De hele weg naar huis dacht ze aan het gesprek met Emma en het artikel dat ze in de krant gelezen had. Pas toen ze thuis haar oma het wisselgeld van de boodschappen terug wilde geven en ze in haar zak alleen haar buskaart vond, kwam ze erachter dat ze haar portemonnee had laten liggen. In het boekje bij de telefoon vond ze het nummer van het café en ze belde Emma om te vragen of haar portemonnee daar nog lag. Emma was net aan het afsluiten, maar ze spraken af dat ze hem de daarop volgende avond kon komen halen. Thuis kon ze meteen aanschuiven voor het avondeten. Tijdens het eten had ze moeite haar ogen open te houden. Na het eten nam ze een hete douche en daarna kroop ze in bed, waar ze meteen in slaap viel.
De volgende ochtend werd ze wakker van het felle zonlicht dat haar kamer binnen scheen en even wist ze niet waar ze was. Pas toen ze wat meer wakker werd, herinnerde ze zich dat ze in haar oude kamer was in Nederland. Ze keek op de wekker en ze zag dat het al 12 uur was. Snel waste ze zich, kamde ze haar haar en deed ze kleren aan. Ze haastte zich naar beneden waar haar oma net de tafel voor de lunch aan het dekken was. Ze verontschuldigde zich voor haar uitslapen en haar oma zei dat het niks uitmaakte. Haar opa negeerde haar en zat weer op zijn stoel aan tafel in de krant te lezen. Haar oog viel op de voorpagina, het was weer een artikel over Steven, maar dit keer met een andere foto. Hij had een donkerblauw pak aan en keek serieus in de camera. Hij zag er nogal intimiderend uit.
‘Ja, hij heeft het ver geschopt die Steven!’ zei haar oma. ‘Hij is hier in de periode nadat je vertrokken was nog een paar keer geweest, aardige jongen!’ Ze slikte even en ging aan tafel zitten, waar haar oma meteen een kop thee voor haar neerzette. ‘Vanmiddag is er markt in het dorp, heb je zin om mee te gaan?’ Ze knikte terwijl ze haar brood op at. Ze merkte dat haar opa even van zijn krant op keek en toen ze terugkeek ging hij snel weer verder met lezen. Na het eten pakte ze haar jas en herinnerde zich ineens dat ze haar portemonnee had laten liggen. Als ze eerst naar de markt gingen, kon ze daarna misschien meteen haar portemonnee ophalen. Ze stapte bij haar oma in de auto en onderweg kletsen ze wat. Haar oma vertelde dat er aan de andere kant van het dorp een restaurant was dat nog serveersters zocht. De eigenaresse was een vriendin van haar en als het haar leuk leek, kon ze misschien een goed woordje voor haar doen. Het leek haar heerlijk om wat afleiding te hebben en ze besloten om na de markt even langs dat restaurant te gaan.
Op de markt kocht haar oma groenten en fruit, terwijl ze met al de mensen praatte die ze al jaren kende. Olivia keek steeds om zich heen of ze iemand herkende, maar het waren allemaal onbekenden voor haar. Vroeger had ze vaak met haar moeder over deze markt gelopen. Elke week kochten ze verse producten en haalden ze de nootjes die haar vader zo lekker vond. Als laatste gingen ze altijd naar de bloemenkraam, waar haar moeder elke week een bos bloemen haalde. Elke week kreeg ze van de verkoper een eigen bloem, die ze daarna een week lang op haar kamer had staan in een glas water. Vaag herkende ze een paar van de verkopers, maar niemand leek haar nog te herkennen. Ze was blij toen haar oma klaar was en ze naar het restaurant liepen.
Het restaurant was gevestigd in het gebouw van de oude suikerfabriek aan de rand van het dorp. Het interieur was industrieel en strak, maar het voelde niet kil aan. In het restaurant zag ze wat zakenmensen rond een tafel zitten. Haar oma liep naar de bar en maakte een praatje met het meisje dat erachter stond. Ze pakte meteen een formulier voor haar. Oma informeerde of haar vriendin er ook was en toen het jonge meisje haar ging halen, excuseerde Olivia zich even om haar portemonnee te gaan halen.
Ze slenterde over de keien van de dorpsstraatjes langs verlaten huizen en dichtgetimmerde winkels. Ze snapte wel dat de jeugd wegtrok uit het dorp. Alles was gesloten en nergens was werk te vinden. Ineens voelde ze een sneeuwvlokje op haar neus landen en al snel begon het keihard te sneeuwen. In de verte zag ze het lichtgevende bordje van het café en snel liep ze er naartoe. Binnen schudde ze de sneeuw uit haar lange haren en hing ze haar jas aan de kapstok. Het café was een stuk drukker dan de dag ervoor en alle tafeltjes zaten vol. Emma begroette haar en gebaarde haar om aan de bar te gaan zitten. Meteen kreeg ze een kop thee om zich aan op te warmen. Ze zag hoe Emma grapjes maakte tegen een paar oudere mannen die aan de bar zaten. Ze zag een jonge moeder met 2 kinderen aan een tafel zitten die hongerig hun pannenkoek naar binnen propten. Ze liet haar ogen wat ronddwalen in de ruimte, tot er ineens twee felblauwe haar recht aankeken. Ze staarde in de ogen die ze al vele malen van dichtbij had gezien. De ogen waar ze al die jaren geleden zo verliefd op was geweest. Het was Steven en hij keek nog meer geschrokken dan zij.
