Lieve Maria, mijn allerliefste vrouw.
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Dit is de zoveelste keer dat ik deze brief wil schrijven maar ik begin steeds opnieuw en de woorden komen er niet goed uit. Toch wil ik dat het goed is, want deze brief bevat de laatste woorden die ik tegen je kan zeggen.
Waarom? Zul je je afvragen. Ik weet het zelf ook niet goed. Ik heb fouten gemaakt. In de afgelopen maanden heb ik ons bedrijf bijna ten grondde gericht en ik weet niet hoe ik het moet oplossen. Het erge is dat jij van niks weet. Jij weet niet wat voor een puinhoop ik ervan gemaakt heb. Hoe ik fouten heb gemaakt met de administratie en daardoor geld ben kwijtgeraakt. Ik wilde het goedmaken, dus ik heb al ons spaargeld geïnvesteerd in een goedlopend bedrijf. Dat bedrijf zou gaan groeien omdat ze net een goede deal hadden gesloten en ik zou binnen een mum van tijd ons spaargeld en meer terugverdienen zodat je er niet achter zou komen.
Maar dat bedrijf maakte geen winst. Iemand intern heeft een fout gemaakt, het is nog groot op het nieuws geweest. Een vrouw die daar werkte wilde haar baas ten grondde richten en dat is haar gelukt want het bedrijf is failliet. En al ons spaargeld is weg. Alles wat we hadden opgebouwd is weg. Allemachtig wat een enorme puinhoop heb ik ervan gemaakt. Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik kan je zo niet onder ogen komen.
Maria ik hou ontzettend veel van je. Voel je niet schuldig want jij hebt niets fout gedaan. Ik ben zo dom geweest. Het spijt me.
Liefs,
Jouw Jacob.
Ik legde de brief neer en zag hoe Maria vragend naar me keek. ‘Ik snap ook niet wat hij bedoeld.’ mompelde ik en ik rende de kantine uit. Ik rende door de keuken en de eetzaal naar de toiletten waar ik een hokje in liep en mijn hele maaginhoud eruit gooide. Toen er niets meer kwam liet ik mezelf op de grond zakken en barstte ik in huilen uit. Het kon niet anders dan dat die brief over mij ging. Ik was verantwoordelijk voor de dood van de man van Maria en het verdriet dat ze om hem had gehad. Ik had al een tijdje niet gedacht aan de fout die ik had gemaakt, natuurlijk kwam het gisteren even boven toen ik het er met Melissa over had, maar verder had ik er niet zoveel meer over na gedacht. Toch was het overheersende schuldgevoel nu in één keer weer terug. Hoe moest ik Maria nu onder ogen komen? Ik hoorde de deur van de toiletruimte opengaan en hield me stil. Ik hoorde voetstappen naar het toilet naast me gaan en wachtte tot de deur op slot ging. Snel ging ik staan en liep ik naar de wastafel, waar ik wat koud water in mijn gezicht spatte. Ik hoorde de deur achter me open gaan en wilde het toilet uitlopen, maar zag Angelique ineens achter me staan.
Ze keek naar mijn betraande gezicht en rolde met haar ogen. ‘Wat jank je nou? Heeft hij je eindelijk gedumpt?’ Ik schudde met mijn hoofd. ‘Nee, dat heeft hij niet. Laat me met rust.’ Ze pakte mijn arm beet en grijnsde gemeen. ‘Ik laat je pas met rust wanneer je Jake met rust laat en weer naar die stad van je gaat. Ben ik soms niet duidelijk genoeg geweest?’ Ze wees naar mijn enkel waar het grote litteken van de operatie nog zichtbaar was. Ik rukte mijn arm los en liep naar de deur. Angelique was sneller dan ik en duwde de deur snel dicht. ‘Je kunt niet voor me vluchten. Jij verbergt iets en ik zal erachter komen wat het is en daarna doe ik alles om je kapot te maken. Mensen zoals jij willen we hier niet.’ Ik pakte de deurklink beet en trok de deur open. ‘Je doet maar.’ beet ik haar toe.
Snel liep ik naar mijn kantoor waar ik me over mijn werk boog. Ik moest nu zo snel mogelijk alles afmaken waar ik mee bezig was en dan vertrekken. Maria mocht er nooit achterkomen dat ik verantwoordelijk was voor de dood van haar man. Ze zou me nooit vergeven en ze was juist zo goed voor me geweest. Het lukte me niet helemaal goed om me te concentreren, maar het werk vorderde snel. Als ik op dit tempo door zou werken zou ik dit weekend al weg kunnen gaan. Dan was alles zo goed als op orde en kon Maria het zelf bijhouden met het makkelijke boekhoudprogramma dat ik op de computer had gezet. Er moesten nog wat laatste betalingen binnen komen, nog een paar overzichten moesten er gemaakt worden en er moesten nog een paar orders doorgevoerd worden. Ik werkte niet zo uitgebreid als normaal, maar op deze manier ging het veel sneller en aangezien ik hier niet kon blijven, was het van groot belang dat het af zou komen.
Rond 1 uur kwam Melissa mijn kantoor binnenlopen met een paar broodjes en een kop koffie. Ze ging tegenover me zitten aan mijn bureau en zette de dampende koffie voor mijn neus neer. Ineens besefte ik me dat Jacob ook familie van haar geweest was, hoe kon ik dit nou ooit aan haar uitleggen? Ik tikte driftig door en negeerde het feit dat ze met haar ogen rolde terwijl ze voor me zat. ‘Tess??? Halloooo ik zit hier. Kun je even stoppen met tikken en wat met me eten? Hoezo heb je het ineens zo druk? Ik ga dit weekend weer naar huis en dan zie ik je weer maanden niet.’ Ik stopte met tikken en keek haar aan. Ze trok haar wenkbrauw op alsof ze op een antwoord zat te wachten en ik wist dat ik snel een smoes moest verzinnen. Ongeduldig sloeg ze haar armen over elkaar: ‘Nou?’ Ik opende mijn mond om iets te zeggen toen mijn telefoon ineens piepte. Er kwam een berichtje binnen van een nummer dat ik niet kende en op het hoofdscherm zag ik de woorden:
‘Ik weet wat je verborgen houdt.’
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
Lees ook mijn andere verhalen:
