Denk aan mij, hoofdstuk 6.

by Tamara

Bibberend van de kou draaide ze zich om om te kijken wie er naast haar reed. Toen ze zag wie het was draaide ze zich boos om en liep verder. ‘Mens doe nou niet zo eigenwijs en stap in, je bevriest nog eens!’ Steven reed langzaam naast haar terwijl hij haar aan bleef kijken. ‘Waarom Steven? Waarom zou ik bij je in de auto stappen als ik volgens jou degene ben die je leven vergald  heeft?’ Hij rolde met zijn ogen, zette zijn auto stil, stapte uit en ging naast haar lopen. ‘Je bent ook geen spat veranderd, net zo eigenwijs als vroeger!’ grinnikte hij. Ze bleef staan en wilde iets zeggen, maar ze had het zou koud dat ze niet uit haar woorden kwam. ‘Laat me je nou gewoon thuis brengen, als goedmaker voor mijn ontzettend lullige gedrag net.’ zei hij terwijl hij zijn arm uitstak. Ze mompelde wat en liep mee terug naar de auto. Hij pakte een deken uit de achterbak en sloeg die om haar heen. Terwijl hij de verwarming iets hoger zette keek hij haar aan. ‘Sorry dat ik net zo’n lul was.’ zei hij. Ze blies wat warme lucht in haar handen en zei: ‘Dat geeft niet, ik heb het verdiend.’

Hij startte de auto en de rest van de rit zwegen ze. Af en toe gluurde ze zijn kant op. De knappe jongen die ze had gekend was veranderd in een ontzettend mooie man. Zijn zwarte haar zat nonchalant naar achteren en zijn gespierde lichaam was gehuld in een duur uitziend maatpak. Ze kon haar ogen niet van zijn lippen afhouden, de lippen die ze zo vaak op de hare gevoeld had. Zachtjes beet ze op haar eigen lip en toen hij terugkeek wendde ze snel haar blik af. ‘Heb je het al wat warmer?’ vroeg hij. Ze knikte, want hoewel ze nog steeds wat zat te rillen, voelde ze zich warm worden van binnen door Steven die vlak naast haar zat. Weer betrapte ze zichzelf erop dat ze hem aan het aangapen was, toen hij ineens ernstig naar de weg keek. Midden op de enige weg richting het dorp lag een enorme omgevallen boom. Een heleboel wegen waren afgesloten in verband met het weer en omrijden zou ze ruim een uur kosten.

Hij vloekte binnensmonds en hij keek haar aan. ‘Vind je het heel erg als we even naar mijn huis gaan zodat ik kan bellen of iemand die boom weghaalt?’ Ze schudde haar hoofd en werd heel erg zenuwachtig. Zijn huis? Waar zou hij wonen? Ze had Emma horen zeggen dat hij een enorm huis bij het strand gekocht had, maar ze kon zich behalve een oude ruïne geen huis bij het strand herinneren. Toch reed hij richting de zee en nadat ze de enorme oprijlaan op waren gereden, zag ze het prachtige oude huis. Als kind was ze samen met Emma wel eens bij het huis naar binnen geslopen. Verbijsterd hadden ze door de grote ruimtes gelopen waar de daken waren ingestort en waar overal puin had gelegen. Ze stapte uit de auto en liep vol ontzag achter Steven aan naar het enorme huis. Hij haalde een pasje langs de deur en daarna opende hij automatisch. Ze herkende de ruimte nog uit haar herinnering, maar toch verschilde het ontzettend. De achtergevel van het huis was helemaal van glas zodat je de zee vanuit alle ruimtes kon zien en hoewel het huis ontzettend modern was ingericht, zag je overal de oude elementen terug komen. ‘Wat schitterend!’ fluisterde ze. Steven zei dat hij even ging bellen en liep door een zijdeur naar een andere ruimte. Ze liep naar het raam toe en bewonderde de woeste golven van de zee.

In de weerspiegeling van het raam zag ze hem ineens op een afstandje achter haar staan. Met open mond keek hij naar haar, met de blik in zijn ogen die hij vroeger ook altijd gehad had. Ze draaide zich langzaam om en ze zag dat haar natte jas een plas van druppels op de grond had achtergelaten. ‘Ze kunnen de boom pas morgen weghalen.’ zei hij zacht. ‘Wil je hier even wachten tot je wat opgewarmd bent en je jas droog is?’ Ze knikte en hij kwam dichterbij staan om haar door het water zwaar geworden jas uit te trekken. Perrongeluk raakte hij de huid van haar nek aan, waardoor ze tintelingen door haar hele lichaam voelde. Hij keek haar aan, legde een arm rond haar middel en trok haar tegen zich aan. Ze ging op haar tenen staan en zoende hem. Het voelde nog precies zo perfect als al die jaren daarvoor. Met zijn vrije hand trok hij het elastiekje uit haar haar waardoor het over haar rug golfde en hij trok haar nog dichter tegen zich aan. Ze voelde hoe graag hij haar wilde en zij wilde hem nog meer. Hij stopte even met haar te zoenen, keek haar aan met die prachtige ogen van hem en vroeg: ‘Wil je..?’ Hij hoefde zijn zin niet af te maken, ze knikte en hij nam haar aan haar hand mee naar boven. Ze liepen door een gang met allemaal kamers, totdat ze bij een deur aan het eind van de gang stopten. Hij deed de deur open en ze keek haar ogen uit. Het was een lichte kamer, helemaal grijs met wit en in het midden van de kamer stond een enorm bed met perfecte witte dekens. Hij trok langzaam de rits van haar jurk naar beneden, terwijl hij elk stukje vrijgekomen huid kuste. Helemaal naakt stond ze voor hem en ze zag hem bewonderend kijken. Hij tilde haar op en legde haar op bed. Hij deed zijn kleren uit en kwam bovenop haar liggen. Even dacht ze terug aan die eerste keer, toen ze precies zo hadden gelegen. Hij keek haar diep in haar ogen en kuste haar. Ze trok hem tegen zich aan en genoot van zijn lichaam in het hare. Ze liet haar handen over zijn krachtige lichaam gaan en ze moest zich inhouden om niet teveel lawaai te maken toen ze tot een hoogtepunt kwam.

Uitgeput rolde ze tegen hem aan en viel ze in slaap. Precies zoals ze 10 jaar geleden ook altijd deed.

Alles leek perfect, maar helaas zou dat niet lang zo blijven.

Misschien vind je dit ook leuk

2 comments

Jessica 25 december 2016 - 12:33

Jeetje wat een goed verhaal en die spanning dit kan ik niet hebben hoor op eerste kerstdag!

Reply
Lotte en Saar 25 december 2016 - 08:03

Want want want?….. aaaaah te spannend ?

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.