10 jaar geleden.
Zijn blauwe ogen keken in die van haar. ‘Weet je het zeker?’ vroeg hij. Olivia knikte en ze kromde haar rug een beetje zodat hij er beter bij kon. Ze hadden het zo vaak over dit moment gehad, zo vaak hadden ze hun verwachtingen uitgesproken en ze waren het erover eens dat alles perfect moest zijn. Ze wilden wachten tot de datum dat ze één jaar samen waren en er echt iets speciaals van maken. Het was twee dagen geleden dat Olivia vertelt had over de verhuisplannen van haar vader en ze wilden niet meer wachten. Nu lagen ze hier in zijn kamer op zijn krappe éénpersoons bed. Overal hingen voetbalposters aan de muur en ze hadden steeds het gevoel dat zijn moeder elk moment kon binnenlopen. Hij duwde wat en hoewel ze er van probeerde te genieten, schrok ze van de pijn. Geschrokken keek hij haar aan en wilde van haar afgaan, toen ze hem zoende en hem tegen haar aantrok. Zacht hoorde ze hem kreunen terwijl hij steeds dieper in haar kwam. Hij richtte zich wat op en zei zacht: ‘Ik hou van je’
Heden.
Hoewel het 10 jaar geleden was en hij verschrikkelijk veranderd was herkende ze hem meteen. Hij zat alleen aan een klein tafeltje met zijn laptop voor zich. Meteen had ze weer dat gevoel dat ze altijd had gehad wanneer ze naar hem keek, ze voelde haar hele lichaam tintelen en ze kon haar ogen niet van hem afhouden. Even leek zijn blik te verzachten, maar het volgende moment keek hij haar kwaad aan. Hij klapte zijn laptop dicht, pakte zijn jas en zonder haar een blik waardig te gunnen liep hij het café uit. Ze was verbijsterd, had hij haar nou niet eens gedag gezegd? Was hij gewoon vertrokken zonder met haar te praten? Ze had haar excuses willen aanbieden, willen praten over wat er gebeurd was en waarom ze gelogen had. Alles zodat ze het achter zich konden laten.
‘Ik zei toch dat hij veranderd is?’ Emma stond achter ineens achter haar. Kennelijk had ze het alles gezien. ‘Hij zei niet eens gedag!’ mompelde Olivia. ‘Nee, vind je het gek? Hij was een wrak toen jij vertrok Liv. Hij kwam met rode ogen naar school en toen jij het contact helemaal verbrak ging het bergafwaarts met hem. Ik weet nog dat hij hier jaren daarna s’avonds wel eens dronken aan de bar zat en hij aan iedereen vertelde over het meisje dat zijn hart gebroken had’. Olivia slikte en ineens schaamde ze zich vreselijk voor wat ze die jongen had aan gedaan. Waarom was ze nou niet meteen eerlijk geweest? Waarom had ze vertelt dat ze weer terug zou komen? Een traan rolde over haar wang en boos veegde ze hem weg. Ze nam haar portemonnee aan van Emma en liep het café uit, het pikkedonker en de sneeuwbui in. Ze zag geen hand voor ogen en het duurde ruim een uur voor ze weer bij het restaurant aankwam. Haar oma stond al met haar jas aan op haar te wachten en schrok ervan hoe verkleumd ze eruit zag. Ze reden snel naar huis, waar ze meteen het bad voor haar kleindochter liet vollopen. Bibberend liet Olivia zich in de badkuip glijden. Langzaam warmde ze wat op, maar ze voelde zich steeds zieker worden. Ze werd door haar oma naar bed gestuurd, waar ze meteen in slaap viel.
Die dagen daarna verbleef ze in bed omdat ze ontzettend ziek was. Haar hele lichaam deed zeer en ze had flinke koorts. Ondertussen werd er op het nieuws gesproken over de strengste winter ooit. Het sneeuwde al een week en het werd iedereen afgeraden om de weg op te gaan. Het enige lichtpuntje die week was dat ze de baan gekregen had. Haar oma had met de eigenaresse gepraat en aangezien ze dringend op zoek was naar een serveerster die vloeiend Engels sprak, kwam haar hulp als geroepen.
Toen ze eindelijk weer beter was, besloot ze zich van haar beste kant te laten zien en ging ze meteen naar het restaurant toe. Ze mocht haar oma’s fiets lenen en hoewel ze amper vooruit kwam, kwam ze uiteindelijk wel bij het restaurant aan. Het meisje dat de vorige keer achter de bar had gestaan stelde zich voor als Jill en liet haar alles zien. Ze kreeg een uniform aan dat bestond uit een strakke zwarte jurk tot op de knie en Jill liet haar zien waar alles stond en hoe alles werkte. Nadat ze klaar waren ging de telefoon en Jill liep na een zijkamer om rustig te kunnen bellen. Inmiddels was er een groepje zakenmensen binnengekomen voor een borrel en hoewel ze nog niet officieel aan het werk was, liep ze naar hun toe om een bestelling op te nemen. Ze wilde bij een wat oudere man beginnen, tot ze ineens achter zich iemand zijn keel hoorde schrapen en begon te praten. Ze herkende die stem meteen. Het was Steven.
‘Heren, ik heb jullie wel eens vertelt over de vrouw die mijn hart brak en mij aanzette tot het starten van OCOM? Nou dit is haar! Aanschouw Olivia! De vrouw aan wie jullie allemaal je baan te danken hebben!’ Geschrokken keek ze hem aan terwijl hij kwaad terugkeek. Ze slikte en liep terug naar de bar waar Jill op haar wachtte. ‘Meende hij dat nou? Jij bent dé Olivia waar hij altijd over vertelt?’ Ze knikte snel, pakte haar rooster van Jill aan en trok haar jas aan. Op weg naar buiten voelde ze haar onderlip trillen en bij haar fiets aangekomen rolden de warme tranen over haar wangen. De sneeuw viel met bakken uit de hemel en ze kreeg haar fiets niet los uit de berg sneeuw. Ze kon niet anders dan naar huis lopen. Ze sloeg haar warme jas om zich heen en trok haar sjaal over haar mond. Al na 10 minuten lopen kon ze niet meer. De kou sneed in haar gezicht en ze voelde haar benen niet meer. Ineens zag ze dat er een auto naast haar stopte en de deur opende. ‘Kom Liv, stap in, zo word je ontzettend ziek.
