Het was afgezien van het geluid van de radio die zachtjes aanstond en het gebrom van de motor doodstil in de auto. Ik had geen horloge om, dus ik wist niet hoe laat het was, maar het voelde alsof we al minstens een uur aan het rijden waren. Ik had een paar keer geprobeerd moed te verzamelen om hem te vragen waar we naartoe gingen, maar hij wilde het vast niet voor niets laten zien. Anders had hij het wel gewoon meteen vertelt. We reden door allerlei dorpjes en door de stad waar het ziekenhuis stond. Toen we de stad weer uitreden, sloeg hij rechtsaf en reden we een soort landweggetje op met allemaal boerderijen. Aan het einde van het weggetje stonden een paar grote bomen waarvan er eentje helemaal kapot was. Ik keek er naar en terwijl ik me afvroeg wat er gebeurd zou zijn, stopte Jake de auto in de berm. Hij pakte het stuur met beide handen beet en zuchtte. Daarna stapte hij de auto uit en liep hij achter de auto langs om mijn portier open te maken en me uit de hoge auto te helpen. Hij pakte mijn hand en samen liepen we naar de boom toe. Ik zag een bordje bij de boom staan en ineens wist ik waarom we hier waren. Hij liet mijn hand even los en terwijl hij knielde streek hij het lange gras een beetje aan de kant. ‘Ik ben hier niet meer geweest sinds het ongeluk.’ zei hij zachtjes. Ik legde mijn hand op zijn schouder en las de woorden op het bordje.
Juliette
-Verdriet is de prijs van grote liefde-
Jake liep naar het bankje dat een stukje verderop stond en ging zitten. Ik ging naast hem zitten en sloeg een arm om hem heen. ‘Sorry, ik weet ook niet waarom ik je hiermee naartoe genomen heb. Het was afgelopen week twee jaar geleden dat we dit ongeluk kregen en ik had even heel veel aan mijn hoofd.’ Hij pakte mijn hand en ik kneep er zachtjes in. ‘Het geeft niet, ik begrijp heel erg goed dat je even iets anders aan je hoofd had. Het spijt mij juist dat ik er niet voor je kon zijn en boos op je was.’ Hij knikte zachtjes en keek naar het bordje daar tussen de bomen. De grote boom was flink gehavend, de hele boomschors was eraf en er miste een groot stuk uit. Het moest een enorme klap zijn geweest en het was een wonder dat Jake het wel overleefd had. Ik moest me ontzettend inhouden om niet te gaan huilen. Het voelde toch op de één of andere manier een beetje gek om hier met Jake te zijn. Dit was de plaats waar hij voor het laatst met zijn vrouw samen was en na al die tijd was hij hier nu met mij. Ik voelde me schuldig tegenover zijn vrouw, alsof ik hem nu ingepikt had en alsof het voor mij nu heel erg ongepast was om hier te zijn. ‘Jake?’ vroeg ik zachtjes. ‘Waarom heb je mij hiermee naartoe genomen?’ Hij ging rechtop zitten en haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het niet. Ik voel me bij jou hetzelfde als hoe ik me bij haar voelde. Dat heb ik de afgelopen twee jaar nog niet bij iemand anders gehad. Ik had ineens de behoefte om hier naartoe te gaan, terwijl ik hier niet meer ben geweest sinds het ongeluk. Zelfs niet toen ze dat bordje plaatsten.’ Ergens was ik heel blij dat hij me zo vertrouwde en dat het van zijn kant zo goed voelde. Maar toch bleef dat schuldgevoel. ‘Mag ik vragen wat er gebeurd is?’ Hij knikte en begon te vertellen.
‘Ik zal bij het begin beginnen. Toen ik 22 was vertrokken mijn ouders naar het buitenland om voor een goede doelen organisatie te gaan werken. Ze lieten de manege aan mij over en ik was vastbesloten er iets van te maken. Maar de paarden die er nog waren waren oud en niet echt meer geschikt voor dit werk. Toen ik naar de paardenfokker ging die een dorp verderop zat, deed er een meisje met blond haar open en ik was meteen verliefd op haar. Een jaar na de eerste ontmoeting waren we getrouwd en liep de manege beter dan ooit. Drie jaar daarna reden we op een zondag terug naar huis. Het was een hele warme zomerdag en we waren een paar dagen weggeweest om onze trouwdag te vieren. Ik weet niet eens meer waar het over ging, maar we kregen ruzie en in de paar seconden dat ik was afgeleid door iets dat ze zei, kwam er een tractor uit deze weg gereden. Ik zag de lampen en gaf een ruk aan het stuur, maar kon niet voorkomen dat de tractor ons een duw gaf en de auto over de kop rolde en tegen die boom aan vloog. Uren later werd ik wakker in het ziekenhuis en het eerste wat ik wilde weten was hoe het met mijn vrouw ging. De artsen bleven maar treuzelen en herhalen dat het zo bijzonder was dat ik er niets aan over gehouden had. Ik weet nog zo goed dat de arts die die avond dienst had zei dat ‘Niemand zo’n ongeluk zou overleven en dat ik een engeltje op mijn schouder gehad moet hebben.’ Na nog een keer aandringen, werd ik in een rolstoel gezet en naar haar toe gebracht. Ze lag aan allerlei slangetjes en was zo opgezet dat ik haar bijna niet herkende. Toen ik aan de arts vroeg hoeveel kans er was dat ze dit zou overleven, gaf hij aan dat die kans nihil was en dat het een kwestie van uren was. Ze was er eigenlijk al niet meer.’
Hij slikte en zijn stem brak een beetje. Ik vond het zo knap hoe hij dit allemaal vertelde. Hoe verschrikkelijk moet het voor hem geweest zijn dat zijn vrouw daar lag en dat hij gewoon compleet machteloos was. Hij liet mijn hand los en voelde in zijn zak. Hij haalde er een klein roze beertje uit en keek ernaar. ‘We waren er net achter gekomen dat ze zwanger was. Tijdens ons weekendje weg kocht ik dit beertje omdat ik er van overtuigd was dat het een meisje zou worden. Ik wilde het aan haar geven als we thuis kwamen, maar ze kwam nooit meer thuis.’ Ik kon mijn tranen niet meer inhouden en ze stroomden over mijn wangen. ‘Jeetje Jake, wat verschrikkelijk. Het spijt me zo ontzettend dat je dit hebt moeten meemaken.’ Hij veegde een traan van zijn wang en glimlachte. ‘Niemand wist dat ze zwanger was en ik heb het ook nooit aan iemand vertelt om het niet nog pijnlijker te maken. Maar ik weet niet wat het is. Vanaf het eerste moment dat ik jou zag voelde het gewoon goed.’ Hij liet me los en stond op. Langzaam liep hij naar het bordje toe en bukte. Hij zette het beertje tussen het hoge gras tegen het bordje aan en legde zijn hand even op het bordje terwijl hij wat fluisterde. Daarna liep hij weer terug naar de auto.
Samen reden we weer terug naar huis en opnieuw overheerste de stilte. Maar het was net alsof datgene wat tussen ons in gestaan had nu verdwenen was.
