Denk aan mij Hoofdstuk 20.

‘Alles kwijt? Hoe kan dat nou? Heeft iemand een fout gemaakt?’ vroeg ze. Hij zakte met zijn hoofd in zijn handen en ze zag dat hij aan het huilen was. ‘Ik weet het niet Liv, er zijn maar een paar mensen die het vermogen hebben om dit te doen binnen mijn bedrijf en dat zijn allemaal mensen die ik echt vertrouw.’ Zijn telefoon ging weer en nadat hij zich wat vermande nam hij op. Ze liep het kantoor uit om hem even rust te gunnen. Olivia kon zich niet bedenken hoe verschrikkelijk hij zich moest voelen, alles waar hij al jaren aan werkte kon hij nu ineens kwijt raken. Iemand waarmee hij nauw samenwerkte probeerde hem kapot te maken. Hoe kon iemand dat nou doen? Ze liep naar de keuken om koffie voor hem te maken en terwijl ze wat in de la rommelde op zoek naar suiker, hoorde ze hem weer binnenkomen. Hij kwam achter haar staan en zei zachtjes: ‘Bedankt dat je gebleven bent.’ Ze draaide zich om en keek recht in zijn prachtige verdrietige blauwe ogen. Ze ging op haar tenen staan en kuste hem. Hij beantwoordde haar kus en liet zachtjes zijn handen over haar rug gaan. Haar huid tintelde en ze voelde zich helemaal warm worden.

Zachtjes tilde hij haar op en zette hij haar op het aanrecht. Hij ritste haar vest open en kuste elk stukje vrijgekomen huid. Het verlangen dat ze voelde herkende ze nog van de vorige keer dat ze hier was. Ze wilde niets liever dan hem, hier en nu. Ze liet haar handen door zijn haar gaan terwijl hij haar langzaam uitkleedde en kreunde zacht van zijn aanrakingen. ‘Wat ben je prachtig!’ fluisterde hij in haar oor terwijl hij zijn broek open ritste. Ze keek in zijn ogen terwijl hij bij haar naar binnendrong en alles voelde meer dan perfect. Toen ze klaar waren, hielp hij haar van het aanrecht af en sloeg hij zijn armen om haar heen en kuste haar. ‘Je hebt geen idee hoe blij ik ben dat je gekomen bent.’ zei hij zachtjes. Ze wilde wat terugzeggen toen de deur van de keuken ineens openging. Meteen dook ze achter het aanrecht om haar naakte lichaam te verbergen. ‘Oh! Sorry! Ik zie dat ik niet gelegen kom!’ hoorde ze een vrouwenstem zeggen. Ze hoorde de deur sluiten en Steven keek met een grote grijns naar haar. ‘Ik geloof dat mijn assistente me even nodig heeft.’ Hij hielp haar overeind en terwijl hij zijn kleding wat fatsoeneerde gaf hij haar een kus. ‘Ik ben zo terug.’

Ze schaamde zich dood, stel je voor dat zijn assistente haar gezien had? Snel trok ze haar kleren weer aan en liep ze weer naar de badkamer op zoek naar een borstel. Onderweg kwam ze langs de gesloten deur van Stevens kantoor en ze hoorde hem zijn stem verheffen, maar ze kon niet verstaan wat hij zei. Ze keek in de spiegel en terwijl ze haar haar kamde, dacht ze met een lach terug aan wat er net gebeurd was. Zelfs na al die jaren had ze zich altijd nog herinnert hoe geweldig de seks tussen hun geweest was en nu ze terug was leek het alleen maar beter geworden te zijn. Per ongeluk raakte ze met de borstel de blauwe plek op de zijkant van haar gezicht aan en kromp ineen van de pijn. Snel deed ze haar haar in een staart en liep ze de badkamer uit. Toen ze langs het kantoor wilde lopen zwaaide de deur ineens open en liep de assistente naar buiten. ‘Je zorgt maar dat het in orde komt!’ zei Steven met boze stem. Ze keek Olivia aan, trok haar neus op en beende ervandoor op haar torenhoge hakken. ‘Ik kom er wel uit hoor!’ riep ze nog terwijl ze de deur dichtsloeg.

Olivia liep naar Steven toe en leunde tegen zijn bureau. Hij trok haar op zijn schoot en kuste haar. ‘Komt het nog goed denk je?’ vroeg ze. ‘Ik weet het niet, degene die dit gedaan heeft, heeft dit zo goed gepland dat er bijna geen sporen zijn.’ Zacht streek hij over de blauwe plek op haar wang. ‘Zodra ik die lul tegenkom heeft hij een groot probleem.’ zei hij. Hij ging staan en pakte haar hand. ‘Kom! Ik breng je naar huis, dan kun je even rustig slapen en bijkomen. Vanmiddag kom ik je halen om aangifte te doen.’ Ze liepen de deur uit en ze nam naast Steven plaats in de auto.

Onderweg keek ze afwezig uit het raam terwijl ze terugdacht aan de vorige avond. Ze probeerde voor zichzelf uit te sluiten dat ze het gedrag van Thomas niet uitgelokt had en dat ze hem geen verkeerde signalen had gegeven. Steven zag dat ze aan het piekeren was en pakte haar hand. Ze keek naar hem en hij glimlachte naar haar. Ineens realiseerde ze zich dat ze veel meer voor hem voelde dan ze toe durfde te geven. Ze probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn als ze weer bij elkaar zouden komen. ‘We zijn er!’ Hij keek lachend naar haar en ze zag dat ze al bij het café waren. Ze gaf hem een kus en ze spraken af dat ze smiddags zou bellen als ze aangifte wilde doen.  Ze zag zijn grote auto wegrijden en ze stopte de sleutel in het sleutelgat. ‘Dat is gek, de deur is helemaal niet op slot.’ dacht ze terwijl ze de deur openduwde. Ze stapte naar binnen en schrok verschrikkelijk. Er waren mensen in het Café. Aan de tafel zat iemand die ze kende, twee groene ogen keken haar indringend aan. ‘Ik zat al op je te wachten.’ zei hij met gemene stem. ‘Jij bent het laatste wat we nodig hebben om Steven helemaal kapot te maken.’