Een nieuw begin, hoofdstuk 26. Het einde.

by Tamara

‘Ik heb je zo gemist.’ fluisterde hij in mijn haar terwijl ik in zijn armen lag. We waren vanaf het benzine station teruggereden naar de stad en waren naar mijn appartement gegaan. Ik was er pas een week geleden in gaan wonen en overal stonden nog verhuisdozen, maar het enige wat we nodig hadden was een bed en die stond er. ‘Ik jou ook.’ zei ik zachtjes terug. Ik wilde dat dit moment eeuwig zou kunnen duren, maar we moesten praten. Praten over wat er gebeurd was, maar ook over hoe het nou verder moesten tussen ons, als hij tenminste met mij verder wilde. Onze levens waren zo verschillend. Hij woonde in het dorp en ik wilde het hem niet aandoen om in de stad te komen wonen omdat dat gewoon echt helemaal niets voor hem was. Ook kon hij de manege en alles daaromheen niet zomaar achterlaten. Natuurlijk had hij wel wat werknemers in dienst die wat dingen konden opvangen, maar hij moest er zelf ook gewoon zijn. En ik? Ik was hier net weer helemaal gewend. Ik zou het geen probleem vinden om weer naar het dorp te verhuizen, maar ik hield van mijn werk. Ik had eindelijk een droombaan gevonden. Een baan waarin ik alles kwijt kon waar ik al die jaren voor had gewerkt, waar ik tijdens al die jaren dat ik tot 10 uur in de avond voor op kantoor had gezeten. Een baan waarmee ik goede dingen kon doen, ik had in de afgelopen weken al een aantal bedrijven geholpen uit de problemen te komen en dat gaf me zo ontzettend veel voldoening. Dat wilde ik niet zomaar opgeven.

Maar toch, ik wilde hem ook niet zomaar opgeven. Ik was voor het eerst in mijn leven echt verliefd en ik wist dat dit niet zomaar een verliefdheid was. Ik had het nog niet tegen hem gezegd, maar ik hield echt van hem. Iets dat ik moeilijk vond om toe te geven aan mezelf, maar het was echt zo. Hij gaf een kus op mijn hoofd en stond op. Ik trok de dekens over me heen en pakte mijn telefoon. Melissa had een berichtje gestuurd waar ik was en Steven had gebeld en een voicemail achtergelaten. ‘Ik moet wel heel erg wennen aan dat blonde haar van je.’ hoorde ik achter me. Ik keek om en zag hem met een grote grijns in mijn kamer staan. ‘Haha, ik heb het altijd blond gehad, met al dat gedoe heb ik het donker geverfd zodat de journalisten me hopelijk met rust zouden laten.’ Hij ging op het bed zitten en gaf me een kus. ‘Hmm, ik kan er wel aan wennen denk ik.’ Ik kwam overeind: ‘Wil je dat dan? Eraan wennen? Ik bedoel, wil je verder met ons?’ Verbaasd keek hij me aan. ‘Ja ik wel, jij niet dan?’ Ik knikte: ‘Ja, natuurlijk wil ik dat, maar ik kan hier niet zomaar weg en jij kan niet in de stad gaan wonen. Hoe moeten we dat oplossen?’ Hij haalde zijn schouders op: ‘Zo ver was ik nog niet. Maar ik denk dat als we het beide willen, dat het goed gaat komen.’

En dat kwam het ook, want in de weken daarna verhuisde ik weer terug naar het dorp. Ik was ontzettend blij dat al mijn spullen nog in dozen hadden gezeten en ik alleen alles weer uit het appartement hoefde te halen. Toen we het dorp binnenreden voelde ik me meteen weer thuis. Het was een heel gek gevoel, want ik dacht dat ik me echt thuis voelde in de stad. Maar meteen toen ik de frisse geur weer rook en de mooie omgeving zag, voelde ik me weer thuis.

Gek genoeg had Steven het heel erg goed opgevat toen ik hem het nieuws vertelde. Aanvankelijk had ik voorgesteld om wekelijks op en neer te rijden, zodat ik in de stad bleef wonen door de week en in het weekend thuis zou zijn. Maar dat idee veegde hij meteen van de kaart. ‘Hoezo moet je hier blijven wonen? Hebben ze op het platteland geen internet dan? Je hebt daar dit werk toch ook gedaan?’ En dat vormde meteen de oplossing. Ik kon gewoon bij Jake gaan wonen en toch mijn werk blijven doen. Eens in de twee weken ging ik een paar dagen naar de stad en bleef ik bij Melissa slapen zodat ik gewoon naar kantoor kon. Eindelijk vielen alle puzzelstukjes op hun plek en vond ik de rust waar ik zo had gezocht in de afgelopen jaren. Mijn ouders waren eerst een beetje sceptisch geweest en snapten niet zo goed wat ik nou in een dorp moest, maar toen Mike en Maria ze uitnodigden om een weekend in het hotel te verblijven, gaven ze me groot gelijk.

De enige die ik niet zo nodig wilde terugzien was Angelique. Ze had op dat moment dat ze het vertelde natuurlijk geen idee gehad dat wat ze vertelde helemaal niet waar was, maar het had zoveel onrust gescheeld als ze het gewoon niet verteld had. Toch stond ze twee weken nadat ik terug kwam ineens op de stoep met een grote bos bloemen. Ze vertelde dat ze zich verschrikkelijk schaamde voor wat ze gedaan had en alle dreigementen die ze had geuit. Hoewel ik nog steeds boos op haar was, vergaf ik het haar wel, ik had een nieuwe kans gekregen en ik vond dat zij die ook verdiende.

Drie maanden na mijn terugkomst zat ik op een bankje bij het strand naar het meer te kijken. Het was een rustige dag en er waren niet veel gasten op het strand te vinden. Ik had de hele ochtend gewerkt en vond het heerlijk om in mijn lunchpauze even naar het strandje te lopen om even tot rust te komen. Ik wilde net mijn boek openslaan toen ik geschreeuw hoorde. Een grote voskleurige hengst rende uit de bosjes en kwam recht op me af. Ik grinnikte en stond op, in de verte hoorde ik Jake al roepen en mopperen dat het paard weer eens over het hek gesprongen was. Iets wat hij wel vaker deed de laatste tijd. Ik wenkte het grote dier en meteen remde hij af en liep hij naar me toe. Ik pakte hem bij zijn halster en aaide hem geruststellend over zijn hals. Jake kwam de bosjes uitgerend en keek me verbaasd aan. ‘Hé, jij daar! Houd dat paard van je eens in bedwang!’ Met een grote grijns op zijn gezicht kwam hij naar me toe. ‘Mooi is dat, luistert mijn eigen paard nu ook al beter naar jou dan naar mij?’ Ik lachte: ‘Ja tuurlijk! Je moet ook niet zo naar hem roepen, dat vind hij niet leuk. He jochie?’ Ik kriebelde het dier onder zijn kin en hij boog meteen zijn hoofd naar mij toe. Jake pakte mijn hand en trok zich naar zich toe. ‘Heb je een nieuwe vriend gevonden?’ vroeg hij terwijl hij zij hand over mijn rug liet gaan. ‘Ja, ik houd van rode harige mannen.’ grinnikte ik zachtjes. Hij rolde met zijn ogen en kuste me. ‘Je bent onmogelijk.’ Ik lachte: ‘Ja, daarom houd je toch ook van me?’ Hij knikte en kuste me nogmaals. ‘Ja, heel erg veel.’

Hij klom op het paard en trok mij omhoog zodat ik voor hem kwam te zitten. Samen reden we naar huis. Naar ons huis en ons thuis.

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.