Een nieuw begin | Hoofdstuk 12.

‘Auuuwww!’ Een felle pijnscheut ging door mijn been en meteen kwam er een verpleegster binnen.’Ik denk dat je pijnstiller is uitgewerkt, ik zal er nog even een beetje bij spuiten. Ze rommelde wat in de kast en spoot met een spuitje wat vloeistof in mijn infuus. ‘Alles is goed gegaan hoor, je zult nog wel een tijdje niet kunnen lopen, maar je enkel zal wel weer netjes herstellen.’ Ik kwam een klein beetje overeind en keek om me heen of ik Jake ergens zag. ‘Je vriend is eventjes naar huis om wat spulletjes voor je te halen. Ik denk dat hij zo wel terug is.’ Ik wilde tegensputteren dat hij mijn vriend niet was, maar de verpleegster liep de deur al weer uit. Ik tilde de deken een stukje op en zag hoe mijn been tot mijn knie in het gips zat. Fijn, dat kon er ook nog wel bij. Het werd eindelijk mooi weer en nu zat ik minimaal 6 weken in het gips. Ik pakte mijn telefoon van het nachtkastje en belde Melissa. Na een paar keer overgaan nam ze op.

‘Heee Tess! Jeetje dat is lang geleden! Hoe is het met je?’ Ik vertelde haar wat er gebeurd was en dat ik in het ziekenhuis lag. ‘Heb jij weer, wat een brokkenpiloot ben je ook!’ lachte ze. ‘Ik hoorde van Maria dat je aan het aanpappen bent met de buurman?’ Meteen voelde ik dat ik rood werd. ‘Uhh, nou hij is wel heel erg leuk ja. Maar ik maak geen kans bij zo’n man joh.’ Ik hoorde haar weer lachen ‘Ahh jawel! Gooi gewoon al je charmes in de strijd en dan komt het vast goed! He ik moet weer aan het werk, maar ik kom je binnenkort even opzoeken is dat goed?’ Ik nam afscheid van haar en legde mijn telefoon weer op het nachtkastje. Ik hoorde wat gegrinnik en ik zag Jake in de deuropening staan. Hij leunde nonchalant tegen de deurpost en schudde lachend met zijn hoofd. Ik voelde dat ik rood werd en schaamde me dood . ‘Uhh, hoeveel heb je precies gehoord?’ zei ik zachtjes. ‘Oh niet zoveel hoor.’ lachte hij. Hij kwam wat dichterbij en ging op de stoel naast het bed zitten. ‘Hoe voel je je? Heb je veel pijn?’ vroeg hij ineens ernstig. ‘Hmm nee het valt mee, maar het is nog wat verdoofd door de pijnstillers.’ Hij wreef over zijn kin en dacht na. ‘Ik heb even met Angelique gepraat, zij is de eigenaresse van het dierenpension aan de andere kant van het bos. Er waren gisteren inderdaad twee grote honden ontsnapt, dus ik denk dat dat de honden zijn die jij hebt gezien. Ze zijn inmiddels weer gevangen en ik moest je beterschap wensen.’ ‘Angelique? Wie is dat?’ vroeg ik. De naam kwam me wel bekend voor, maar ik wist zo snel niet meer waarvan. ‘Angelique was de oudere zus van mijn vrouw.’ zei hij zachtjes. Ik slikte, ‘Sorry Jake.. ik..’ Hij legde een hand op mijn hand en zei: ‘Geen sorry, het geeft niet.’ Ik voelde de warmte van zijn ruwe huid op de mijne en wilde net zijn hand beetpakken toen hij omhoog kwam en zich naar me toe boog. Hij bracht zijn gezicht naar het mijne en kuste me zachtjes. Het was zonder twijfel de heerlijkste kus die ik in mijn leven had gehad. Hij keek me lachend aan en fluisterde zachtjes: ‘Dat wilde ik al doen sinds het moment dat ik je bij het meer zag.’ Ik bloosde weer en lachte. ‘Nou, ik vind het helemaal niet erg hoor.Je mag het best nog eens doen’ Ik schaamde me dood, wat was dat nou weer voor domme opmerking? Maar hij lachte er gelukkig om en hij kuste me nogmaals, dit keer langer en zachter. Ik wilde dat hij niet zou stoppen en legde mijn hand op zijn wang. Zachtjes liet hij zijn vingers over mijn hals gaan. Zijn vingers lieten een spoor van tintelingen achter waar mijn hele lichaam op reageerde.

Iemand kuchte en we schrokken beide op. Maria en Mike stonden in de deuropening en de verbazing was van hun gezichten af te lezen. Jake lachte en ging weer zitten en ik wilde het liefst de dekens over mijn hoofd trekken van schaamte. ‘Ik dacht dat we je wel even op konden vrolijken met ons bezoek omdat je je vast verveelde, maar zo te zien valt dat best mee.’ lachte Maria. Ondertussen lag Jake in een deuk en ik kon wel door de grond zakken. Gelukkig begonnen ze snel over iets anders, want zo ongemakkelijk had ik me al in geen tijden gevoeld. Ze vroegen naar mijn wandeling, naar de honden en naar mijn val. Jake vertelde ze over de ontsnapping van de honden en terwijl hun aan het praten waren, deed ik mijn best om wakker te blijven. Uiteindelijk kwam er een verpleegster binnen die aangaf dat het wel eerst tijd werd voor mij om even te rusten en dat ik als ik me morgen goed voelde dat ik naar huis mocht. Ik nam afscheid van Mike en Maria en toen Jake wegging knipoogde hij naar me.

Uiteindelijk moest ik nog 2 dagen in het ziekenhuis blijven voor ik weer naar huis mocht. Mike kwam me uit het ziekenhuis halen en aangezien ik de eerste tijd in een rolstoel zou zitten, hadden ze die voor me geleend. Het hotel was niet echt rolstoeltoegankelijk en bovendien was de lift erg smal, waardoor het erg lastig was om naar mijn kamer te gaan. Maria liet daarom een bed in mijn kantoor neerzetten en zo kwam ik ineens hele dagen mijn kantoor niet meer uit. Gek genoeg zag ik Jake nog amper sinds de kus. Maria zei dat hij het heel druk had met het trainen van een paar nieuwe paarden zodat daarop ook lessen gegeven konden worden, maar ergens had ik het gevoel dat hij me aan het ontlopen was. Toen na 3 weken mijn gewone gips eraf mocht en ik loopgips kreeg, lukte het me om door de smalle deur van mijn kantoor te lopen en op de veranda te gaan zitten. Zelfs in de schaduw was het ontzettend warm en ik voelde mijn been gewoon zweten onder het gips. Ondanks de temperaturen, durfde ik nu geen korte broek te dragen. Douchen met dat been was lastig en hoewel ik steeds druk aan het plukken was met een pincet, zag ik regelmatig dikke zwarte stoppels op mijn been. Gelukkig had ik wel een lange maxi jurk ingepakt die goed van pas kwam met dit weer. Ik wilde net een slokje van mijn thee nemen toen ik een vaag bekend iemand naar me toe zag lopen. Ik herkende haar niet direct, maar toen ze me gedag zei herkende ik haar stem. ‘Ik geloof dat we even moeten praten.’ zei ze en zonder het te vragen, schoof ze een stoel bij de tafel vandaan en ging erop zitten. ‘Ehh, waarom? Ik ken je niet volgens mij?’ zei ik onverschillig. Ze rolde met haar ogen. ‘Ik heet Angelique. Ik ben de schoonzus van Jake en ik geloof dat jij hem wel heel goed kent toch?’ Ik voelde dat ik rood aan liep en knikte. ‘Ja, ik ken hem wel. Hij woont hiernaast en ik zie hem regelmatig.’ Ze boog zich naar me toe en keek snel om zich heen of niemand haar kon horen.

‘Ik weet dat je Jake leuk vindt, maar ik wil dat je hem met rust laat. Hij verdiend een stuk beter dan zo’n sloerie als jij. Ik waarschuw je, als ik ooit nog eens zie dat je met hem praat of bij hem in de buurt komt, dan zorg ik dat je iets veel ergers overkomt dan een gebroken enkel.’