Ik keek rond in de slaapkamer en realiseerde me ineens dat dit ook haar slaapkamer was. Dit was haar huis geweest, zij had hier onder die dekens geslapen. Ik voelde me zo’n ontzettende indringer, dat ik ineens niets liever wilde dan weg uit dat huis. Snel liep ik naar de keuken waar ik mijn kleding weer aan deed en daarna snelde ik weer naar het hotel. Melissa zat al op me te wachten in het restaurant en zwaaide toen ze me zag. ‘Waar was je nou? Leuk hoor, ik kom hier voor jou naartoe en jij gaat er steeds met die cowboy vandoor.’ Ik zuchtte en ging bij haar aan tafel zitten, terwijl ik met moeite mijn tranen in kon houden. Maar ik kon mijn vriendin niet voor de gek houden. ‘Jeetje Tessa, wat is er aan de hand? Heb ik iets verkeerd gezegd?’ Ze legde een hand op mijn arm en ik vertelde over Jake, over Juliette en over het ongeluk. ‘Oh Melissa, ik weet niet wat ik moet. Ik was net bij hem en ik voelde ze zo’n indringer. Het is net alsof ik verliefd ben op een man die nog getrouwd is en die nog een andere vrouw heeft. Ik weet dat het onzin is, want ze is er niet meer. Maar ik voel me zo verschrikkelijk schuldig tegenover haar.
Ze schonk wat wijn uit de fles die voor ons op tafel stond in het glas voor me en wachtte tot ik een slok genomen had. ‘Tess, ik snap echt dat je je zo voelt, maar je moet het niet zo zien. Hij zou echt niet zomaar iets met een ander beginnen als hij nog niet over zijn vrouw heen zou zijn. Je moet eens zien hoe hij naar je kijkt, hij is stapelverliefd op je.’ ‘Maar..’ stribbelde ik tegen. ‘Nee Tessa, je gaat nu gewoon eens genieten. De afgelopen jaren heb je niet anders gedaan dan werken, werken en nog eens werken. Je hebt dit gewoon verdiend. Ik snap best dat je je schuldig voelt, maar dat is nergens voor nodig. Als ze echt van hem hield dan zou ze het hem juist gunnen om weer gelukkig te zijn.’ Ik knikte, hoewel het niet goed voelde, had ze ergens wel gelijk. Als het voor hem goed voelde, wie was ik dan om het af te kappen? Samen dronken we nog wat en daarna pikte Melissa nog een fles wijn uit de keuken, die we meenamen naar het strand. Het was weer eens gezellig zoals onze avonden vroeger toen we net vriendinnen waren. Voordat ik alleen maar aan het werk was en nooit meer tijd voor haar had. Melissa had gelijk. Ik had me de afgelopen jaren zo ontzettend weggecijferd voor mijn werk. Dag en nacht was ik aan het werk geweest en nooit had ik de tijd genomen om iets voor mezelf te doen of om iemand te leren kennen. Dat had niet aan de mannen gelegen, want tijdens die spaarzame keren dat ik eens in de stad was om wat leuks te doen, had ik altijd genoeg aandacht gekregen. Maar ik had het altijd afgekaatst, ik had het te druk met mijn werk en had totaal geen behoefte aan een relatie naast mijn toch al drukke leven. Natuurlijk vond ik het wel vervelend om altijd maar alleen te zijn. Vooral tijdens de feestdagen werd ik vaak genoeg met mijn neus op de feiten gedrukt wanneer ik zag hoe mijn zus met haar kinderen en man tijdens het kerstdiner bij mijn ouders aan de eettafel zaten en hoe mijn moeder elke keer teleurgesteld was dat ik weer geen man had meegenomen. Hoe ik me altijd afzonderde in een hoekje op de bank en vertelde over mijn geweldige drukke leven in de stad terwijl ik niets liever wilde dan ware liefde vinden en een gezin voor mezelf hebben.
Ik besefte me ineens hoe ontzettend mijn leven veranderd was. Natuurlijk hield ik altijd van mijn drukke leven in de stad, ik had er mijn hele leven gewoond en was gewend aan het feit dat het daar nooit stil was. Dag en nacht was er geluid, drukte, felle lichten en lawaai. In het begin, toen ik hier net woonde, had ik echt even moeten wennen aan de stilte. Zo erg dat ik af en toe wakker had gelegen omdat ik gewoon niet kon slapen omdat het zo stil was. En dat ik toen ik eindelijk sliep ik wakker schrok van elke krekel die een geluidje maakte en vervolgens uren wakker lag.
Maar inmiddels was ik hier helemaal gewend. Ik genoot van de stilte, de rust, de frisse geur van het bos. Hoewel ik mijn hele leven in de stad had gewoond, voelde het alsof ik hier thuis was. Ik woonde hier nog maar een paar maanden, maar ik kende iedereen in het dorp wel van naam of gezicht. In het begin had ik het heel erg raar gevonden dat iedereen je groette op straat en een praatje wilde maken, maar nu vond ik dat zo leuk! Ik had hier nu al meer mensen begroet en leren kennen dan tijdens al die jaren dat ik in de grote stad had gewoond.
Melissa verdeelde het laatste beetje wijn over de plastic bekertjes en proostte met me. ‘Hoelang denk je eigenlijk dat je hier nog nodig hebt? Ik kan aan mijn baas vragen of hij nog op zoek is naar meer mensen?’ Ik knikte en luisterde hoe ze vertelde over haar werk en haar collega’s. Vroeger zou ik zo’n kans meteen aangegrepen hebben. De drang om hogerop te komen en promotie te maken was altijd ontzettend groot geweest. Maar nu kon het me niets meer schelen. Ik had nu werk en hoewel ik bijna klaar was met de klus waarom ik hier kwam en Mike en Maria me dus binnenkort niet meer nodig zouden hebben, hoopte ik heel erg dat ik toch nog zou mogen blijven. Ik hoorde gegaap naast me en zei dat het misschien een goed idee zou zijn om naar bed te gaan. We liepen samen het hotel weer in en wensten elkaar welterusten.
De volgende dag werd ik vroeg wakker en liep ik door de keuken naar de personeelskantine waar ik Maria aan de koffietafel zag zitten. Ik schonk wat koffie in en schoof naast haar aan aan de tafel. Normaal gesproken begroette ze me altijd heel vrolijk en begon ze meteen met kletsen zodra ze me zag, maar nu kwam er alleen een zachte ‘Goedemorgen’ uit. ‘Maria? Gaat alles wel goed? Is er iets gebeurd?’ Ze zuchtte en schudde haar hoofd. ‘Ik heb je vertelt over mijn man Jacob toch? Dat hij is overleden? Vandaag zou hij 60 geworden zijn.’ Ik slikte en sloeg een arm om haar heen. ‘Jeetje wat vreselijk. Ik kan me heel goed voorstellen dat je zo verdrietig bent.’ Ze knikte en nam nog een slokje van haar koffie. ‘Het is allemaal zo plotseling gegaan. Het ene moment was alles goed en was hij er nog en het volgende moment kon hij het leven niet meer aan en stond ik er ineens alleen voor. Ik snap nog steeds niet waarom hij het gedaan heeft.’ Ik schrok van haar woorden. ‘Heeft hij zelf een einde aan zijn leven gemaakt?’ Ze zuchtte: ‘Ja, ik zal je de details besparen, maar hij heeft het inderdaad zelf gedaan. Hij heeft een afscheidsbrief achtergelaten waarin hij wat vertelt over een slechte investering en dat hij er een puinhoop van gemaakt heeft. Maar het is zo warrig allemaal dat ik er niets van snap. Nog steeds niet.’ Ze stond op en pakte haar tas waar ze een papier uithaalde. ‘Hier, als je wil mag je hem lezen. Misschien dat het voor iemand die hem niet kende wel duidelijk is wat hij bedoelde.’
Ik pakte de brief aan en begon te lezen. En terwijl ik dat deed begon mijn hart steeds sneller te kloppen. Dit kon toch niet waar zijn?
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
Lees ook mijn andere verhalen:
