Denk aan mij, hoofdstuk 3.

‘Hij is de lokale bekendheid hier, iedereen is trots dat hij hier vandaan komt en helemaal nu er hier binnenkort een fabriek opent!’ zei de verkoopster. Ze glimlachte terwijl ze de kleding weer aannam en naar het pashokje liep om zich om te kleden. Haar oude kleding stopte ze in een tas en nadat ze betaald had liep ze de deur uit. Steven, de jongen op wie ze smoorverliefd was geweest en was nu eigenaar van een miljardenbedrijf. Ze kon het zich amper voorstellen, dat die lieve, soms verlegen jongen, uitgegroeid was tot een zakenman. Ze had zich vaak afgevraagd  wat er van hem geworden zou zijn. In de eerste maand na haar vertrek had hij haar regelmatig geschreven dat hij de dagen aftelde tot het jaar voorbij was en ze terug zou komen. Na drie maanden hield ze de leugens niet meer vol. Ze vertelde hem dat ze een andere jongen had ontmoet en dat ze niet met hem verder wilde. Nadat ze dat had gezegd hing ze op en ze had nooit meer wat van hem gehoord.

Ze had verwacht dat hij zou gaan studeren zoals hij altijd wilde, dat hij een vriendin zou hebben en dat hij misschien zelfs wel getrouwd was. Dat hij weg was gegaan uit dit ‘gat’ zoals ze hun dorp altijd omschreven. Ze bibberde van de kou en ze trok haar sjaal iets over haar gezicht. De eens zo levendige straten van het dorp waren verlaten. Veel winkels waren leeg en op de ramen hingen papiertjes met ‘Gesloten door faillissement’ of ‘Voor onbepaalde tijd gesloten.’ Sommige ramen waren dichtgetimmerd en ze was blij toen ze een pand zag waar nog wel licht brandde, het cafeetje waar ze vroeger zo graag met haar vriendinnen kwam.

Ze besloot dat ze wel een warme chocomelk kon gebruiken om op te warmen tot haar bus kwam en ze liep bij het café naar binnen. Haar jas hing ze over een stoel en ze ging naar de bar om iets te bestellen. Achter de bar stond een vrouw met sluik zwart haar en toen ze zich omdraaide herkende ze haar direct! Het was haar vriendin Emma, de enige vriendin die in de jaren naar haar vertrek nog wat contact had proberen te onderhouden. ‘Liv? Ben je dat echt?’ Emma kwam met grote ogen achter de bar vandaan en omhelsde Olivia. ‘Wat doe je terug in dit ellendige gat? Was je Miami zat?’ Er was verder niemand in het café en Emma ging bij haar aan tafel zitten. ‘Nee, ik moest terug, ik had geen keuze nadat mijn vader overleed.’ Emma keek haar geschrokken aan en verontschuldigde zich. Snel begon Olivia over iets anders. ‘Ik herken het hier helemaal niet meer.’ zei ze. ‘Alles is hetzelfde, maar toch is alles zo anders. Het is allemaal zo leeg!’ ‘Vertel mij wat!’ zei Emma. ‘Alle mensen bij wie we vroeger op school zaten zijn vertrokken, zelfs alle oudere mensen zijn verhuisd nadat de suikerfabriek gesloten werd, iedereen is weg.’ ‘Maar wat doe jij hier dan nog?’ vroeg Olivia verbaast. Emma lachte even en haalde haar telefoon tevoorschijn. Ze bladerde wat door de foto’s en liet haar een foto van een klein meisje van ongeveer vijf jaar zien met heel lang zwart haar. ‘Dit kleine dametje houd mij hier.. Ohja en een heeele hoge hypotheek!’ lachte Emma. Olivia keek haar verbijsterd aan, haar vriendin die vroeger een bloedhekel aan kinderen had en haar zelfs niet had willen helpen met haar oppasbaantje was moeder? Emma zag haar verbaasde blik en voor ze het kon vragen zei ze: ‘Voor het geval dat je nu gaat vragen wie de vader is.. Die is meteen vertrokken zodra ik zei dat ik zwanger was.’

Ze kletsten een tijdje en Olivia moest zich ontzettend inhouden om niet naar Steven te vragen. Maar ze wilde zo graag weten hoe het na hun break up met hem gegaan was. Emma merkte dat ze aan het dagdromen was en kennelijk had ze door waar ze aan dacht. ‘Je mag best naar Steven vragen hoor, ik zie dat je hem aan het vermijden bent.’ grinnikte haar vriendin.  Meteen vroeg Olivia hoe het met hem was en of ze hem nog wel eens zag. ‘Hij was kapot nadat je weg ging Liv.’  zei Emma ineens met een ernstig gezicht. ‘In het begin ging het nog, maar nadat jij het contact verbrak, veranderde hij helemaal. Hij ging ineens van school en we hebben hem daarna amper nog gezien hier, totdat hij ineens in alle kranten opdook. Hij komt nu af en toe hier om zijn moeder op te zoeken en soms komt hij hier langs in het café.’ Olivia schrok, was het haar schuld geweest dat hij van school gegaan was? Was zij de reden geweest dat hij de dingen waar hij het altijd over had gedroomd niet had gedaan? ‘Hij heeft het nog altijd over jou als: ‘De vrouw die hem kapot gemaakt heeft’, dus ik denk niet dat hij het leuk vindt als hij hoort dat jij hier bent.’ vervolgde Emma haar verhaal.

Ineens zag ze in op wat voor een walgelijke manier ze hem gedumpt had. Er was geen ander geweest, ze was gewoon te laf geweest om hem te vertellen dat ze niet meer terug zou komen. Ze had altijd gedacht dat ze er goed aan had gedaan om hem te verlaten, maar nu twijfelde ze heel erg. Ineens viel haar oog op de klok aan de muur, ze had nog 5 minuten om haar bus te halen. Ze verontschuldigde zich, pakte haar jas en liet in alle haast haar portemonnee op tafel liggen.