‘Tess? Kom je ook nog naar de borrel straks?’ Mijn collega Melissa stak haar hoofd om de hoek van de deurpost van mijn kantoor en ik hoorde haar voet ongeduldig op de vloer tikken. Zonder mijn hoofd om te draaien mompelde ik knikkend een ‘tot straks’ en typte verder. Ik hoorde haar zuchten en daarna sloot ze mijn deur weer. Daar zat ik dan, helemaal alleen op de afdeling. Ik hoorde het geroezemoes van mijn andere collega’s uitsterven en zag door het raampje boven mijn deur dat de lichten uit gingen. Ik keek op mijn horloge en zag dat ik allang vrij was, maar ik kon nog lang niet naar huis. Mijn collega’s noemden me altijd: ‘Tessa de eeuwige workaholic.’ en ik geloofde dat het op dit moment nog waar was ook. Ik deed al jaren niets anders dan werken, werken en nog eens werken en hield mijn collega’s voor dat ik zo ontzettend veel tijd op kantoor doorbracht omdat ik mijn werk zo leuk vond. Weken van 60 + uur waren voor mij geen uitzondering. Echter, in werkelijkheid had ik een hekel aan mijn baan, maar ik kon het me niet veroorloven om minder te gaan werken.
Mijn ogen begonnen inmiddels zeer te doen van het staren naar het scherm en ik had een zere rug van het de hele dagen dezelfde houding zitten, maar ik moest en zou dit afmaken. Uren verstreken terwijl ik op mijn laptop verslagen typte, mappen doorbladerde en dingen aanstreepte. Ik werkte zo hard door dat ik niet eens door had dat het langzaam donker werd buiten. Pas toen de schoonmaakster me op mijn schouder tikte met de mededeling dat het echt tijd was om te vertrekken omdat ze af moest sluiten, merkte ik op dat het al 10 uur in de avond was. Snel propte ik de drie overgebleven mappen met werk samen met mijn laptop in mijn tas en haastte me naar de lift. Misschien als ik snel zou zijn dat ik het feestje nog zou halen. Met mijn jas nog open en mijn loodzware tas over mijn schouder rende ik naar het restaurant twee straten verder. Op straat werd ik nagestaard door alle mensen die er liepen. Het was natuurlijk ook wel een beetje een gek gezicht dat een vrouw, met 5 graden onder nul, buiten met een korte rok en haar jas wijdopen over straat rende.Verontschuldigend wurmde ik me tussen de mensen op straat door en was blij toen ik eindelijk het restaurant aan het einde van de straat zag verschijnen.
Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik de tijd was vergeten. Een collega van ons gaf een afscheidsfeestje omdat ze een nieuwe baan had gevonden en ik had Melissa beloofd dat ik er uiterlijk om 7 uur zou zijn, wat inmiddels dus al ruim 3 uur geleden was. Eindelijk liep ik het restaurant naar binnen en keek in de zaal rond of ik mijn collega’s nog zag, In de verste hoek zag ik een bekend gezicht boos naar me kijken en ik zag ook zag ik dat het feestje inmiddels al afgelopen was, wat ongetwijfeld de reden voor de boze blik was. Er zaten slechts nog twee personen aan de tafel. ‘Kijk eens wie daar aan komt lopen, was je verdwaald?’ vroeg Lucas, de enige mannelijke collega waar ik een beetje mee op kon schieten. ‘ Sorry sorry! Ik was aan het werk en ik was helemaal de tijd vergeten!’ zei ik terwijl ik aanschoof, Melissa pakte een schoon glas van de verlaten plek naast haar en schonk het laatste restje uit de fles wijn die voor haar stond erin. ‘We werken allebei op dezelfde afdeling als jij en ik weet dat je het heel erg druk hebt, maar je kunt ons niet elke keer laten zitten Tess..’ zei ze terwijl ze het glas naar mij toe schoof. Ik nam een slokje en wreef vermoeid in mijn ogen. ‘ Het spijt me echt heel erg. Maar ik moet echt nog zo ontzettend veel doen. Ik mag geen fouten meer maken, als ik nog één fout maak dan ben ik mijn baan kwijt.’ Lucas keek me aan en zuchtte, ‘Gerard snapt het echt wel als je niet elke avond tot tien uur op kantoor kunt blijven hoor.’ Ik mompelde wat en knikte, dat gold misschien voor hun, maar voor mij was het een ander verhaal. Gerard had al een hekel aan me en het leek alsof ik niets goed bij hem kon doen. Elk foutje dat ik maakte werd eindeloos uitvergroot en aangedikt en hij had me al meerdere keren gewaarschuwd dat ik geen fouten meer mocht maken. Bovendien was ik de enige van ons drietjes die deze baan ook echt nodig had. Ik had niet net zoals Lucas een flinke erfenis gehad of net zoals Melissa ouders die zo nu en dan eens bijsprongen. Al het geld dat ik verdiende ging op aan de huur van mijn appartement, eten en wat ik kon sparen, legde ik allemaal aan de kant. Gelukkig leken ze me het al snel te vergeven. Na nog een drankje besloot ik maar naar huis te gaan, terwijl zij de stad in gingen. Het feestje werd kennelijk ergens anders doorgezet op een plek waar ik niet voor uitgenodigd was. Iets waar ik me in de eerste jaren dat ik dit werk had gedaan heel druk over had gemaakt, maar inmiddels had ik me erbij neergelegd. Ik kon ook niet verwachten dat ik een goede band met mensen zou opbouwen als ze me nooit zagen en ik nooit ergens aan mee deed.
Ik was die ochtend met de bus naar mijn werk gegaan omdat ik er van uit ging dat ik na het feestje met Melissa mee naar huis zou gaan, maar nu baalde ik best wel heel erg dat ik niet met de auto was gegaan. Inmiddels was het nog kouder buiten en bibberend begon ik in de richting van mijn huis te lopen. Ik woonde in een piepklein appartementje dat ik al sinds mijn studie huurde. Melissa grapte altijd dat een hotelkamer nog groter was en stiekem had ze daar ook wel een beetje gelijk in. Mijn ‘huis’ was zo klein dat mijn bed tegelijkertijd een slaapbank was en mijn nachtkastje ook dienst deed als salon en eettafel. Ik was dol op koken, maar mijn keuken was te klein voor een gasstel en daarom hield ik het maar bij magnetron maaltijden. De enige reden dat ik in het piepkleine appartementje bleef, was dat ik een prachtig uitzicht had. Vanuit het grote raam naast mijn bed kon ik de hele stad zien. In de ochtend voor ik naar mijn werk ging kon ik er enorm van genieten om op mijn vensterbank te gaan zitten met een kopje thee en te kijken hoe de stad langzaam ontwaakte. Hoe er overal lampjes aangingen en het verkeer op gang kwam in de straat onder me.
Helemaal uitgeput kwam ik om iets over twaalven bij mijn huis aan. Onderweg had ik nog een paar keer geprobeerd om een taxi aan te houden maar niemand had op mijn uitgestoken hand gereageerd.
Ik pakte mijn laptop uit mijn tas en terwijl hij opstartte, zocht ik in de kast naar iets te eten. Mijn kasten waren vrijwel leeg door het gebrek aan tijd om boodschappen te doen, maar ik vond nog een pakje stroopwafels en een halve fles wijn die samen met een halve appel uit de koelkast voor een prima uitgebalanceerde maaltijd zorgden. Oké, totaal niet dus, maar ik had al sinds de lunch niks meer gegeten en ik barstte van de honger. Met mijn karige maaltijd ging ik achter mijn laptop zitten en ging weer aan het werk. Ik merkte dat mijn ogen steeds vaker dichtvielen van vermoeidheid en dat ik steeds vreemdere dingen typte die totaal niet leken op de dingen die er op het scherm zouden moeten staan. Ik opende een map waarin een contract stond dat ik nog moest aanvullen en versturen en kopieerde het adres uit een mail die mijn baas me die middag had gestuurd. Toen ik echt begon te knikkebollen drukte ik nog snel op verzenden en klapte mijn laptop dicht.
Morgen was er weer een dag en dan kon ik de paar kleine dingetjes die ik nog moest doen wel afmaken.
Terwijl ik in slaap viel met het gevoel dat ik mijn werk eindelijk af had, had ik in werkelijkheid een enorme fout gemaakt. Eentje die me mijn baan zou kosten.
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
Lees ook mijn andere verhalen:
