Een nieuw begin | Hoofdstuk 24

Ik had een nieuwe baan! Een echte baan die ik ontzettend leuk vond en waarmee ik andere mensen kon helpen. Steven kocht als investering bedrijven op en liet mij de administratieve kant er weer bovenop helpen. Ik had het mega druk, maakte enorm lange dagen, maar ik was dol op het werk dat ik deed. Steven had me beloofd dat hij het er niet bij zou laten zitten. Gerard had mijn goede naam kapot gemaakt en ervoor gezorgd dat ik op straat nog steeds nageroepen werd. Nadat Steven genoeg bewijs had verzameld, diende ik een officiële aanklacht in die ervoor zorgde dat er een arrestatiebevel voor Gerard uitgegeven werd. Het kostte nogal wat moeite om hem te vinden, maar toch werd hij binnen een paar weken gevonden. Hij had zich verstopt in een huisje op de Bahama’s, betaald met al het geld dat hij achterover had gedrukt. Daarna ging het ineens heel erg snel, het bleek dat hij behalve fouten bij zijn eigen bedrijf, nog meer fraude had gepleegd en hij dus makkelijk aangeklaagd kon worden. Ineens bestond mijn leven uit verhoringen, rechtszaken en journalisten die van alles van me wilden weten. Ik kwam erachter dat journalisten een beetje rare mensen zijn, waar ze me bijna een jaar geleden helemaal aan het afbranden waren en elk foutje dat ik ooit in mijn leven had gemaakt uitvergroot in de krant hadden gezet, deden ze nu alsof ze mijn beste vrienden waren. Ze boden me etentjes, reisjes en zelfs geld aan om mijn verhaal te kunnen doen. Op advies van Steven sloeg ik alles af en zei ik tegen niemand iets. Maar ondanks mijn zwijgen stond het nieuws op alle voorpagina’s en was het continue op het nieuws. Ik maakte regelmatig mijn excuses tegenover Steven voor de mediagekte die steeds voor ons gebouw stond, maar ik had het idee dat hij al die aandacht juist wel fijn vond. Zeker omdat hij meer opdrachten voor mij aangeboden kreeg dan ooit.

De dag van de rechtszaak brak aan en ik was ontzettend zenuwachtig. Ver voor mijn wekker ging was ik al wakker geworden en ik geloof dat ik nog nooit zo snel gedoucht en aangekleed was. Ik keek tijdens het ontbijt wat naar het nieuws, waarin breed uitgemeten werd voor welke dingen Gerard vandaag terecht zou staan en ondertussen kreeg ik geen hap naar binnen. Ik hoefde van mijn advocaat niet perse bij de uitspraak te zijn, maar ik wilde het absoluut niet missen. Deze man had mijn leven vergald, hij had het doen lijken alsof ik een fout had gemaakt die ontzettend veel mensen geraakt had. Ik wilde hem aan kunnen kijken en hem zijn excuses horen maken. De rechtszaak zou die ochtend meteen om 8 uur zijn, dus om 7 uur stapte ik in de taxi zodat ik ruim op tijd zou zijn. Voor het gebouw stonden de journalisten alweer te wachten en meteen toen ik uit de auto stapte drongen ze zich op. ‘Tessa? Wil je nog wat zeggen? Wat hoop je dat de uitslag zal zijn?’ Ik rolde met mijn ogen: ‘Daar geef ik geen commentaar op, sorry.’ Het liefste wilde ik ze het hele verhaal van mijn kant vertellen, maar dat had ik ook willen doen toen iedereen nog tegen mij was en toen had niemand er gehoor aan gegeven. Behalve als ze de mogelijkheid hadden om mijn woorden te verdraaien. Een beveiliger van de rechtbank duwde wat pers opzij zodat ik er langs kon en ik liep de trap op. Binnen aangekomen liep ik meteen naar de zaal waar al wat mensen zaten.

Ik keek naar mijn telefoon zoals ik al zo vaak had gedaan in de afgelopen weken. Ik hoopte zo op een berichtje van Jake of Maria, maar ik hoorde niets van ze. Ze moesten toch inmiddels wel gezien of gehoord hebben dat het allemaal een fout was? Dat ik helemaal niet schuldig was en dat ik om de tuin geleid was? Ik zag dat de rechter ging zitten en drukte mijn telefoon uit. Al vrij snel daarna werd Gerard ook binnengebracht. Het was heel gek om hem na een half jaar weer te zien. De laatste keer dat ik hem zag was hij in zijn kantoor tegen me aan het schreeuwen dat ik ontslagen was en nu herkende ik hem bijna niet eens. Hij had een lange baard en was zo te zien flink aangekomen. Hij had duidelijk genoten van het goede leven in het afgelopen jaar. Iets wat me nog bozer maakte, want mijn leven was alles behalve leuk geweest. Toen hij me zag keek hij vol verbazing naar me, alsof hij me niet helemaal herkende. Ik keek om me heen en zag dat Melissa en Steven achter me zaten. Ergens achter in de zaal zat Lucas en ook mijn ouders waren er. Maar helaas zag ik de mensen die ik echt heel graag hier bij me had gehad niet. De rechter kwam binnen en iedereen ging zitten. Net toen het stil werd, hoorde ik de deur van de rechtszaal open gaan en ik keek achterom. Tot mijn grote vreugde zag ik Mike en Maria binnenkomen. Ze zwaaiden snel naar me en namen plek achter in de zaal. Ineens kreeg ik een grote glimlach op mijn gezicht. Ze waren er! Ze hadden het me vergeven!

De rechter begon met het oplezen van haar lijst van beschuldigingen en de strafeis. Voor wat hij mij had geflikt had hij waarschijnlijk niet zoveel straf gekregen, maar alle aanklachten bij elkaar zorgden ervoor dat hij een flinke boete moest betalen en daarnaast nog de gevangenis in moest voor een paar jaar. Toen de uitspraak was gedaan ging er een golf van opluchting door de zaal en voelde ik ook een enorme last van me afvallen. Alle zorgen die ik had gehad waren weg, ik had mijn goede naam weer terug. Ik was niet meer dat meisje dat een heel bedrijf naar de klote had geholpen, ik was nu die vrouw die bedrijven er weer bovenop hielp. Opgelucht kwam ik de zaal uit en meteen kwamen Steven en Melissa naar me toe gelopen. ‘Ben je tevreden?’ vroeg hij. ‘Ja! Absoluut! Ik ben zo blij dat je alles hebt uitgezocht en dat je dit hebt gedaan voor me. Ik weet niet hoe ik je kan bedanken!’ Ik weet dat het een beetje ongepast is om je baas te knuffelen, maar op dat moment was ik zo blij dat ik hem omhelsde. Gelukkig lachte hij erom, ook al voelde ik me wel een beetje opgelaten op dat moment. Ik voelde getik op mijn schouder en toen ik me omdraaide zag ik Mike en Maria staan achter me staan. Maria had tranen in haar ogen en gaf me meteen een knuffel. ‘Het spijt me verschrikkelijk dat we je niet geloofd hebben meisje.’ zei ze. Ik wuifde haar verontschuldigingen weg. ‘Nee, ik snap heel erg goed dat je boos was. Ik hoop alleen heel erg dat het nu opgelost is, want ik heb jullie ontzettend gemist.’ Er was eigenlijk iets dat ik hun wilde vragen, maar ik durfde het niet omdat ik bang was voor het antwoord. Ik wilde weten of Jake ook had gezien wat er was gebeurd, of hij ook wist dat ik onschuldig was.

Maar ik hoefde het niet te vragen en ik hoefde ook niet op een antwoord te wachten, want daar stond hij. Hij was gekomen!