‘Zorg je goed voor jezelf?’ vroeg Maria. ‘Je weet dat je altijd terug mag komen he? We kunnen je hier ontzettend goed gebruiken en we gaan je echt enorm missen. Ze had tranen in haar ogen en ik zag dat ze het er behoorlijk moeilijk mee had. Ik wilde dat ik haar kon vertellen waarom ik echt vertrok, maar ik kon het niet. Ik kon het niet aan dat ze een hekel aan me zou krijgen en dat zou zeker gebeuren als ik haar de ware reden vertelde dat ik weg zou gaan. Ik knikte en gaf haar nog een knuffel. ‘Hoe laat moet je gaan?’ vroeg ze. Ik keek op mijn horloge. ‘Ik moet op Melissa wachten, ze is nog naar die date met die arts, Daniel. Maar ik denk dat ze er zo wel weer is.’ Maria knikte en zuchtte diep. ‘Heb je Jake al gebeld? Je moet het hem wel vertellen, je kunt niet zomaar vertrekken zonder dat je hem gesproken hebt. Hij is net eindelijk weer gelukkig.’ Ik wilde wat zeggen toen ik ineens een zware stem hoorde: ‘Wie gaat hier vertrekken?’ Hij sloeg een arm om mijn schouders en keek Maria vragend aan. Maria’s blik ging van hem naar mij en weer terug. ‘Ik laat jullie even alleen.’ zei ze en ze liep naar Mike die net samen met Melissa aan kwam lopen met haar koffers. Hij liet me los en ging tegenover me staan. Ik zag de verwarring in zijn ogen en meteen voelde ik dat schuldgevoel weer. ‘Tessa? Wat heeft dit te betekenen? Ga je weg?’ ‘Jake.. Ja, ik ga weg, maar wacht..’ ‘Nee!’ onderbrak hij me. ‘Wil je me nou echt vertellen dat je weg wilde gaan? Zonder iets te zeggen? Zonder afscheid van me te nemen?’ ‘Jake ik wilde het je wel vertellen, maar ik kon het niet. Ik vond het zo moeilijk…’ ‘Moeilijk? Meen je dat nou? Hoe denk je dat ik het vond om je mee te nemen naar de plek van het ongeluk? Dat was ook niet bepaald makkelijk voor mij. Ik dacht dat we eerlijk waren tegen elkaar.’ Inmiddels liepen de tranen over mijn wangen. ‘Het spijt me, er is iets gebeurd, ik kan niet blijven.’ ‘Niets wat jij gedaan kunt hebben is erger dan hetgeen wat jij nu wilde doen.’Ik opende mijn mond open om wat te zeggen, toen ik naast me een luide stem hoorde: ‘Ohhh jawel hoor! Lieve Tessa, waarom vertel jij niet even wat je hebt gedaan?’ Zonder dat ik het merkte was Angelique bij ons komen staan. Haar geschreeuw viel ook Maria en Mike op die meteen onze kant op keken.
Mijn hart ging als een razende tekeer. Ik kon dit niet, ik kon toch niet vertellen wat ik gedaan had? Dat ik verantwoordelijk was voor de dood van de man van Maria? Dat ik degene was die in haar eentje een heel bedrijf naar de klote had geholpen, inclusief alle mensen die er werkten? ‘Nou?’ Angelique trappelde ongeduldig met haar voet op de grond. ‘Vertel jij het of zal ik het doen?’ Mijn ogen gingen van Maria naar Jake, naar Mike en weer terug. ‘Ik… Ikk… Oh het spijt me zo..’ Jake pakte mijn hand: ‘Wat is er gebeurd? Je kunt het gewoon vertellen. Je hoeft je nergens voor te schamen. Misschien kunnen we je helpen.’ Ik liet zijn hand weer los en sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Ik kon het echt niet, ze zouden een hekel aan me hebben en het zou nooit meer goed komen. ‘Zeg vertel je het nou nog? Anders vertel ik het wel.’ hoorde ik Angelique zeggen. ‘Word alsjeblieft niet boos op me..’ zei ik zachtjes tegen Jake. Maria kwam bij me staan: ‘Meisje, je maakt me bang. Wat is er aan de hand?’ Ik ademde diep in en opende mijn mond, maar net toen ik wilde vertellen wat er gebeurd was, hoorde ik Angelique al praten.
‘Maria, vandaag was het de verjaardag van Jacob toch?’ Maria knikte en keek haar vragend aan. ‘Ik weet nog zo goed dat ik wakker werd en ik het nieuws kreeg dat Jacob zelf een einde aan zijn leven had gemaakt. Verschrikkelijk! Ik denk dat niemand het had zien aankomen. In de weken daarna gingen er wat roddels rond, hij zou een rommel hebben gemaakt van de administratie van het hotel, verkeerde investeringen, blabla. Er waren in die tijd een heleboel gedupeerden die allemaal hun spaarcentjes in aandelen van een bepaald veelbelovend bedrijf hadden gestopt. Je hebt ze vast gezien op televisie, mensen die allemaal niet begrepen dat door 1 fout van een werkneemster, een heel bedrijf ten grondde gericht werd.’ Ze stopte even en keek me vals aan. ‘Ik dacht al dat ik je herkende van de foto’s die toen op televisie waren. Alleen had je toen volgens mij blond haar? Ik ben alleen altijd wel benieuwd geweest wat nou de reden was dat je het gedaan hebt. Was je echt de minnares van je baas?’ Ik voelde dat iedereen naar me keek en kon wel door de grond zakken. Ik hoorde Maria zachtjes snikken: ‘Is het waar? Tessa? Zeg alsjeblieft dat het niet waar is?’ Ik keek naar haar en daarna naar Jake. De teleurstelling was van zijn gezicht af te lezen en ik voelde me verschrikkelijk.
Ik knikte: ‘Ja, het is waar. Ik heb een grote fout gemaakt, ik weet nog steeds niet hoe ik het heb gedaan of wat er is gebeurd. Maar doordat ik iets fout heb gedaan is het bedrijf failliet gegaan en zijn duizenden mensen hun geld kwijtgeraakt.’ Ik keek naar de grond en beet op mijn lip. Maria sloeg een hand voor haar mond. ‘Wist je dit Tessa? Hoelang weet je al dat Jacob aandelen van jullie bedrijf had?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik weet het pas sinds vanmorgen, toen je die brief liet lezen. Ik had geen idee, het spijt me zo verschrikkelijk Maria. Echt, ik weet niet wat ik kan doen om het goed te maken.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik wil graag dat je weggaat.’ Ze wendde zich toch Melissa: ‘Jij wist dit, jij werkte ook bij dat bedrijf en jij hebt haar aan ons aangeraden. Hoe kon je dit doen Melis?’ Melissa keek verbaasd naar me en schudde haar hoofd. ‘Ik wist niet dat Jacob dit daarom gedaan had, ik wist zelfs niet eens dat hij aandelen had. Het spijt me echt heel erg, maar ik wist het echt niet.’
Inmiddels stroomden de tranen over de wangen van Maria en mijn hart brak bij die aanblik. ‘Ik heb me nog nooit in mijn leven zo verraden gevoeld als nu. Ik wil dat jullie weggaan en ik wil jullie echt nooit meer zien.’ Ze draaide zich om en liep naar het hotel, Mike en Angelique liepen met haar mee.
Jake bleef staan en keek me aan. Hij had tranen in zijn ogen en ik voelde zijn verdriet. ‘Hoe kon je dit verzwijgen?’ zei hij. ‘Jake, het spijt me verschrikkelijk. Alsjeblieft, laat me het uitleggen.’ Hij schudde zijn hoofd en draaide zich om. ‘Je hoeft niets uit te leggen. Ik denk dat het beter is dat je gewoon gaat.’
Ik keek hoe hij in het donker weg liep, de donkere nacht in. En ik bleef achter met een hart dat in duizenden stukjes gebroken was.
