Nophar | Drie keer is scheepsrecht?

Vorige keer werd ik tegen mijn verwachting in toch ongesteld. Zou het deze keer dan toch wel lukken, ze zeggen niets voor niets, Drie keer is scheepsrecht. Toen ik besloot te gaan bloggen, wist ik natuurlijk dat dit traject heftig zou worden, en ik wel alles met jullie wilde delen. Zo open als ik ben, dus ook met jullie. Ook wanneer het mis zou gaan.

Drie keer is scheepsrecht?

Ik had het al helemaal uitgedacht, toen ik voor de eerste keer in drie jaar een positieve zwangerschapstest in handen had. Op het moment dat de blog online zou komen dat het ons gelukt was zwanger te worden zou ik de eerste drie maanden gehad hebben. Maar wij wisten toen nog niet, dat ons grootste geluk, ook ons grootste verdriet zou worden.

Misschien dat mensen nu wel denken, van zou je dat allemaal wel delen? Maar helaas hoort dit er ook bij, en laten we het alsjeblieft geen taboe houden.

Zes weken zwanger.

Om bij het begin te beginnen. Deze maand van het slikken van hormonen was heftig. Al waren de opvliegers verdwenen, er kwamen stemmingswisselingen voor in de plaats, en ik huilde en werd boos om van alles. En ik kon er niks aan doen. Het gebeurde voordat ik er erg in had. Ik voelde me ook erg down, en had nergens zin in.

Tijdens een van de controles vraagt de gynaecoloog me hoe het gaat, en geef aan dat ik er slecht tegen kan deze keer. En dat terwijl ik nog steeds 50mg slik en ze wilde het zelfs verhogen naar 100mg zodat mijn eisprong eerder zou zijn. Gelukkig heb ik daar ook inbreng in, want daar had ik dus helemaal geen zin in! Ze geeft aan dat als het niet gaat, we de volgende keer over kunnen gaan naar spuiten. Maar dat is een ding voor later.

Ovulatietesten.

We besluiten ook gebruik te maken van ovulatie testen, want we weten nu dat mijn eisprong laat is, en wie weet kunnen we het hier wat mee in de gaten houden. Ik test een paar dagen, en zie dat het streepje steeds duidelijk wordt, en we moeten aan de slag. Als ik een paar dagen later terug moet naar het ziekenhuis om te laten prikken op progesteron, blijkt dat wanneer ik de uitslag krijg we goed getimed te hebben. Nu maar wachten tot we mogen testen. Twee lange wachtweken worden dit.

Zoals jullie dus al konden lezen waren wij zwanger. Waren inderdaad, want met zes weken hebben wij, of ik een miskraam gehad. Zo blij en opgelucht dat het eindelijk gelukt was, zo verdrietig en teleurgesteld was ik nu. En dan vooral in mijn eigen lichaam. Wat voelde ik mij schuldig. Naar mijn vriend toe, naar mijn moeder toe, want die zou eindelijk oma gaan worden. Naar mijn vader, die weer opa zou worden, maar deze keer zijn kleinkind wel in Nederland zou zien opgroeien. Naar iedereen die zo heeft meegeleefd de afgelopen maanden. Terwijl ik er zelf niks aan kon doen voelde ik me toch zo.
Het is een verwerking, van iets waar je niet zo goed weet wat je ermee moet. Gelukkig heb ik het liefste vriendje van de wereld, hij steunt mij altijd. En geeft mij de ruimte om te huilen, zo vaak en zoveel als ik wil.

De komende maand nemen we even rust van het hele traject. Even geen rommel in mijn lichaam, en rust krijgen in mijn hoofd. We zien wel even wat we daarna gaan doen. We weten nu dat het wél kan, ook al is dat zo’n dooddoener. Maar we moeten positief blijven. Met soms een traan, want dat mag ook!

• Het is nu alweer 3 maanden geleden, en het was en blijft een lastige periode, maar ik voel me er oké onder. Lichamelijk heb ik gelukkig nergens last van gehad, alleen in mijn hoofd moeten dingen een plekje krijgen. Daar ben ik mee bezig, en ondertussen kunnen we er ook grapjes over maken, en verwerken we het beide op onze eigen manier. Maar dat lees je de volgende keer.