‘Dit is de voicemail van Jake, spreek je bericht in na de toon. Piiieeep.’ Met een plof gooide ik de hoorn er weer op. In de afgelopen twee dagen had ik al talloze keren geprobeerd Jake te bellen, maar hij nam niet meer op. De eerste keer had hij wel opgenomen en meteen toen hij mijn stem hoorde, had hij me weg geklikt. Datzelfde probleem had ik ook bij Maria en zelfs bij Mike. Geen van allen namen ze de telefoon meer op en op mijn voicemails werd niet gereageerd. ‘Laat ze toch.’ zei Melissa. ‘Ze draaien vanzelf wel weer bij. En anders maar niet hoor, je mist er toch niks aan.’ Ik pakte een tissue en snoot mijn neus die helemaal rauw was van het vele gesnotter. ‘Waarom ben jij eigenlijk niet boos op me?’ vroeg ik haar. ‘Hij was toch ook familie van jou?’ Melissa haalde haar schouders op. ‘Je hebt het toch niet expres gedaan? Ik denk dat je door alles wat er gebeurd is wel genoeg straf hebt gehad voor je fout. Ik vind absoluut niet dat je het jezelf moet aanrekenen dat Jacob dit gedaan heeft. Het is nog altijd zijn eigen domme schuld dat hij er zo’n puinhoop van gemaakt heeft en dat hij daarnaast al het spaargeld weggegooid heeft. Ze mogen je wat mij betreft juist dankbaar zijn omdat je zijn shit zo goed hebt opgelost.’
Ik knikte, maar haar woorden kwamen niet echt bij me binnen. Ik voelde me nog steeds zo schuldig over wat ik gedaan had. Toen ik de fout had gemaakt voelde ik me vooral tegenover Gerard heel erg schuldig, maar nu ik de directe gevolgen had gezien, voelde ik me nog veel schuldiger. Ik realiseerde me dat er een heleboel gezinnen gedupeerd waren door mijn fout en die flink in de problemen waren gekomen. Wie weet hoeveel gevallen er waren geweest zoals Jacob? Melissa zuchtte en gaf me een duw. ‘Kom op, je moet morgen aan het werk en je kunt er niet naartoe zoals je er nu uitziet. Die tokkieknot is misschien hip in dat dorp, maar hier kun je niet meer zo rondlopen. Bovendien heb je uitgroei en je hebt een nieuwe outfit nodig. Dus ga je douchen en ga mee naar de stad. Eens kijken of we de oude Tess nog kunnen vinden onder al die stoffigheid van je.’
Ik glimlachte, al voelde ik me alles behalve vrolijk. Vroeger was ik dolgelukkig geweest wanneer ik een dag heerlijk kon gaan shoppen, maar een hele dag winkel in, winkel uit leek me alles behalve leuk op dit moment. Toch liet ik me overhalen en stond ik even later in een winkel toe te kijken hoe Melissa allerlei kleren paste. Het was dat ik echt werkkleding nodig had, anders was ik zo de winkel weer uitgelopen, maar het gaf me gewoon niet dezelfde voldoening als vroeger. Toen Melissa uit gewinkeld was, sleepte ze me mee naar de kapper. Het kon me totaal niet schelen wat ze met mijn haar zouden doen, dus ik liet Melissa bepalen wat ze met mijn haar zouden doen. Even was ik bang dat ik net als zij met knalrood haar de deur uit zou lopen, maar toen ik even later naar mezelf keek in de spiegel, was het alsof ik naar een foto van mezelf van maanden geleden zat te kijken. Mijn haren waren weer net zo blond als voor mijn vertrek en hoewel ik het heel erg wennen vond, was ik er stiekem toch wel heel erg blij mee. Even schoot door mijn hoofd wat Jake van mijn haar zou vinden en of hij me zo wel zou herkennen, maar wat maakte het uit? Hij wilde me niet zien en hij woonde hier zo ver vandaan dat het me niet zou verbazen als ik hem nooit meer zou zien.
Nadat ook Melissa klaar was bij de kapper, besloten we ergens te gaan eten. We besloten buiten op het terras te gaan zitten en terwijl Melissa de menukaart bestudeerde, keek ik voor me uit naar de drukte op straat. Overal was lawaai, toeterende auto’s, schreeuwende mensen, gepraat van mensen om ons heen. Ik vond het zo gek dat het me toen ik hier woonde nooit was opgevallen hoeveel lawaai er eigenlijk was in de stad. Ik hoorde mijn telefoon zoemen en viste hem uit mijn tas, in de hoop dat het een berichtje van Jake was, maar het was gewoon een email. Ik gooide mijn telefoon weer terug in mijn tas en pakte de menukaart. Echt alles klonk even heerlijk, maar ik had helemaal geen zin in eten. Ik bestelde maar hetzelfde als Melissa en toen het gebracht werd, prikte ik lusteloos wat in de groenten.
‘Heb je een beetje zin in je werk morgen? Het zal wel wennen zijn om weer aan het werk te gaan denk ik.’ Ik keek haar verbaasd aan: ‘Wat denk je dat ik daar aan het doen was? Dat was ook gewoon een baan hoor.’ Ze glimlachte een beetje geïrriteerd: ‘Ja, maar ik denk niet dat je zoiets kunt vergelijken met een echte baan, tussen echte mensen.’ Ik rolde met mijn ogen en nam een hap van het eten om maar niets te hoeven zeggen. Melissa wilde wat zeggen, toen haar telefoon ineens ging en ze zich excuseerde. Ik pakte mijn telefoon weet uit mijn tas en besloot Jake een berichtje te sturen.
He! Ik weet dat je waarschijnlijk niet op mijn berichtjes zit te wachten, maar alsjeblieft, stuur wat terug. Het spijt me allemaal verschrikkelijk en ik zou willen dat ik het terug kon draaien. Kunnen we misschien een keer hierover praten?
Veel liefs.
Ik wachtte tot het berichtje afgeleverd was en stopte hem weer terug in mijn tas. Ik zag hoe Melissa lachend aan het bellen was en vroeg me af wie ze aan de telefoon had. Ik keek wat dromerig om me heen, tot ik hoorde dat mijn telefoon weer zoemde. Het was een berichtje van Jake.
Ik zou het heel fijn vinden als je geen contact meer zoekt. Ik wil je niet zien en ik wil niet met je praten. Stop met bellen en berichtjes sturen.
Ik slikte en drukte het berichtje weg. Het was echt over tussen ons, nog voor we echt begonnen waren.
