Denk aan mij, hoofdstuk 24.

Ze knipperde met haar ogen en dacht dat ze droomde. ‘Steven?’ zei ze zachtjes. Ze zag hem glimlachen en in de stromende regen rende ze naar hem toe. Hij rende haar tegemoet en ze stortte zich snikkend in zijn armen. ‘Ik dacht dat je dood was! Hoe kan dit nou?’ huilde ze. ‘Dat is nu niet belangrijk.’ zei hij, ‘Ik ben er weer en ik ga nooit meer bij je weg.’ Hij pakte haar gezicht in zijn handen en zoende haar. Minuten lang stonden ze daar midden op straat in de stromende regen. ‘Waar was je nou?’ vroeg ze terwijl haar tranen zich vermengden met de regen. ‘ Hij veegde de tranen van haar gezicht af en pakte haar hand. ‘Kom mee naar binnen, dan vertel ik je alles.’

Toen ze samen in haar slaapkamer stonden kon ze haar ogen niet van hem afhouden. Ze kon niet geloven dat hij nog gewoon leefde, niet na al die weken dat ze had gedacht dat hij dood was. ‘Jeetje je bent doorweekt, zo beland je straks weer in het ziekenhuis.’ mopperde hij terwijl hij haar zag klappertanden. Ze trok haar natte kleren voorzichtig uit en hij pakte een handdoek uit de badkamer en wikkelde die om haar heen. Alsof hij nooit anders gedaan had, pakte hij een droge trui en broek uit de kast en gaf ze aan haar. ‘Trek dit aan alsjeblieft, ik wil niet dat je door mij nog zieker word.’ Terwijl hij haar hielp met haar trui aan te doen, keek hij naar het enorme litteken op haar buik. Hij liet zijn hand zacht over de plek gaan en ze huiverde. Snel trok ze haar trui naar beneden zodat hij het litteken niet meer zag. ‘Waar was je Steven?’ vroeg ze zachtjes.

Hij ging op bed zitten en gebaarde haar naast zich te gaan zitten, hij pakte haar hand vast en ze zag het verdriet in zijn ogen. ‘Ik vond het verschrikkelijk om je achter te laten Liv, maar ik kon niet anders. Ze mochten niet weten dat ik nog leefde.’Hij slikte en ze zag hoeveel pijn het hem deed om zijn verhaal te doen. Steven vervolgde zijn verhaal en vertelde over de foto die Florine hem had gestuurd. ‘Je lag bewusteloos en vastgebonden op de grond, ze had erbij geschreven dat ik je pas terug zou krijgen als ik het bedrijf aan hun zou geven. Meteen pakte ik de formulieren uit de la, maar ik bedacht me. Ik vulde de naam van Tessa in, reed naar Emma om het haar te laten ondertekenen en reed daarna meteen door naar het café.’ Hij vertelde over de ruzie met Thomas en dat hij niet wilde vertellen waar Olivia was. Hij tekende de papieren en het laatste dat hij zich herinnerde was dat hij een klap op zijn achterhoofd kreeg.

Het moment dat hij wakker werd lag hij bij Emma in de auto, het was midden in de nacht en ze waren al een flink stuk de stad uit. Ze kwamen bij een ziekenhuis in een andere stad waar zijn wonden gehecht werden. Toen hij op zijn telefoon keek had hij een heleboel gemiste oproepen van Florine en in 1 van de voicemails ze ze dat ze erachter was gekomen dat het contract niet geldig was en dat als ze erachter zou komen dat hij nog leefde, ze Olivia wat aan zou doen. Steven verstopte zich al die tijd terwijl hij samen met Tessa een manier zocht om het geld dat Thomas weg had gesluisd terug te vinden. Toen hij hoorde dat Thomas bij de explosie om het leven was gekomen durfde hij heel even naar Olivia te gaan. Hij schrok ervan hoe ze eruit zag en dat maakte hem nog meer vastbesloten om hun op te laten pakken. Door een misstap van Florine die het geld naar haar eigen rekening overmaakte, konden Florine en Frances getraceerd en opgepakt worden. Eindelijk was de nachtmerrie voorbij.

Ademloos zat ze naar hem te luisteren. Ze wilde wat zeggen, maar ze kon de juiste woorden niet vinden. ‘Ik ben zo blij dat je terug bent!’ zei ze zachtjes. Hij lachte en zei ‘Ik ga nooit meer weg! We zijn al te lang zonder elkaar geweest en dat wil ik nooit meer!’

1 jaar later.

‘Ik kan dit, kom op Liv! Het komt goed!’ Ze keek naar zichzelf in de spiegel en ze was op van de zenuwen. De deur ging open en Tessa liep met grote ogen naar binnen. ‘Wauw tante Olivia! Wat ben je mooi!’ Olivia keek in de spiegel en steek een plooi van haar witte jurk glad. Ging ze dit nou echt doen? Ohhhhh, het voelde zo goed toen hij haar gevraagd had, waarom twijfelde ze nou zo? Ze tilde het meisje op en knuffelde haar. ‘Nee Tessa! jij ziet er juist prachtig uit! Ik denk dat als je vader jou ziet dat hij met jou gaat trouwen!’ Tessa giebelde en draaide rond zodat de tule rok van haar jurk op bolde. In het laatste jaar was er zoveel veranderd. Ze dacht terug aan die avond dat hij ineens terug was gekomen na al die weken. Ze kon zich nog precies herinneren hoe ze zich voelde toen ze weer in zijn armen lag en dat ze zeker wist dat ze hem nooit meer los wilde laten. Helaas begon vrij snel daarna het gewone leven weer. Terwijl zij al haar tijd nodig had voor haar herstel, had hij het verschrikkelijk druk met de wederopbouw van OCOM, maar elk uurtje dat ze vrij konden maken, brachten ze samen door.

Het afgelopen jaar was een jaar van eerste keren. Ze ging voor het eerst samenwonen, ze ging voor het eerst met hem op vakantie en werd voor het eerst ten huwelijk gevraagd. Dat laatste op een moment en plek die ze nooit had verwacht. Op een avond kwam hij thuis met de mededeling dat hij een hele vakantie gepland had voor hun samen en dat ze de volgende dag al zouden vertrekken. Tijdens die vakantie bezochten ze een heleboel eilandjes en op 1 van die eilandjes was een huisje waarin ze die nacht zouden slapen. Vanaf de steiger waar ze aanlegden met hun bootje kon ze de achterzijde van het huis niet zien, maar toen ze naar binnen liep, zag ze zowel in als achter het huis een enorme zee van kaarsjes. Ze wilde zich omdraaien om te kijken waar hij was en hij zat achter haar op 1 knie met een ring in zijn hand.

Ze keek naar haar hand waar een smalle gouden ring met een kleine diamant aan haar vinger zat en dacht glimlachend terug aan dat moment. Nu, 9 maanden later zouden ze dan echt gaan trouwen en ze was op van de zenuwen. Emma kwam de kamer binnengelopen en  sloeg ongeduldig haar armen over elkaar. ‘Schiet je nou eens op? Iedereen staat al te wachten buiten!’ Ze draaide zich weer om naar de spiegel, ‘Oh Em, maar wat nou als hij zich bedacht heeft? Wat nou als hij mijn jurk niet mooi vind? Wat nou als hij niet meer wil?’ Emma rolde met haar ogen, ‘Liv, die vent is zo gek op je, hij trouwt zelfs nog met je als je een jutezak draagt.’ Olivia lachte zenuwachtig en keek naar zichzelf. Ze droeg een prachtige lange kanten jurk en haar haar hing in losse golven op haar rug. ‘Oké, ik ben er klaar voor… Denk ik’ zei ze. Emma grinnikte en pakte haar hand. Ze liepen de glazen deur van het huis uit en even genoot ze van de zilte geur van de zee en de warme zon op haar huis. Ze zag alle stoeltjes al staan waar al haar familie en vrienden al op zaten. Ze zag haar opa en oma, een aantal collega’s van Steven, haar nicht Marit met haar man Frank en hun dochter en haar vroegere schoolvriendin Isa. Tessa huppelde voor hun uit naar haar vader en alle blikken waren op haar gericht. Ze tilde haar gezicht wat op en haar blik kruiste die van Steven. Ze voelde zich helemaal warm worden  toen ze hem zag staan en ze voelde zich zekerder dan ooit. Hij stond ademloos naar haar te kijken en hij zag er knapper uit dan ooit. 11 jaar geleden namen ze afscheid van elkaar en had ze gedacht dat ze hem nooit meer zou zien. Ze keek hem een moment aan en pakte zijn hand. Dit was een nieuw begin, als die jaren zonder elkaar konden ze achter zich laten en ze zouden beginnen aan hun leven samen. Een leven waar ze niet meer zonder elkaar zouden zijn, het begin van voor eeuwig.

Waarschuwing: Hieronder volgt sentimenteel gedoe van Tamara.

Weer een verhaal af! Een verhaal waarvan ik het zo ontzettend spannend vond om erachter te komen wat jullie zouden vinden. Het eerste verhaal werd zo goed ontvangen, week na week kreeg ik zoveel complimentjes en ik was bang dat dit verhaal er nooit tegenop zou kunnen boksen. Maar het overtrof al mijn verwachtingen. Ik keek elke keer uit naar de woensdagen en de zaterdagen waarop er weer een nieuw deel online zou komen, domweg omdat ik zoooo benieuwd was naar jullie reacties! Ik ben zo dankbaar voor jullie! Ik vind het zo leuk om elke keer te lezen wat jullie ervan vinden en dat jullie zo ontzettend meedenken! Dus blijf vooral reageren, streel mijn ego maar even hahaha.

Over het volgende verhaal. Het is zo goed als af, maar het is nog niet perfect en net als met dit verhaal en de vorige wil ik het pas online zetten als het echt perfect is. Aan het nieuwe verhaal zijn een heleboel dingen anders. Hieronder een paar dingen waarin het nieuwe verhaal verschilt van de twee vorige.

• Het verhaal is geschreven in de ik-vorm. Ik vond het heel erg wennen om zo te schrijven, maar nu ik eraan gewend ben, gaat het me veel beter af. Ik denk dat het voor jullie ook wennen zal zijn, dus ik hoop dat jullie het leuk vinden.
• Het verhaal zal meteen verkrijgbaar zijn als e-book. Jullie vroegen al bij het eerste verhaal of ik hem niet als e-book kon uitbrengen. Nu komen de vorige twee verhalen als e-book en deze zal ook als e-book verkrijgbaar zijn. Nu kost het uitgeven van een e-book wel geld en dus vraag ik hier wel een heel klein bedrag voor. Mocht je niet willen betalen kun je gewoon wekelijks weer meelezen.
• De hoofdstukken zijn langer. Juist omdat hij als e-book komt, wilde ik niet dat het maar een kort verhaaltje zou zijn. Het moet écht een verhaal worden en daarom zijn de hoofdstukken langer. In elk hoofdstuk gebeurd genoeg, dus ze worden niet heel langdradig.

Genoeg gekwebbeld. Als cadeautje voor jullie, de eerste alinea van het eerste verhaal:

‘Shit, shit, shit! Ik ga veeeel te laat komen!’ Ik rende door de straten naar het grote gebouw waar mijn hopelijk toekomstige werkplek was. Het verkeer stond muur en muurvast en daarom had ik mijn auto een paar straten terug ergens in een steeg geparkeerd om te voet verder te gaan. ‘Nog twee straten.’ hijgde ik terwijl ik buiten adem de hoek om rende. ‘Aan de kant! Ik moet erlangs!’ gilde ik terwijl mensen de weg voor me vrij maakten alsof ik een ambulance met sirenes was. Misschien waren die hakken toch niet zo’n goed idee geweest, ze waren nou niet echt heel erg geschikt om op te rennen. Maar ze waren wel heel erg mooi, zwart leer met een hele hoge hak en een subtiel gouden strikje op de zijkant. Even bleef ik stil staan om op adem te komen en keek verliefd naar mijn favoriete schoenen. Oké, ze hadden een vermogen gekost, maar je moet er toch leuk uitzien voor een sollicitatiegesprek? Zou het acceptabel zijn om tijdens je sollicitatiegesprek al om een voorstel te vragen?

Oja, ik moest opschieten! Ik versnelde mijn pas en liep de straat in waar ik moest zijn. Haastig las ik de nummerbordjes van alle gebouwen: ‘245, 247, 248.. Ja! Daar was het gebouw! Ik nam een paar seconden om tot rust te komen voordat ik de grote deur open probeerde te trekken en kwam tot de conclusie dat hij niet open ging.  ‘Neee! Zijn ze gesloten?’ Ik gluurde naar binnen en ik zag toch echt mensen lopen! Misschien was het zo’n hip gebouw waar je alleen met een pasje naar binnen kon komen.. Maar ik had helemaal geen pasje! Hoe moest ik nou op tijd komen? Ik keek op mijn horloge: ‘Oké, nevermind! Ik ga zooooo veel te laat komen!’ Ik besloot nog een hardere ruk aan de deur te geven en terwijl ik al mijn kracht in de strijd gooide en wanhopig aan de deur trok, had ik niet door dat er iemand naast me stond. ‘Ik wil me nergens mee bemoeien hoor, maar misschien dat het beter gaat als je de deur openduwt.’ hoorde ik een mannenstem zeggen. Met een rood hoofd keek ik naar de hand die naar het bordje ‘DUWEN’ op de deur wees. ‘Uhm, ddankkkje!’ stotterde ik terwijl ik de deur openduwde. ‘Geen probleem!’ zei de man en hij verdween tussen de mensen in de drukke hal.

Bedankt allemaal! En hopelijk tot snel!

Afbeelding shutterstock.