Denk aan mij, hoofdstuk 9.

by Tamara

Lieve Olivia,

Je leest nu deze brief, dus waarschijnlijk heb je je niet kunnen inhouden of ik ben er niet meer. Ik heb er lang over na gedacht wat ik in deze brief moest zetten. Je schrijft tenslotte niet elke dag een afscheidsbrief aan je enige dochter. Je bent nog zo jong, veel te jong om zonder mij op te groeien, maar helaas hebben we niet altijd een keuze in zulke dingen. De dagen tikken langzaam voorbij en ik weet dat elke dag nu de laatste dag kan zijn. Hoewel ik jou en je vader niet achter wil laten, weet ik dat ik niet anders kan. Mijn lichaam is op en hoewel mijn geest nog jaren wil leven en jaren bij jullie wil blijven, heb ik deze strijd helaas verloren. 

Als ik er niet meer ben, probeer dan vast te houden aan de mooie tijden die we hebben gehad. Al die keren dat we samen onder de kerstboom zaten, of misschien die keren dat we samen gingen varen. De komende tijd zal heel zwaar voor je zijn, maar jij hebt zoveel kracht dat je je er doorheen gaat slaan. Je vader heeft dat niet, hij heeft in zijn leven al veel verloren en ik denk dat dit wel eens teveel voor hem kan zijn. Neem het hem niet kwalijk, hij heeft altijd ontzettend zijn best gedaan en ons door vele dingen heen gesleept.

Lieve Liv, ik hou met heel mijn hart van je. Vanaf de dag dat jij geboren werd tot de dag dat ik er niet meer ben, klopte mijn hart voor jou. 

Tot ziens,

Liefs je moeder.

Heden.

Ze rende het ziekenhuis uit en stapte in de auto. Ze wilde nu niets liever dan gewoon naar huis, maar ze realiseerde zich dat ze helemaal geen huis had om naar terug te keren. Een uur lang reed ze rondjes tot ze bij een klein wit huisje aan de rand van het dorp uit kwam. In de tuin stond een schommel en er was een klein meisje in een roze jas buiten aan het spelen. Ze herkende het meisje van de foto die Emma haar had laten zien en stopte haar auto langs de kant. Ze belde aan en Emma deed open. ‘Liv! Wat doe je hier? Ik hoorde van de brand! Is alles goed met je?’ Meteen ging ze aan de kant zodat Olivia naar binnen kon. Met haar jas nog aan ging op de bank zitten. Emma kwam naast haar zitten en terwijl Olivia haar tranen liet stromen, vertelde ze alles. Ze vertelde hoe naar Steven tegen haar had gedaan in het restaurant, hoe hij haar had ingehaald en dat ze bij hem was ingestapt en mee was gegaan naar zijn huis. Ze vertelde over hun nacht samen, hoe hij had vertelt dat hij ging trouwen en ze vertelde over hoe hij haar opa uit het huis had gered. Ook vertelde ze over hoe haar opa er aan toe was en dat ze de verloofde van Steven bij zijn bed had zien zitten. Emma wachtte tot ze klaar was met vertellen en net toen ze wat wilde zeggen kwam er een klein meisje binnen gelopen. ‘Wie is dat mammie?’ vroeg ze. ‘Dit is tante Olivia’ zei Emma. Het meisje kwam dichtbij haar staan en vroeg: ‘Waarom ben je verdrietig tante Olivia?’ Olivia slikte en keek Emma aan. ‘Tante Olivia heeft heel lang geleden een fout gemaakt en nu is ze daar heel verdrietig om.’ zei Emma. Het meisje keek Olivia met haar grote ogen aan en legde een handje op haar knie. ‘Niet verdrietig zijn tante Olivia, mama zegt dat iedereen wel eens foutjes maakt.’ Olivia legde haar hand op het handje van het meisje. Ze herkende die grote felblauwe ogen ergens van, maar ze kon zich niet voor de geest halen waar ze ze van kende. ‘Ga maar even in de speelkamer spelen Tessa.’ zei Emma. Het meisje liep weg en ineens wist Olivia hoe ze ie ogen herkende. 

‘Weet hij het Em?’ vroeg ze. Emma wist meteen waar ze het over had en werd rood. ‘Nee Liv, hij weet het niet en dat wil ik graag zo houden.’ Verbijsterd keek ze haar vriendin aan. Steven had een dochter, een dochter van wie hij het bestaan niet wist. ‘Wat? Hoe…?’ ze kwam niet uit haar woorden en ze zag dat Emma het moeilijk vond om er over te vertellen. ‘Zes jaar geleden kwam hij het café in. Hij was straalbezopen en hij dacht dat ik jou was. Na sluitingstijd dronken we nog wat en van het één kwam het ander. Hij vertrok en toen ik er na 3 maanden achter kwam dat ik zwanger was, heb ik hem gebeld. Hij had net zijn computerchip op de markt gebracht en zijn secretaresse zei dat hij niet beschikbaar was om een praatje te maken. Toen ik hem na een paar jaar terug zag, was Tessa al aan het idee gewend dat ze geen vader had en ik wilde dat zou houden. Hij zou toch alleen maar denken dat ik achter zijn geld aan zit.’ Olivia merkte dat haar mond wat was open gezakt van verbazing. ‘Liv, hij mag het nooit te weten komen, alsjeblieft. Je mag het hem niet vertellen.’ Ze knikte en zei: ‘Ik beloof het, ik denk toch niet dat ik hem ooit nog zal spreken. Volgende maand trouwt hij met een andere vrouw, het is niet alsof ik ooit nog een kans maak.’

Emma zuchtte en zei: ‘Liv, al sinds je weg bent, ben jij zijn favoriete gespreksonderwerp. Hij heeft het altijd over jou. Je hebt zijn hart gebroken, maar je bent nog steeds de enige vrouw die hij wil.’ Olivia plukte een pluisje van haar jas en zei: ‘Em, hij gaat trouwen en niet met mij, maar met een andere vrouw.’ Emma rolde met haar ogen, ‘Ja dat huwelijk is één van zijn beste businessdeals tot nu toe. Het heeft overal in de kranten gestaan. ‘Eigenaar OCOM verloofd met  erfgename SimTech.’ Door te trouwen worden ze samen marktleider en zijn ze één van de grootste computerfabrikanten van de wereld. ‘ Olivia staarde haar aan, een business deal? Ging hij trouwen om zijn bedrijf te laten groeien? Ze pakte haar tas en zei Emma gedag. Als ze nog een kans wilde maken moest ze nu zeggen wat ze voelde.

 

Misschien vind je dit ook leuk

1 comment

Benella 28 december 2016 - 20:11

Net alle delen tot nu toe gelezen, heel spannend! Zeer benieuwd naar de rest! 🙂

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.