Een hoofdstuk afgesloten…

Laat ik maar beginnen met zeggen dat de afgelopen paar maanden heel erg moeilijk waren. Degenen die mijn blog vaker bezoeken merkten vast dat er soms een paar dagen achter elkaar niets online stond en dat was met een goede reden. Er zijn een heleboel dingen die ik belangrijker vind dan bloggen en mijn gezin is daar 1 van. Dus de afgelopen tijd lag mijn focus daar.

Het 10 minuten gesprek.

Eind vorig jaar kregen we na een oudergesprek te horen dat Maxim niet goed mee kon komen op school. Nu is dat voor ouders sowieso nooit leuk om te horen, maar voor Maxim zou dit inhouden dat hij naar het speciaal onderwijs zou moeten, iets waar we aanvankelijk totaal niet achter stonden. ( Geen enkele ouder staat te juichen wanneer zijn kind daar naartoe moet toch?) Vooral vanwege de ontzettend lange weg die we begaan hadden om hem op een goede basis school te krijgen, voelde het voor ons een beetje als falen dat het toch niet gelukt was.

Naar de basisschool.

Toen Maxim ongeveer 1,5 was, begon het ons en zijn omgeving op te vallen dat hij wat achterliep op andere kindjes, waar andere kinderen hun kleine achterstandjes wel inhalen, leek bij Maxim de afstand eerst groter te worden, waarna hij weer een grote sprong maakte, maar het was nooit zoals het zijn moet. Uiteindelijk heeft hij een heleboel onderzoeken en testen gehad, waar uiteindelijk vlak voor zij 4e verjaardag uit kwam dat hij een positief advies voor een gewone openbare basisschool had.

Ik weet nog precies hoe ontzettend blij ik was: ‘Zie je wel? Dan hadden we toch gelijk! Hij is niet anders dan andere kinderen!’ Eigenlijk hielden we vooral onszelf voor de gek, want een advies dat je kind iets kan, wil niet zeggen dat dat dan ook meteen de beste keuze voor hem is.

Eenmaal op de basisschool maakte hij grote sprongen en hoewel het vreselijk vermoeiend voor hem was om steeds zo ontzettend veel indrukken te verwerken en zoveel te onthouden en te leren, zagen we hem met de dag groeien en waren we waanzinnig trots op de sprongen die hij maakte. Je snapt vast wel dat het bericht dat het ineens niet goed ging best wel als een schok kwam.

Na afloop van dat bericht hebben we heel veel gepraat en nagedacht. Eerst waren we het er totaal niet mee eens, konden ze op school niet wat meer voor hem doen? Vonden ze hem niet gewoon lastig omdat hij wat minder goed presteerde? Maar nee, hoe meer we erover nadachten, des te meer waren we het erover eens dat we hem ontzettend tekort deden als we hem op een school zouden laten waar hij altijd ‘anders’ zou zijn en niet zou kunnen meekomen.

Zo kwam hij thuis na een ochtend school, grote wallen en vreselijk moe en overprikkeld.

Toch naar het speciaal onderwijs.

En in de afgelopen maanden bleek dat we gelijk hadden, Maxim ging met steeds meer tegenzin naar school, kwam huilend thuis, sliep snachts amper en was veel boos. Totaal niet de lieve, vrolijke jongen die wij kenden. Het brak mijn hart om hem zo te zien, hij zat zo verschrikkelijk met zichzelf in de knoop dat ik hem het liefst gewoon bij me wilde houden en hem wilde afschermen voor alles dat hem teveel werd.

Het koste wel wat voorbereiding, Maxim heeft wat meer herhaling nodig en soms duurt het even voor dingen bij hem binnenkomen. We hebben hem uitgelegd dat hij nu naar de grote school gaat en binnenkort naar de kleine school. ( Zijn school nu heeft 2 verdiepingen en die waar hij naartoe gaat maar 1) Op de nieuwe school mag hij overblijven (dat wil hij heel graag en ze hebben daar een continue rooster) en komt hij in een kleine klas met 7 jongens! Nou dat beviel hem wel, want de enige leuke meisjes zijn mama en zusje! Haha!

Een hoofdstuk afgesloten.

Afgelopen woensdag kwam het verlossende woord dat er een plekje vrij was op de nieuwe school en dat hij meteen Maandag al terecht zou kunnen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel even slikken vond dat het ineens zo ontzettend snel gaat, maar hoe sneller het nu gaat voor Maxim, des te sneller hij straks hopelijk zichzelf weer is!

Vanmorgen hebben we afscheid genomen op school. Maxim is al een paar dagen ziek (ook door alle spanning) en dus zijn we een half uurtje geweest om even afscheid te nemen. Maxim wilde graag trakteren en het moesten vishengels met schatkisten en zeemonsters zijn, dus die heeft mama gister zeer vakkundig in elkaar geprutst.

Alle kindjes in de klas hadden een handje gekleurd en al deze handen aan elkaar maakten samen een high five slinger. Ook hadden alle kindjes zichzelf getekend en zo kreeg hij een ‘fotoalbum’ mee van alle kindjes in zijn klas. Hij gaf alle kindjes nog een high five, juf een grote knuffel en toen was het tijd om afscheid te nemen. Zijn juf gaf nog aan dat hij altijd nog even mag komen kijken als hij daar behoefte aan heeft en dat ze hem heel erg gaat missen. Hij heeft toch twee jaar bij haar in de klas gezeten en ze vond het oprecht heel jammer dat het niet gelukt was.

Een nieuw begin!

Maandag begint een nieuw avontuur voor Maxim, hij heeft al een mooie fruitbak en hij mag nog een mooie nieuwe broodtrommel uitzoeken. Ik ben zo benieuwd hoe het zal gaan en hoop met heel mijn hart dat dit de juiste keuze voor hem was en dat hij nou weer helemaal opbloeit tot wie hij was! Maar wat vooral heel erg belangrijk is, is dat hij het weer naar zijn zin krijgt, wat als hij maar gelukkig is, dan zijn wij het ook..

Over een tijdje zal ik weer even een update geven, voor nu wil ik jullie bedanken voor al jullie steun en ontzettend lieve reacties!