Een week later.
‘Nog een klein stukje’ sprak ik het zeurende stemmetje in mijn hoofd toe. Ik rende op mijn hakken de hoek om van het kantoorcomplex waar ik nu een week werkte en terwijl ik de portier groette, stormde ik naar binnen. De lift wilde net voor mijn neus dichtgaan, toen ik op het knopje drukte en mezelf naar binnenwurmde. Een geërgerd gezucht klonk door de lift, een geluid waar ik verrassend snel weer aan was gewend in de afgelopen week. Ongeduldig trappelde ik met mijn voeten die nu al zeer deden, totdat de lift op de verdieping aankwam waar ik moest zijn. De liftdeuren gingen open en ik wurmde mezelf weer tussen de mensen door uit de lift. Zo snel als ik kon rende ik naar de vergaderzaal, waar Melissa ongeduldig bij de deur stond te wachten. ‘Hehe’ mompelde ze, terwijl ik de zaak binnen kwam lopen. Ik hoopte maar dat het niet teveel opviel dat ik zo gehaast had, maar ik voelde de zweetdruppels van het rennen over mijn rug lopen, dus ik wilde niet weten hoe mijn make-up eruit zag. ‘Mevrouw De Jong, wat fijn dat je ons toch nog komt vergezellen. We begonnen ons al af te vragen of we een fout hadden gemaakt door je aan te nemen.’ zei Steven, de grote directeur van het bedrijf. Ik snapte werkelijk niet wat Melissa in hem zag. Hij was dan misschien ontzettend knap met zijn donkere haar en blauwe ogen, maar hij leek me niet echt aardig. Op mijn eerste dag had hij me meteen al duidelijk gemaakt dat hij niet op fouten zat te wachten. Ik wist toen nog niet precies wat mijn functie was en wat ik zou gaan doen, want dat had Melissa immers stil gehouden omdat ze bang was dat ik zou afhaken, maar ik kwam daar op een pijnlijke manier achter toen ik in de vergaderzaal aan de tafel wilde aanschuiven in plaats van koffie te halen. Want ja, de geweldige baan die Melissa voor mij geregeld had en waar ik dus mijn heerlijke leven in het dorp voor achter had gelaten was de functie van Koffiejuffrouw. Ik deed eigenlijk de hele dag niks anders dan koffie halen voor iedereen die een hogere functie had (wat zo ongeveer iedereen was) en in de lunchpauze broodjes halen.
Snel pakte ik het notitieblok van Melissa aan en begon op te schrijven wat voor koffie iedereen wilde hebben. Toen ik alles opgeschreven had, liep ik met mijn notitieblok naar de keuken, waar ik het koffiezetapparaat aanzette. Natuurlijk was ik boos op Melissa geweest na de eerste dag. Had ik hier nu jaren voor gestudeerd? Jarenlang had ik uren aan mijn studie besteed en nu was ik koffiejuf?
De koffiemachine begon te sputteren en ik gaf er een mep tegenaan. Meteen liep hij weer goed door en drukte ik op het volgende knopje voor weer een andere soort koffie. ‘Je voelt je hier al flink thuis he?’ hoorde ik een mannenstem zeggen. Ik keek op en zag dat Steven tegen een muur aan leunde. ‘Ja, nou! Wat wil je ook met zo’n droombaan?’ mompelde ik. Hij lachte en pakte het bekertje waar ik zijn naam op had geschreven van het aanrecht. ‘Je bent wel een beetje brutaal hoor.’ Ik haalde mijn schouders op en zuchtte. ‘Ik weet dat je me deze baan alleen maar hebt gegeven omdat Melissa met je naar bed is geweest. Dus je hoeft niet aardig tegen me te doen. Zodra ik iets anders heb gevonden ga ik wel weer weg goed?’ Hij nam een slokje van zijn koffie en schudde zijn hoofd. ‘Nee hoor, daarom heb ik je de baan niet gegeven. Het was sowieso de bedoeling dat je bij mij zou komen werken, alleen je ‘foutje’ kwam er tussen.’ Verbaasd keek ik hem aan: ‘Hoe bedoel je dat ik sowieso bij je zou komen werken?’ Hij lachte en gooide wat extra suiker in zijn koffie. ‘Nou, ik neem aan dat Gerard je het niet verteld heeft, maar het was de bedoeling dat we naast het deel van het bedrijf dat we zouden overnemen, ook jou zouden krijgen. We wilden jou die afdeling laten leiden. Ik heb veel over je gelezen en wilde je al langer een baan aanbieden. Alleen was Gerard het daar niet mee eens, dus daarom sloten we de deal dat ik alleen jou zou krijgen als ik een deel van zijn bedrijf over zou nemen.’ Verbaasd keek ik hem aan. ‘Maar dat heb ik dus toen zelf verpest door die domme fout?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik had je nooit aangekomen als je echt zo’n fout had gemaakt, maar ik heb het eens goed laten uitzoeken de laatste maanden en ik ben erachter gekomen dat meneer Gerard zelf een heleboel fouten heeft gemaakt die hij op de één of andere manier in jouw schoenen heeft weten te schuiven. Ik weet niet waarom hij het gedaan heeft, maar we zijn er een tijdje terug achter gekomen dat hij zichzelf failliet wilde laten verklaren en een paar keer heeft geprobeerd zijn bedrijf te vergokken. Sinds hij failliet is gegaan door jouw fout, die je dus niet gemaakt hebt, is hij nergens meer te vinden. Het is net alsof hij van de aardbodem verdwenen is. Ik sloeg een hand voor mijn mond en voelde hoe mijn benen begonnen te trillen. Ik liet me op de grond zakken en pakte het bekertje water dat Steven me aan gaf dankbaar aan. Hoe kon dit? Waarom had hij dit gedaan? Na mijn ontslag was ik door een hel gegaan en afgelopen week nog was ik weer een heleboel mensen kwijt geraakt door een fout die ik niet gemaakt had. ‘Hoe weet je dat hij het heeft gedaan? Heb je daar bewijs voor?’ Hij knikte en hielp me overeind. ‘Ja, en dat ga ik je zo allemaal vertellen, maar eerst wil ik je iets laten zien.’ ik liep achter hem aan naar een kantoor aan het einde van de gang. ‘Ik denk dat je na dit verhaal wel snapt dat ik je niet als koffiejuffrouw heb aangenomen. Ik wil je een echte baan aanbieden, een baan waarvan je weet dat je het kan. Eentje met veel verantwoordelijkheid en natuurlijk goede voorwaarden. Wat jou in de afgelopen maanden is gelukt met de administratie van dat hotel is bewonderenswaardig. Mensen met zo’n inzet kan ik heel erg goed gebruiken en ik wil ontzettend graag dat je voor me komt werken, noem je prijs en ik betaal het.’ Ademloos ging ik achter het bureau zitten. Dit was alles wat ooit gewild had, alles waar ik voor gestudeerd had en waar ik me al die jaren voor uit de naad had gewerkt. Maar toch, ik had verwacht dat ik blijer zou zijn. ‘Denk er nog maar even over na.’ zei hij. Ik schudde mijn hoofd:
‘Nee, ik hoef er niet over na te denken. Ik doe het!’
