Denk aan mij, hoofdstuk 19.

‘Olivia?’ Ze knipperde met haar ogen en zag Emma bezorgd naar haar kijken. Geschrokken kwam ze omhoog en keek ze om zich heen waar ze was. Ze lag op een bank in het kantoor van Steven en ze zag dat Emma naast haar zat. Ze probeerde zich te herinneren hoe ze hier gekomen was, maar ze herinnerde zich niks. ‘Hoe kom ik hier?’ zei ze zachtjes terwijl ze over haar hoofd wreef. Ze had verschrikkelijke hoofdpijn en haar hele lichaam deed zeer. Toen ze naar haar knieën keek zag ze dat ze helemaal bebloed en smerig waren. Haar armen zaten onder de krassen en haar kleren waren gescheurd. ‘Een collega van Steven ging een luchtje scheppen en zag jou onderaan de trap bij het strand liggen. Hij heeft je hierheen getild omdat je buiten bewustzijn was.’ Ze zag de bezorgde blik van Emma en ze vond het zo raar dat ze zich niets meer herinnerde. Emma gaf haar een glas water en paracetamol en hielp haar overeind. ‘Waar is Steven?’ vroeg Olivia zacht. ‘Hij is boos naar huis gegaan. Ik zag hem vloekend weglopen en hij reed met een noodgang de parkeerplaats af.’

Ze dronk wat water en nam de pijnstillers in. Gek genoeg herinnerde ze zich niks veel van het feest. Ze weet nog dat ze tafelkleden op tafel had gelegd maar verder had ze geen idee wat er gebeurd was en hoe ze überhaupt op het strand terecht gekomen was. Ze ging zitten en pakte haar telefoon. Er zat een flinke barst in het scherm, maar gelukkig deed hij het nog wel. Ze tikte Stevens naam aan en stuurde hem een berichtje:

He! Ik hoorde dat je boos bent weg gegaan. Is alles oké? Kus.

Ze stopte haar telefoon in haar jaszak en probeerde te gaan staan. Ze wilde niets liever dan gewoon naar huis, douchen en naar bed. Nadat ze Emma ervan had verzekerd dat ze prima kon autorijden, liep ze naar haar auto en reed ze naar huis. Onderweg bleek het rijden toch moeilijker te zijn dan verwacht. Inmiddels was het keihard gaan regenen en toen ze amper nog wat zag besloot ze de auto aan de kant te zetten. Ze keek naar haar telefoon, maar ze had nog geen bericht van Steven. Aangezien het huis van Steven dichterbij was dan het hare, besloot ze naar hem toe te rijden. Ze reed de lange oprit op en zag zijn auto staan. Ze sloeg haar jas om zich heen en stapte de auto uit. Nog voor ze bij de deur aankwam was ze helemaal doorweekt van de reden. Ze belde aan en wachtte tot hij open deed.

‘Liv, wat doe je hier? Wat zie je eruit!’ Hij stond in de deuropening met zijn telefoon nog aan zijn oor. Hij mompelde wat tegen zijn gesprekspartner en hij hield de deur open zodat ze naar binnen kon. Hij hielp haar uit haar natte jas en nam haar mee naar de keuken. ‘Wat is er met je gebeurd? Waarom zijn je kleren helemaal kapot?’ Hij rommelde wat in een la en haalde er een verbanddoosje uit. ‘Ik weet het niet, het laatste dat ik van gisteravond weet ik dat ik de tafels aan het dekken was en verder ben ik alles kwijt. Eén van je collega’s heeft me gevonden op het strand en heeft me weer naar binnen gedragen.’ Ze voelde hoe het ontsmettingsmiddel dat hij op haar knie depte prikte. Hij plakte een pleister op haar knie en zei ‘Weet je echt helemaal niks meer? Dus je weet ook niet waar Thomas is?’ Ze schudde nee : ‘Hoe moet ik nou weten waar Thomas is? Ik ken hem amper.’ Hij keek haar aan: ‘Ik heb jullie gezien gister Liv, in de hal net nadat je bij mij weg gelopen was. Hij zoende je en daarna was je ineens weg. Ik dacht dat jullie.. nouja.. je weet wel.’ Ze schrok,  als een waas trok de hele avond en alles wat er gebeurd was aan haar voorbij. Ze wist weer hoe Thomas haar de liefde had verklaard, hoe hij haar was gevolgd en wat er gebeurd was op het strand. Ze begon te huilen en vertelde Steven wat er gebeurd was. ‘Heeft hij dit gedaan? De klootzak! Ik vermoord hem als ik hem tegenkom!’ Steven was woedend, ze had hem nog nooit zo kwaad gezien. Hij wilde wat zeggen maar zijn telefoon ging weer en hij liep de keuken uit.

Daar zat ze dan, op de tafel in de enorme keuken van het huis van Steven. Ze liet zich van de tafel af zakken en liep wat rond. Haar oog viel op een grote spiegel bij de kapstok en toen ze erin keek schrok ze van haar spiegelbeeld. De linkerkant van haar gezicht was blauw en gezwollen, overal had ze krassen en schaafplekken en haar kleren waren gescheurd. Achter zich hoorde ze een deur opengaan en ze draaide zich om. Steven kwam binnen met een afwezige blik in zijn ogen. ‘Ik heb wat schone kleren voor je in de badkamer gelegd. Misschien dat je even wil douchen en je om wil kleden? Ik moet even wat telefoontjes plegen en daarna breng ik je naar huis.’ Ze vond dat hij afstandelijk deed, maar ze volgde hem naar de badkamer waar de douche al aan stond. Hij liet haar alleen en terwijl ze haar kapotte kleren uittrok en onder de douche ging staan, realiseerde ze zich ineens wat er gebeurd was. Ze herinnerde zich ineens hoe bang ze was geweest en hoeveel pijn hij haar deed. Wat nou als ze seks gehad hadden? Ze werd misselijk van het idee en stapte snel onder de douche weg om zich aan te kleden. Steven had een sportbroek van hem en een trui voor haar klaargelegd. Ze zag er niet zo charmant uit, maar alles was beter dan die kapotte kleding weer aantrekken.

Ze liep naar beneden en zag dat Steven door zijn kantoor liep met een boze frons op zijn gezicht. Hij was aan het bellen en hij was overduidelijk boos op degene die hij aan de telefoon had. ‘Nou dan zoek je maar uit waar dat geld gebleven is? Er kunnen toch niet zomaar miljoenen verdwenen zijn?’ hoorde ze hem zeggen. Hij hing op en gooide zijn telefoon op zijn bureau. Ze liep naar hem toe en legde een hand op zijn schouder, waardoor hij opschrok. ‘Gaat het een beetje?’ zei ze zacht. ‘Er is iemand al maanden geld van OCOM naar allerlei verschillende rekeningen in het buitenland aan het storten. Ze hebben het zo goed verborgen dat we er nu pas achter komen.’ Ze zag de ongeruste blik in zijn ogen terwijl hij haar aankeek. ‘Liv, als ik er niet achter kom wie dit doet en waar dat geld gebleven is, ben ik alles kwijt’