze aan het zoeken waren. Ik zette de motor van de boot uit en speurde het water af, naar hetgeen waarnaar ik op zoek was. Op ongeveer twintig meter afstand van ons zag ik de rugvin van een walvis boven water komen en ik tikte Noah aan, zodat hij zou zien wat ik aanwees. Hij keek en ik zag een glimlach op zijn gezicht verschijnen, hij had precies dezelfde blik in zijn ogen die ik ook had toen ik de walvissen voor het eerst zag. Een blik met pure bewondering en liefde voor deze prachtige dieren. De blauwe vinvis dook en heel even kwam de prachtige enorme staartvin boven het water uit.
‘Ze is niet alleen! Kijk!’ zei Noah enthousiast.
Hij wees naar iets dat naast de walvis zwom en tot mijn verbazing zag ik dat de walvis een jong bij zich had. Samen zwommen ze rustig rond, terwijl ze op veilige afstand bij elkaar in de buurt bleven. Het was alsof het jong aan het spelen was, met de staartvin sloeg het dier op het water en dook vervolgens onder de moeder door om aan de andere kant weer boven te komen. Het was prachtig om te zien hoe deze enorme beesten naast elkaar in de zee zwommen.
De moeder en het jong zwommen iets bij ons vandaan en vanuit mijn ooghoek zag ik hetgeen al waar ik bang voor was. Het zou verschrikkelijk worden om te zien, maar Noah moest dit zien.. Hij moest zien wat het verschrikkelijke bedrijf aanrichtte hier in de zee.
Hij merkte zelf helemaal niets op, we zagen de staartvin van de walvis steeds verder wegzwemmen en toen hij op vijftig meter afstand was, zuchtte hij.
‘Oké, ze zijn prachtig Rosie.. Je hebt gelijk.’
‘Blijf kijken.’ zei ik zachtjes terwijl ik mijn tranen probeerde in te houden.
Ineens merkte hij het grote schip ook op. Zijn ogen gingen van het schip naar de walvissen en hij schudde zijn hoofd.
‘Nee.. Gaan ze.. Rosie!!??’
Ik knikte en beet op mijn lip. Het schip naderde de walvissen tot ongeveer twintig meter afstand en schoot met een harpoen op de moeder. Het dier begon meteen te worstelen en te vechten voor haar leven. De boot vaarde ons voorbij en belemmerde het zicht, maar toen we boven op het schip een man met een enorm geweer zagen verschijnen, wisten we dat het voorbij was.
Noah pakte tot mijn verbazing mijn hand vast en toen het eerste schot klonk, kneep hij zijn ogen dicht. Het vechten tegen de tranen had geen zin meer, inmiddels stroomden ze over mijn wangen, terwijl we nog een tiental schoten hoorden. Toen de boot ons voorbij was, lag het prachtige dier levenloos in het water, met daarnaast het kalf dat ook geraakt was. De achterkant van het schip werd naar beneden gelaten en de walvis werd naar binnen gesleept, terwijl er een enorm bloedspoor achterbleef. Het levenloze lichaam van het kalf bleef achter, vermoedelijk omdat het verboden was om op jonge dieren te jagen en ze daarvoor bestraft zouden worden. Verbijsterd bleven we staan op de kleine boot, terwijl de achterkant weer dicht ging en het schip weer verder vaarde over de zee.
‘Oh god.. Rosie..’ hoorde ik naast me.
Ik keek hem aan en zag hoe de tranen in zijn ogen stonden.
‘Snap je het nu?’ vroeg ik zachtjes.’
‘Ja.. Dit is verschrikkelijk en moet stoppen.. Het spijt me verschrikkelijk Rosie.. Je had gelijk.’
